Blog: Goodbye London

*

'M'n leven zal nooit meer hetzelfde zijn.' Met die woorden nam Erica Terpstra zaterdag afscheid van ons. Een voor een kregen we een terpje; een omhelzing van de vrouw voor wie wij ongelooflijk respect hebben gekregen. Natuurlijk, wij kunnen ons best voorstellen dat haar enthousiasme voor de sport als overdreven wordt gezien. Maar geloof ons, Erica is puur. Al hebben wij ook wel onze bedenkingen gehad.

Toen Erica in een volle perskamer als enige meezong met het Wilhelmus tijdens de huldiging van Marianne Vos.

Of toen het in diezelfde ruimte muisstil was, totdat Erica de medaillespiegel zag. 'We staan tiende!!!'

Of toen Erica haar tranen niet kon bedwingen toen ze zag hoe Epke Zonderland goud won.

Niemand is meer verliefd op sport dan Erica. Met een kunstknie reist ze zonder mokken drie uur van haar hotel in Slough naar het olympisch stadion. Zoekt ze als 69-jarige ondertussen naar een wifi hotspot om op haar iPad de dagelijkse 150 mailtjes te beantwoorden. En werkt ze keihard om mensen als Carl Lewis, Willem Alexander en Louis van Gaal voor de camera te krijgen. Het lukt haar altijd, omdat iedereen een zwak voor haar heeft. Wij inmiddels ook.

Nu heeft de moeder van de Nederlandse sport ons verlaten. Voor even weten we hoe het voelt om wees te zijn.

*

Maurits Hendriks zegt zojuist op de afsluitende persconferentie dat hij geen specifiek hoogtepunt kan noemen.

Collega Sinclair Bischop kon dat donderdag al. De man die Usain Bolt mocht interviewen ziet nu NOS-collega Jan Roelfs volledig gekeerd in zijn eigen wereld subliem uit de maat dansen op de muziek van Armin van Buuren. Sinclair schreeuwt het uit en weet niet hoe snel hij ons moet halen. 'Kijk, kijk kijk. Mooiste moment van de Spelen!' Zo heeft een ieder zijn eigen perspectief.

We trekken de deur van het Baylis House dicht. Ons hotel dat gerund wordt door Vijay, Deepak en hun 18 andere vrienden uit India. Waar de keuze aan het ontbijt bestaat uit witte bonen in tomatensaus of kip tiki massala. Waar muren zo dun zijn dat je vier kamers verder kan horen of iemand elektrisch of handmatig zijn tanden poetst. En waar elke nacht alle Rijnmond medewerkers aan de receptie staan, omdat de sleutels niet werken.

We gaan het missen. De reistijden. De paarse plastic wijsvingers van de duizenden vrijwilligers. De muffe lucht in het Holland Heineken House. De broodjes Unox en kroketten. De huldiging die elke avond hetzelfde is en veel en veel te lang duurt, omdat Humberto Tan maar door blijft ratelen op een toon alsof hij de spreekstalmeester van de Jostiband is.

We gaan het missen. Vooral het groepsgevoel na drie weken zo intensief met elkaar samenwerken. Elke dag drie uur live radio en tien minuten tv maken, gesteund natuurlijk door een redactie die zich in Rotterdam ook het leplazerus heeft gewerkt. We hebben het met bijzonder veel toewijding en plezier gedaan.

Voor onszelf, maar vooral voor alle honderdduizenden kijkers en luisteraars. En voor iedereen die deze blog nooit zal lezen.

Vast niet namens Leon, maar wel namens Teun, Ruud, Sinclair en Bob

Frank Stout