ARCHIEF RIJNMOND 11 november 2012 - Parkeersteek

Mijn reputatie als ‘inparkeerder’.

Tot vorige week was ik in het gelukkige bezit van een zestien jaar oude, gedeukte, Nissan Micra die ik zo goed kende dat ik ‘m bijna met mijn ogen dicht achteruit kon inparkeren.
Eén draai aan het stuur en ik stond meestal meteen goed, op iets van tien centimeter van de stoep.
Niet zelden heb ik na zo’n manoeuvre mijn vrouw in de bijrijdersstoel triomfantelijk aangekeken.
De perfecte parkeersteek.
Ik had ’t ‘m weer geflikt.

Ik kreeg dat autootje ook in de kleinste gaatjes.
Parkeerplekken waar andere automobilisten zich niet aan waagden, zag ik als een uitdaging. Tien keer heen en weer, en deze jongen zat er zo strak tussen dat anderen zich vermoedelijk wel eens hebben afgevraagd hoe ik daar ooit weer uitkwam.

Ik schep even een beetje op.

Dat durf ik wel.
Want ik heb het over het verleden.

Vorige week heb ik dat autootje naar de sloop gebracht, en meteen daarna ben ik naar Rotterdam-Zuid gefietst om het bestelwagentje op te halen van Kees Korbijn, bevriend muzikant die onlangs – tot mijn grote spijt - is overleden.
Ik heb zijn autootje overgenomen.

Ik rijd sinds kort, zogezegd, in zijn ‘blik op de weg’.

Hoe treurig het ook is dat Kees niet meer zelf in dat wagentje kan rijden, ik ben er erg blij mee.
Ik ga nogal eens oude grammofoonplaten halen bij luisteraars van de radio, en dan is een bestelwagentje enorm handig.
Ik ervaar het ook als grote luxe dat bij het rijden mijn rechterbeen niet meer klem zit tegen het versnellingseiland in het midden, dat de dashboardverlichting het gewoon doet, dat er geen scheuren in de voorruit zitten, dat de ramen elektrisch open en dicht gaan, dat er centrale deurvergrendeling in zit, en ja, ook dat ie er aan de buitenkant ongeschonden uitziet.
Geen deuken, hobbels, vegen of krassen.

Ik ben geneigd om mezelf als tamelijk verwend te zien.
Opgegroeid in vrij grote welstand, en bijna altijd in staat geweest om dat te kunnen doen en kopen wat ik wilde, wat natuurlijk ook een kwestie is van: geen onrealistische verlangens koesteren.
Maar dat ik ooit in zo’n fraai wagentje zou rondrijden, dat had ik niet gedacht. Ik had me al helemaal neergelegd bij het idee van een serie gedeukte koekblikken.
Het was ook helemaal niet belangrijk.

Maar nu, toch: blij.

Het is alleen wel even wennen.

Bij zo’n ongebutste wagen ben je iets banger voor brokken.
Voor je geestesoog zie je je autootje ieder ogenlblik total loss gereden worden.

En dit bestelwagentje is groter dan het geval waar ik tot vorige week in reed.
Maar hoe veel groter precies, daar heb ik nog geen goed gevoel voor.
En dat wreekt zich bij het inparkeren.

Als ik ergens een plek vrij zie, kan ik moeilijk inschatten of ik er in zal passen. En als ik me in een parkeersteek heb begeven en achterom kijk, heb ik geen idee waar ìk eindig en de volgende auto begint.

Ik tast een beetje in het duister.
Ik, de man die voor zichzelf de reputatie koesterde van de perfecte inparkeerder.

Nu en dan hoor ik, vooral van vrouwen, dat ze dat altíjd lastig vinden, achteruit inparkeren.
Sommige vrouwen parkeren de auto alleen maar als er twee vrije plekken achter elkaar zijn.
Dan kunnen ze er vooruit in.

Van de week merkte ik dat ik, mede uit angst voor het inparkeren, liever de fiets nam ergens naartoe.

Dus niet alleen doet het bezit van zo’n wagentje me meer dan ik dacht, en bekommer ik me, voorlopig, meer om het gevaar van een deuk dan ik ooit heb gedaan, ik zie ook op tegen de parkeersteek.

De conclusie lijkt me duidelijk.
Mijn nieuwe wagentje heeft aan het licht gebracht wat ik eigenlijk ben.
Een sentimenteel oud wijf.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Een achtenswaardig man (A well respected man) – De Jaeltes

DE TUNES
Liejes van de nieuwste cd van De Tunes, en gesprekken met ‘fans’.
3. Mannaggia - De Tunes
4. Rotterdam - De Tunes
5. Spijt - De Tunes
6. Happy end - De Tunes
7. Midden in de rotzooi - De Tunes
8. Huisje in Frankrijk - De Tunes
9. Zeg me nou es eerlijk - De Tunes

10. Seks-seks-seks – ‘t Asoosjale Orkest