Werken aan het imago

Het feit dat deelname aan het Eurovisie Songfestival niets te maken heeft met geografische ligging in Europa maar met een lidmaatschap van de EBU laat ik even voor wat het is. Waar het mij om gaat is dat juist omdat het festival in Bakoe wordt gehouden, het voor mij een reden is om te gaan. Het songfestival is ooit begonnen als middel om landen bij elkaar te brengen en een kennismaking met andere culturen teweeg te brengen. De combinatie van sport (het wedstrijdelement) en cultuur (muziek en show) maakt voor mij het songfestival erg bijzonder en uniek.

Naar Bakoe dus. Een hoop geregel was het wel. Een visum aanvragen om het land in te mogen. De aanvraag van een persaccreditatie had anderhalve maand nodig om verwerkt te worden. Het opspeuren van Nederlanders die zijn geëmigreerd naar Azerbeidzjan of daar zijn gepositioneerd door hun bedrijf. Maar uiteindelijk is alles geregeld. En voor mij persoonlijk is het een geweldig vooruitzicht om verslag te doen van “de Olympische Spelen van de entertainmentindustrie”.

Dat is niet cynisch bedoeld. Letterlijk honderden miljoenen kijkers over de wereld. In drie dagen bijna 50.000 toeschouwers in de hal. Duizenden journalisten uit meer dan 40 landen. In de voorbereiding merk ik al de professionele en officiële wijze waarop de EBU alles regelt. Omdat wij van RTV Rijnmond ook naar Londen gaan later dit jaar, merk ik dat er wat dat betreft weinig verschillen zijn.

Ik ken de Nederlandse kritieken op het songfestival van de laatste jaren. Het Eurovisie Songfestival zou niets meer met muziek te maken hebben, maar alleen nog gaan om de show. En vooral om vriendjespolitiek en burenstemmen. Het is niet meer eerlijk en Nederland maakt geen kans.

Ik heb de indruk dat veel Nederlandse journalisten schrijven wat de meeste Nederlanders willen lezen: een bevestiging van die gedachtegang. Dat het songfestival een rariteitencircus is, waarbij het niet meer om de muziek gaat maar om vriendjespolitiek. Noem het een ijdele vorm van idealisme, maar ik zie het als mijn taak als journalist om de waarheid te schrijven over de onderwerpen waar ik mee bezig ben.

Als dat betekent dat mensen andere dingen gaan lezen dan ze gewend zijn rondom het songfestival, so be it. Er zit een hoop lachwekkende troep bij, dat is absoluut waar. Maar het songfestival is tegenwoordig van een hoger niveau qua composities. En sommige van de 'lachwekkende troep' kan je ook zien als het gebruikmaken van de televoters, die grif punten geven aan een optimale entertainmentsact. Ook zal ik gaan berichten dat het met de vriendjespolitiek wel mee valt, nu er weer 50% jurystemmen meetellen. Het is maar net wat je wilt zien als journalist. Wil je een negatief beeld in stand houden of wil je tegen de stroom in objectief blijven en schrijven wat echt de stand van zaken is op het hedendaagse festival?

Nederland is qua statistieken het slechtste land van álle deelnemende landen. Dat falen is aan onszelf te wijten en komt echt niet door het slechte niveau en de vriendjespolitiek. Dat kunnen veel Nederlanders niet verkroppen, wij willen altijd winnen. Maar de successen de laatste jaren van België, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk laten zien dat ook de West-Europese landen kunnen scoren.

Het is tijd dat het imago van het songfestival in Nederland wordt verbeterd. Als ik daar in Bakoe maar voor 1% aan kan bijdragen, is mijn missie al geslaagd. Nu maar hopen dat ook Joan Franka een beetje mee wil werken aan het imagoherstel van Nederland...