Artistiek leiders O.T.: 'Het is een soort doodverklaring'

"We voelen ons belazerd door de gemeente Rotterdam", aldus Timmer. "We hebben nooit geweten dat samengaan met andere gezelschappen de enige mogelijkheid was om te overleven. Achteraf blijkt pas dat het middenkader weg moest en er één instituut moest overblijven. Dat besluit was al gevallen. Voor de gemeente zijn we blijkbaar nul komma nul euro waard om in te investeren."

Het echtpaar heeft alles geprobeerd om te kunnen blijven bestaan. "We hebben gekeken of we konden samenwerken met Conny Janssen, met Theatergroep Max. Maar voor allebei waren al andere plannen. We hadden als laatste strohalm een samenwerking met cultuurcentrum Grounds en de Popunie, in het gebouw van het O.T. Maar na het bekend worden van de verdeling van de subsidie bleek dat niet haalbaar."

De artistiek leiders zien de toekomst van cultuur in Rotterdam somber in. "Het is een kaalslag, een ontzettende verarming. Het blijft afwachten hoe het gaat met drie theatergezelschappen bij elkaar. Wat komt daaruit? Het was natuurlijk geen vrijwillige keuze", aldus Koen. "Ik verwacht een grote uitstroom van kunstenaars. Natuurlijk zullen er nieuwe initiatieven ontstaan, maar als die niet opgemerkt, gesteund of gekoesterd worden, gaan die ook weg. Rotterdam heeft een beperkte visie. Wij zitten absoluut te denken om weg te gaan. En natuurlijk gaan we iets nieuws uitstippelen. Als er ergens een beetje geld is en een plek, zouden we er zo in springen."

Het O.T. bestaat nog tot het eind van het jaar en daarna is het voorbij. "We hebben nog geen beeld hoe het verder moet", aldus Koen. "We zijn nu nog zo bezig met de zorgen van de afwikkeling. Maar op 1 januari staan we samen in een leeg gebouw." "Vergelijk het met wat je meemaakt als iemand die je dierbaar is, overlijdt", vult Timmer haar aan. "Je moet de begrafenis regelen, later komt de steen en blijkt er een erfenis te zijn. Als dat allemaal voorbij is, realiseer je pas wat er gebeurd is." Koen: "We zeiden al tegen elkaar: als het voorbij is, komen wij hier nooit meer. De aanblik van een leeg gebouw, dat is te pijnlijk."