1959: kampioen Sparta viert feest op Coolsingel

Na 46 jaar wachten is Sparta eindelijk weer eens de beste van Nederland. Tijdens het seizoen 1958/’59 wordt het geleidelijk duidelijk dat de kasteelheren de sterksten zijn. Op het eigen Kasteel zijn ze onverslaanbaar. Maar ook buitenshuis spelen ze sterk. Zo wordt Feyenoord met 0-3 in De Kuip verslagen en wordt Ajax uit op 1-1 gehouden.

“Onze ploeg stond bekend om zijn kameraadschap. En we hadden een betere conditie dan de rest”, stipt oud-speler Freek van der Lee de kracht van de kampioensploeg aan. Volgens Van der Lee beslisten ze vaak een wedstrijd in het laatste kwart wanneer de tegenstander al vermoeid was. De tegenstander beleefde met regelmaat een heus “Spartaans kwartiertje”. Die goede conditie was te danken aan de Engelse trainer Denis Neville die veel aandacht besteedde aan het fysieke.

Op Tweede Pinksterdag wordt in Amsterdam de titel in stijl binnen gesleept. De kasteelheren verslaan DWS met 0-4 en ruim 5000 meegereisde fans zijn daar ooggetuigen van. Vlak na de vierde goal nemen de Spartasupporters al bezit van het veld. Scheidsrechter Janus Aalbrecht weet met enige moeite de Rotterdamse enthousiastelingen duidelijk te maken dat eerst de wedstrijd nog uitgespeeld moet worden. Met behulp van suppoosten en agenten gebeurt dit ook.

De fans kunnen eindelijk na het laatste fluitsignaal het veld op. Zij nemen Ad Verhoeven, Tonny van Ede, Tinus Bosselaar en al hun andere helden op de schouders. “Er waren natuurlijk nog geen grachten rondom het veld. Maar wij gingen toch wel vrij gedisciplineerd het veld op”, vertelt supporter Jan van Gent die zelf ook op de grasmat te vinden was.

Hossend en feestend worden de festiviteiten ’s avonds in Rotterdam voortgezet. Feyenoord en de Coolsingel zijn tegenwoordig onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar het was Sparta dat het ritueel inwijdde. “Ja, wij waren inderdaad de eersten die werden toegejuicht op de Coolsingel”, blikt Van der Lee terug. Ongeveer 15.000 Rotterdammers staan op hen te wachten in het centrum van de stad. Wanneer de ploeg uit Spangen op paard en wagen arriveert, worden ze hartstochtelijk toegezongen door de menigte en wordt er uitbundig voor de spelers geapplaudisseerd.

Toch zijn niet alle spelers van Sparta in een feeststemming. Verdediger Cor Hendriks wil bewust die dag niets met Sparta te maken hebben. Als zelf opgeleide Spartaan zit hij heel het seizoen vaak bij de selectie. Maar voor de kampioenswedstrijd wordt hij als speler niet uitgenodigd. Zelfs niet als reserve. “Het was gewoon een onvoorstelbare domper”, omschrijft Hendriks zijn donkere gevoelens van toen. Hij gaat die dag samen met zijn vrouw een hapje eten in de stad en luistert niet naar het radioverslag. De teleurgestelde speler mag van de club wel komen op het feest, maar daar geeft hij geen gehoor aan.