Betrokkenen Schiedamse treinramp hebben hoop op boek verloren

De schrijfster is van de radar verdwenen en het boek gaat er hoogstwaarschijnlijk nooit komen. Wat een afsluiting van een tragische gebeurtenis moest worden, is uitgelopen op een klap voor nabestaanden en overlevenden.

De Schiedamse treinramp is een van de grootste treinrampen uit de Nederlandse geschiedenis. Op 4 mei 1976 botst in de ochtendspits een stoptrein frontaal op een internationale trein. Er vallen 24 doden.

Simon van Wieren was op weg naar zijn werk toen het ongeluk gebeurde. Hij kneusde alleen een paar ribben. "Ik zat in de tweede coupe, achterin. Het beeld dat ik zag toen ik uitstapte vergeet ik in geen honderd jaar. Het was verschrikkelijk."

Nabestaanden en overlevenden vonden het dan ook prijzenswaardig dat Julia Mak een boek wilde schrijven over de ramp. "Absoluut", vertelt Van Wieren. "Ik twijfel ook niet aan haar goede bedoelingen. Ze heeft tientallen mensen geïnterviewd."

Twijfels
Mak en Van Wieren werkten ongeveer vier jaar mee aan het boek. Ook een groep andere betrokkenen deden dat. "In de loop der jaren kregen we twijfels", zegt Van Wieren. "Het ging weinig over het boek, ze praatte alleen over haarzelf."

Keer op keer werd de presentatie van het boek uitgesteld. Mak had steeds weer andere redenen over het waarom van het uitstel. Inmiddels neemt ze de telefoon niet meer op en lijkt ze spoorloos verdwenen.

Hoop verloren
Betrokkenen van de ramp rekenen er niet op dat het boek er ooit nog komt. "Het is met geen pen te beschrijven. Je voelt je beduvelt. Ik hoop dat ze ons alle aantekeningen, interviews en foto's toestuurt, zodat we er zelf verder mee kunnen."

Nabestaanden hebben hun zinnen nu gezet op de komst van een monument. De gemeente Schiedam laat weten dat daar serieus aan gewerkt wordt. Volgend jaar moet het gedenkteken er staan. Julia Mak was ook voor ons onbereikbaar.