ARCHIEF RIJNMOND 5 nov 2017 - Voeten

Ik heb me afgevraagd hoe het komt dat ik een zekere fascinatie heb voor voeten. Voor blote voeten. En dan vooral voor damesvoeten.
Als ik een vrouw zie met open schoenen aan, of helemaal op blote voeten, moet ik altijd even kijken. Dan probeer ik – niet al te opzichtig - te bekijken hoe die voeten zijn geproportioneerd.
En dat kan enorm verschillen.

Je hebt bijvoorbeeld vrouwen die zo vaak op hooggehakte, puntige schoenen hebben gelopen dat hun voeten een beetje misvormd zijn. U kent die schoenen wel: schoenen die je eigenlijk alleen kan dragen als je maar drie tenen hebt, en dan moet de grootste nog in het midden zitten ook. Als je zo’n schoen maar lang genoeg draagt, gaat je grote teen scheef naar binnen staan. En gaan andere tenen half over elkaar liggen.
Ik kan dat slecht aanzien. Bij zo’n aanblik krijg ik meteen medelijden met die voeten.

Nee, dan de voeten van mijn vrouw. Die heeft geweldig mooie, rechte voetjes, bijna kindervoetjes, waar ik zeer op ben gesteld, en die ik ook graag streel.
Ik mag dat geloof ik wel zeggen, kindervoetjes, want wij verschillen nogal in schoenmaat. Mijn vrouw heeft schoenmaat 36, ik 46, en niet zelden 47.
Ik heb het nooit geprobeerd, maar het zou me niks verbazen als je de schoenen van mijn vrouw zo ìn die van mij kunt schuiven.

Mijn vrouw heeft natuurlijk de mooiste voetjes van de wereld, maar daarbuiten zie ik ook mooie exemplaren.
En wat maakt nou dat ik daar graag naar kijk? Is het uit seksuele opwinding? Is het een fetisj? Heb ik ooit iets meegemaakt waardoor ik blote voeten koppel aan seksuele opwinding?

Ik heb het me echt afgevraagd, maar hoe diep ik ook speur in de krochten van mijn ongetwijfeld hier en daar verdorven brein: ik kan niks vinden.
Ik weet ook niet of het wel in de eerste plaats opwinding is.
Tuurlijk, lichaamsdelen die je meestal niet te zien krijgt, maken extra nieuwsgierig.
Maar misschien is het wel eerder ontroering.
Al die voeten die een belangrijk deel van de tijd zitten opgesloten in sokken en schoenen, en die maar zo nu en dan een beetje vrijheid mogen proeven. Ik heb met ze te doen.
En ja, dat ik vooral naar vrouwenvoeten kijk, dat komt natuurlijk doordat ik een hetero-man ben.
Veel verder dan dit kom ik niet als verklaring.

Fascinaties op andere terreinen kan ik makkelijker duiden. Die hebben een duidelijker bron.
Ik denk bijvoorbeeld wel te weten hoe het komt dat ik nogal gevoelig ben voor de klank van een cello.
Mijn vader speelde cello, en na de vrij vroege dood van mijn moeder heb ik vijf jaar alleen met mijn vader gewoond, en heel vaak zat ik ’s avonds op mijn kamertje mijn huiswerk te doen bij de klanken van mijn vaders cellospel uit de zitkamer onder mij.
Dat strijkinstrument heeft op zich natuurlijk al een wat melancholiek geluid, en het beweegt zich in het register van de menselijke stem, maar die – verder emotioneel wat kale - jaren met mijn vader hebben me denk ik een extra gevoeligheid voor celloklanken gegeven.

Van de week nog. Ik was naar het Oude Raadhuis in Hoofddorp gereden om opnames te maken van een programma rond de alweer jaren geleden overleden Rotterdamse keizer van het Jiddische lied Leo Fuld. Een programma met een heel kleine bezetting: een acteur, een cello-spelende actrice en een pianist.

Voor aanvang van de voorstelling wilden de pianist en de celliste in een verder lege zaal nog even een passage doornemen.
Daar wachtte ik op voordat ik een extra microfoon zou neerzetten.
Ik stond vlak voor het podium.
En toen zag ik opeens dat de vrouw aan de cello nog geen schoenen aan had. Ze zat op blote voeten achter de cello.
Ik schrok er gewoon een beetje van.
Het overviel me.

Het heeft geloof ik een half uur geduurd voordat mijn emotionele verwarring was geluwd.
Een vrouw op blote voeten die cello speelt.

Toen ik laat op de avond weer thuis was, heb ik het tafereel aan mijn vrouw geschetst, en heb ik op ironische toon gevraagd of zíj geen zin had om cello te gaan spelen.

Als antwoord heeft zij me nog nèt geen schop onder mijn hol gegeven met die mooie voetjes van d’r.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Dora, Dora, darling – Leo Fuld

LEO FULD, DE KEIZER VAN HET JIDDISCHE LIED
Eigen opnames van programma rond Leo Fuld, Hoofddorp 28 okt 2017
3. My jiddische mama – Rob van de Meeberg
4. Az Der Rebbe - Rob van de Meeberg
5. Walking in New York - Rob van de Meeberg
6. My man – Rosa Mee
7. Mazzel - Rob van de Meeberg
8. Where can I go - Rob van de Meeberg
9. Moishele Mein Freind - Rob van de Meeberg

AANKONDIGINGEN
10. Americanas – Metropole Orchestra Big Band