Mark Hoogstad: journalist vol ambitie, zonder bucketlist

Het is een gruwelijk contrast, op die 20ste februari 2018. Als Mark Hoogstad 's avonds in een afgeladen Arminius de publicatie van zijn boek Rotterdam, stad van twee snelheden viert, weet bijna niemand dat hij luttele uren eerder een mri-scan heeft gehad. Met zijn lijf is het niet pluis, weet hij. Ook al is er nog geen officiële diagnose.

"Ik heb nog overwogen die hele boekpresentatie eruit te gooien, maar ja: er waren vierhonderd aanmeldingen. En je moet je succes ook wel een beetje vieren", zegt hij later over de avond waar hij zich manmoedig doorheen slaat. "Om tien uur was het afgelopen en ik dacht: ik heb het overleefd."

Een week later komt het slechte nieuws: uitgezaaide prostaatkanker. De perspectieven zijn dramatisch. Het is de vraag of Hoogstad de kerst zal halen.

"Ik speel een verloren wedstrijd", beseft hij. Maar het roer inderhaast omgooien nu de finish zo onverbiddelijk in zicht is? Dat doet hij niet. Een bucketlist ontbreekt. "Ik ben niet zo van het paragliden in Oezbekistan. Ik geniet nu van de kleine dingen in het leven."

Tussen 1994 en 2007 is Hoogstad sportverslaggever. Hij volgt veel Olympische sporten: tennis, hockey, zwemmen. Met sommige profs, zoals Pieter van den Hoogenband, houdt hij goed contact, ook nadat uit hij uit de sportjournalisitiek is gestapt.

De voormalig zwemkampioen wijdt dit jaar een van zijn columns in De Telegraaf aan de zieke Hoogstad. Het is een eerbetoon. "Toen we vlak voor de eeuwwisseling medailles begonnen te winnen, hadden we de media nodig om de prestaties te duiden, om serieus genomen te worden. Ons succesverhaal is mede geschreven door Mark en zijn collega's. Soms ook kritisch met een scherpe pen en zonder oranje bril op. Maar altijd fair, goed geïnformeerd en deskundig." Hoogstad over de column: "Ik heb 'm met tranen in mijn ogen gelezen."

In 2012 stapt de verslaggever over van NRC naar AD/Rotterdams Dagblad. De krant haalt hem met een speciale reden binnen: verdieping. Maar daar komt in de praktijk weinig van terecht.

"Steeds vaker waande ik mij een vakkenvuller die een pistool tegen het voorhoofd gedrukt krijgt: een berichtje hier, een ankeilertje daar, een stukje zo. En dat alles in een ziedend tempo."

Hoogstad hekelt "het heilige internet" en het keurslijf van de multimediaal inzetbare verslaggever. Het leidt volgens hem tot verschraling van het journalistieke métier.

"Clicks zijn heilig, kwaliteit is secundair. Een doorwrocht en dus tijdrovend stuk over de politieke machinaties achter de schermen van het Rotterdamse stadhuis verliest het vandaag de dag op internet glansrijk van een kek filmpje, dat de eerste de beste stagiair met zijn of haar smartphone heeft gemaakt van een zwerver die zijn broek laat zakken op de Coolsingel. Veel meer hits, veel meer traffic, veel meer lachende gezichten in de hoofdredacties."

Een breuk met het AD/RD blijkt onvermijdelijk. In 2017 gaat Hoogstad freelancen voor Trouw en schrijft een boek: Rotterdam, stad van twee snelheden, een verslag van tien jaar observaties op en om het Rotterdamse stadhuis.

Hij beschrijft het slaafse D66, dat naar de pijpen van de Grote Leider Pechtold moet dansen, hoe de voorman van Leefbaar Rotterdam de meest recente coalitievorming uit zijn vingers laat glippen ("het is gewoon geen licht") en de zwakheden van burgemeester Aboutaleb ("een ijdeltuit").

Raadsleden zijn volgens Hoogstad goedwillende amateurs. "Eenderde is niet geschikt, eenderde amper en eenderde wel. Ze krijgen complexe dossiers. Ik geef het je te doen om dat er parttime bij te doen. Wie wil er nog raadslid zijn?"

Het boek krijgt in oktober dit jaar de lauweren waar Hoogstad al langer naar hunkert: de Rotterdamse Persprijs. De uitreiking daarvan wordt een maand naar voren gehaald. Vanwege zijn ziekte.

Intussen komt de Coolsingel bij de verslaggever over de vloer, in plaats van andersom. Driesch Mosch van Leefbaar Rotterdam ontpopt zich als het moet zelfs tot de persoonlijke chauffeur van de almaar zwakker wordende reporter. En ook Aboutaleb komt langs. Met een doosje bonbons.

Hoogstad is blij met alle warmte die hem tijdens zijn ziekte ten deel valt. "Ook van mensen waarop ik behoorlijk kritisch ben geweest."

Iets minder dan een maand voor kerst is het 'op'. Het nieuws over het overlijden van Mark Hoogstad wordt wereldkundig gemaakt door een Rotterdamse wethouder. Op Twitter. "Dag Mark. Dit was het dan. We zijn even heel erg stil."