ARCHIEF RIJNMOND 10 sept 2017 - Eddy Ouwens

Eddy vertelde me op zeker moment dat hij ooit een plaat zou gaan maken met Petula Clark, een wereldster van Britse bodem met een zeer langdurige carrière. Voordat ze samen aan de slag gingen vertelde Eddy aan Petula dat hij als jochie nog eens een 78-toerenplaat van haar had gekocht voor zijn moeder, en dat hij het zo bijzonder vond dat hij nu met haar mocht werken. Een goed bedoelde binnenkomer, maar het zorgde ervoor dat de grote zangeres nukkig tegen hem deed.
Nadat de verhoudingen waren genormaliseerd, bleek dat ze door zijn verhaal in hem een soort ‘fan’ had gezien, en samenwerken met een ‘fan’, met iemand die tegen haar opkeek, daar had ze weinig trek in.

Zelf heb ik – op kleinere schaal – iets vergelijkbaars meegemaakt.
Jaren geleden sprak ik voor de radio met Ad Visser, die toen de centrale figuur was in een of ander evenement in Rotterdam. Voordat ik hem een echte vraag stelde, zei ik dat ik het een hele eer vond dat ik nu in levenden lijve de man ontmoette die ik in mijn jongere jaren zo vaak op tv had gezien, in Toppop. Toch een soort jeugdheld van me. Ad reageerde een tikkie vermoeid. Hij had zoiets vermoedelijk al honderdduizend keer gehoord. En hij informeerde enigszins korzelig wat mijn vraag precies was.

Uit mijn eigen ervaring, uit de anekdote van Eddy, en uit andere verhalen destilleer ik dat ‘beroemdheid’ echt contact in de weg kan staan.
Roem creëert al gauw een beeld van iemand, een imago, dat maar voor een deel te maken heeft met wie iemand als persoon werkelijk is.
Als je met de persoon wilt spreken, of werken, moet je je richten op die persoon, en niet op de succesvolle publieke figuur die iemand toevallig óók is. Voor je het weet trap je in de val van de bewondering, en is de gelijkwaardigheid in ontmoeting of samenwerking weg, of ben je zelfs, zoals dat heet, star struck. Kun je geen fatsoenlijk woord meer uitbrengen.

Ik kan me herinneren dat een collega bij de radio zoiets ooit overkwam. Hij had actrice Angela Schijf voor zijn microfoon, maar hij was al een tijdje zo bedwelmd door haar verschijning op tv, dat hij bij de fysieke confrontatie compleet dichtklapte. Hij kon de brug niet slaan tussen het publieke persona ‘Angela Schijf’ en de te bevragen vrouw die voor hem stond.

Zelf heb ik ook eens iemand geïnterviewd die ik zeer, zeer bewonderde. Hij leeft niet meer. De Braziliaanse componist Antônio Carlos Jobim. Maar dat was vooral heel genoeglijk. Hij bleek een enorm aardig, ontwikkeld man zonder enig poeha.

Dat helpt natuurlijk ook, als iemand erin slaagt om de roem die aan hem of haar kleeft te blijven zien als iets buiten zichzelf. Als een soort projectie van anderen.
Ook daar had ik het over met Eddy, en ik haalde een verhaal aan waardoor ik ooit getroffen was.
Ik las ooit over Hans Verhagen die voor de Vpro John Lennon interviewde. De mannen kwamen te spreken over het publieke beeld dat van je kan ontstaan als je nogal in de aandacht staat. Dat beeld dat zich van jou vormt, min of meer los van de persoon die je bent.
‘Eigenlijk,’ zo zei Hans tegen de beroemde ex-Beatle, ‘ben jij net zo min John Lennon als ik.’ Een constatering waar Lennon zich naar verluid wel in kon vinden.

Ja, en hoe zat het met het beeld dat ik had van Eddy Ouwens?
In de aanloop tot onze ontmoeting afgelopen week gingen mijn gedachten terug naar de zomer van 1977. Ik zag mezelf weer staan bij mijn vakantiebaantje op de afdeling aan- en afvoer van de PTT op het Delftseplein en het Centraal Station. Posttreinen laden en lossen. Tijdens dat werk hoorde ik op de radio van het overlijden van Elvis Presley. En een dag, of misschien twee dagen later, hoorde ik Eddy via diezelfde radio als Danny Mirror zijn inmiddels klassieke in memoriam zingen. ‘I remember Elvis Presley’.

Een afscheidslied dat het middelpunt werd van een mediarelletje. Iedereen vond er opeens iets van. Sommigen vonden dat Eddy er te snel mee was gekomen, en verdachten hem ervan vooral uit te zijn op geldelijke gewin.
Wat ìk vond, weet ik niet meer. Misschien vond ik wel niks.
En wat mijn beeld van Eddy, of Danny, was, weet ik ook niet meer.
Als ik al een beeld had. Misschien zag ik hem – ook met latere liedjes op radio en tv - wel als een soort natuurverschijnsel, zoals ik heel veel om me heen bezie. En zoals ik misschien ook wel zijn onlangs verschenen autobiografie in me heb opgenomen.

Er zat in elk geval niks in de weg toen ik van de week uren lang met Eddy zat te praten in een restaurant in zijn woonplaats Huizen. Er stond niet zoiets als roem tussen ons in.
We zaten daar allebei als onszelf.
De voorwaarden voor een echt gesprek waren aanwezig.
SPEELLIJST

EERSTE UUR

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. I remember Elvis Presley
3. Ding-a-dong – Teach-In
4. Straatdeuntje – Bobbejaan Schoepen
5. Come fly with me – Frank Sinatra al
6. Alhambra – Yello
7. Come fly with me – Coburn orchestra
8. Ik zeg maar nou, nou, nou - Frans Vrolijk
9. Que sera sera – The 3 Jacksons
10. Don’t cry – Danny Mirror
11. Juliana bedankt – Willy Alberti
12. Klets, klats, klandere - Frans Halsema
13. Apache – The Shadows
14. Ginny come lately – Brian Hyland
15. I count the tears – The Eddysons

TWEEDE UUR

AANKONDIGINGEN
1. Americanas – Metropole Orchestra Big Band

2. Jenny Artichoke – The Eddysons
3. Sad old song – The Eddysons
4. I protect her from the rain – The Eddsons
5. Ups and downs – The Eddysons
6. Turn of the year – The Eddysons
7. Oh so wrong – The Eddysons
8. Sandie’s heart – The Eddysons
9. Oh Susanna – The Eddysons
10. A face – The Eddysons
11. All around my clock – The Bee Gees
12. Baby you got to stay – The Eddysons
13. Sweet memories – The Eddysons
14. Spirit don’t let me down – The Eddysons
15. Bolero – Thijs van Leer
16. The Race – Yello
17. Slave to the rhythm - Grace Jones