ARCHIEF RIJNMOND 11 dec 2016 - Boos

Ik heb gezocht naar woorden om een woede mee duidelijk te maken.

Woede over de bezorging van een nieuwe tv.

Een paar weken geleden stootte ik bij het stofzuigen onze tv om. Het scherm viel aan gruzelementen.
Repareren had geen zin.
Dus als trouw lid van een verkwistende consumptie-maatschappij bestelde ik ergens afgelopen week maar een nieuwe tv.
Die de volgende dag al zou worden bezorgd, tussen half twee en half vier. Wat goed uitkwam, want dan waren mijn vrouw en ik toch thuis, met de hond.

Maar wat er die middag ook arriveerde: geen tv.
Wel vond ik rond een uur of vier bij de post een briefje dat de postbode niemand thuis had getroffen en bij de buren een pakje voor mij had achtergelaten.

Nou ja.
Hoe kon dit?

We waren gewoon thuis geweest, met de hond, die vrij goede oren heeft.
Had de postbode niet aangebeld?
En ik heb toch een mededeling bij de voordeur hangen dat pakjes bij geen gehoor altijd naar de schoenmaker aan de overkant kunnen?
Wat een klojo’s!
Die tv bezorgd bij de buren.
Ja, de buren aan de andere kant, dat was geen probleem geweest. Die kennen we redelijk.
Maar precies deze lui?
O, o, o.

Aan dat huis waar onze tv nu vermoedelijk lag, kleeft iets ongeregelds. Voor mijn gevoel zijn er steeds nieuwe huurders. Vaak jongens alleen. Ieder ogenblik staat de voordeur open. De politie heb ik er herhaaldelijk gezien. Er is ook al eens een wietplantage opgerold.
Op een van die etages woont nu alweer een tijdje een donkere jongen die me wel oké lijkt, maar verder?

Eerst maar eens bij de schoenmaker informeren of onze tv niet toch daar was aangeboden.

Ja dus. Maar de schoenmaker had het pakket geweigerd.
Hij had niet begrepen dat het voor ons was. Hij had in de veronderstelling verkeerd dat de postbode bij onze buren moest zijn.
En ja, om voor een bewonder van zo’n schimmig pand een tv aan te nemen? De schoenmaker had er – begrijpelijk – voor bedankt.
En toen was de postbode dus precies naar die buren gelopen.

Dan daar maar eens aanbellen met het briefje in de hand.
Een, denk ik, Afrikaanse jongen meldde zich, hangend uit een raam, met de mededeling dat hij geen pakket had gezien.
Op de gang stond ook niks.
En de bovenbuurman was er niet.

Ik probeerde mijn getergdheid niet al te zeer te ventileren, ook al voelde ik van binnen iets aan de kook raken. Toonloos zei ik dat ik later wel zou terugkomen.

Eenmaal thuis zocht ik op de computer een contactmogelijkheid op van de bezorgende instantie. Die ging ik eens een enorm kwaaie mail schrijven. Wat een ongelofelijke sukkels waren dat, zeg.

Maar voordat ik daarmee was opgeschoten hoorde ik onze tweede voordeurbel. Wij hebben twee voordeuren.
Op de stoep stond die donker buurjongen die me wel oké lijkt.
Met een vriendelijk gezicht meldde hij me dat hij een tv voor me had.

Kijk aan, leek het dus toch nog goed te komen.
Met hem mee, het pakket met de tv bij hem de trap af gedragen, en bij ons naar binnen. Daar de boel maar meteen uitgepakt en aangesloten.
En: niks.
De tv deed niks.

Ook dàt nog.

Mijn vrouw wilde met een staande schemerlamp wat bijschijnen, maar die lamp gaf óók geen sjoege.

Dan … dan zou er wel iets met de stroom zijn.

Inderdaad. Een blik in de gangkast leerde dat de hendel bij een van de electriciteitsgroepen op ‘uit’ stond.
Toen mijn vrouw de hendel overhaalde hadden we weer stroom in de huiskamer en floepte de tv aan.

Ook in mijn hoofd ging er nu een lichtje branden.

Ik had die morgen iets in de gangkast gezocht en daarbij natuurlijk tegen dat ene hendeltje gestoten.
Daardoor was ook de stroom van de bovenbel afgegaan en hadden we de postbode niet horen aanbellen.
En omdat ik ervan was uitgegaan dat de postbode gewoon bij ons terecht kon, had ik de schoenmaker niet voorbereid op de komst van een pakket.

De postbode viel weinig te verwijten, het was vooral een keten geweest van een onhandigheidje, een paar misverstanden, en, misschien wel, een vooroordeel.

Maar de adrenaline zat nog in mijn lijf.

Hoe het verloop van mijn boosheid te omschrijven?
Wat is een treffende beeldspraak?
Zakte die boosheid als een doorgeprikte soufflé in elkaar nu er welbeschouwd niks aan de hand was en ik niemand ergens de schuld van kon geven?

Was het maar zo.

Sommige mensen worden makkelijk boos, en raken hun boosheid ook net zo makkelijk weer kwijt.
Alsof ze een wasbakje vullen met water en er de stop uit trekken.
Zo vol, zo leeg.

Bij mij werkt boosheid als een badkuip.
Een badkuip gevuld met stroop.

Nadat je de stop eruit hebt getrokken, loopt de boel maar héél langzaam leeg.

Een paar dagen later kreeg ik een mail van de post om een oordeel te geven over de bezorging.
Zo’n mail waarmee ze de kwaliteit willen bewaken.
Een tevredenheidsonderzoekje

Wat ging ik invullen?

Niks.
Het verhaal dat door mijn hoofd ging, leek mij veel te lang.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. You’re driving me crazy – Hank Peterson and his 4 Strangers
3. Hekken om mijn hart - Mike Boddé & Jeroen van Merwijk

DE EERSTE KLANT
4. De eerste klant – Speenhoff
5. De eerste klant – Gerard Cox
6. De eerste klant - Wim Sonneveld
7. De eerste woning - Willem Wilmink
8. De eerste woning - Herman van Veen

9. Ik mis m’n lul – Van Bezemwijk
10. Oud & nieuw – Drs. P

AANKONDIGINGEN
11. Americanas – Metropole Orchestra Big Band