ARCHIEF RIJNMOND 28 april 2013 - Inspreken

Een tragi-komische film.
Thuis, in de slaapkamer.

Ik heb eerder in dit programma verteld over een project voor het OorlogsVerzetsMuseum Rotterdam waar ik aan bezig ben. Op 14 mei, over iets meer dan twee weken, worden in dat museum onder meer drie cd’s gepresenteerd vol liedjes en geluidsfragmenten rond het bombardement op Rotterdam van mei 1940, rond de verdere oorlogsjaren en rond de herinnering aan het verdwenen centrum.

Op twee van die drie cd’s praat ik allerlei, vooral historische, fragmenten aan elkaar.
Afgelopen week moest dat inspreken gebeuren.
Ik was al rijkelijk laat.

Waar doe je zoiets, een commentaartekst inspreken voor een cd-produktie?
Je zou denken: een studio, een geluidsstudio, waar niks van buiten in doordringt.

Ja, ik had naar Rijnmond kunnen gaan, en daar de boel kunnen opnemen, hoewel het niet echt een Rijnmond-produktie is, Maar ik ben gewoon thuisgebleven. Ik werk thuis, en dat inspreken moest daar ook wel lukken, dacht ik.

Wat is de rustigste plek in huis?
De slaapkamer, in het sousterrain, aan de achterkant.
Waar ik vijf jaar geleden ben begonnen met verbouwen.
Dáár hoor je maar heel weinig van de drukke straat waaraan mijn vrouw en ik wonen.

Dus daarheen.

Mèt de hond.
Want als ik die in een andere ruimte laat, weet ik al wat er gaat gebeuren: die gaat zitten piepen.
En ze is gewend dat ze in de slaapkamer haar mand opzoekt en verder stil is.

Ik klap een laag tuintafeltje open om mijn recorder en microfoon op te zetten, de teksten laat ik half hangen in het dekbed achter het tafeltje, als in een soort lessenaar, en zelf ga ik met een koptelefoon op voor het tafeltje zitten, op mijn knieën, op een niet helemaal okselfris kleed dat hier al een paar jaar ‘tijdelijk’ ligt, ter overbrugging van een geul die nog eens moet worden opgevuld en betegeld.

Niet echt een heroïsche aanblik, dat weet ik, maar zo moet het lukken.

Als ik een tijdje bezig ben hoor ik de poes, die op bed ligt, zich uitrekken. En zachtjes kreunen.
Dat moeten we niet hebben. Dat ga je horen.
Poes, alsjeblieft, hou op.

Daarna gaat de hond zich harder liggen krabben in d’r mand dan me lief is.
Ik hoor het.
Hond, even ophouden.

Ik ga verder met inspreken.
Via de weliswaar dichte tuindeur hoor ik een sportvliegtuigje oversuizen.
Even wachten tot dat voorbij is.
Dan verder.

Even later: een helikopter.
Die een paar keer terugkomt.

En dan, als klap op de vuurpijl, de buurkinderen.
Het is mooi weer en ze gaan in de tuin spelen.
Met het gekrijs en gegil dat bij hun leeftijd schijnt te horen.
Jongens, alsjeblieft, denk ik, nog steeds op mijn knieën: geef me nog een kwartier.

Tussen al deze auditieve klippen door laverend spreek ik mijn verhaal in.
Sommige zinnen moeten vijf tot tien keer opnieuw omdat ik weer een kinderstem van buiten hoor. Of omdat ik mezelf niet helder genoeg vindt articuleren.

In gedachten kijk ik van een afstandje naar mezelf.
Het ziet er erg sukkelig uit.

Een thuiswerker in een half-affe slaapkamer, op zijn knieën voor een klaptafeltje, belaagd door dieren, kinderen en motorgeronk.

Soms is het maar goed dat je jezelf van binnenuit beleeft.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Wat een dag- Eddy Doorenbos

HENK BRAAKSMAN & DE KILIMA’S
Gesprek met hawaiian-kenner en –gitarist Henk Braaksma over The Kilima Hawaiians. en over een onlangs verschenen cd/dvd box van dit Rotterdamse gezelschap.
Aangekleed met vooral fragmenten van opnames uit die box.
3. On the beach at Waikiki – The Kilima Hawaiians
4. My Hula love – The Kilima Hawaiians
5. Koni au i ka wai – The Kilima Hawaiians
6. Hawaii sang me to sleep – The Kilima Hawaiians
7. My island – The Kilima Hawaiians
8. The moon of Manakoora – The Kilima Hawaiians
9. Breeze– The Kilima Hawaiians
10. Oh, to be on an island with you – The Kilima Hawaiians
11. Twelfth street rag – The Kilima Hawaiians
12. Tomi Tomi – Mena Moeria Minstrels
13. Hula girl – George de Fretes
14. On our parting day – The Kilima Hawaiians
15. Beautiful island– The Kilima Hawaiians
16. Hawaiiaanse idylle– The Kilima Hawaiians
17. On the beach at Waikiki – The Kilima Hawaiians