ARCHIEF RIJNMOND 12 mei 2013 - Milieupark

Tijdens een bezoekje aan het Milieupark bij mij in de buurt.

Ik ben vrij trouw in het scheiden van allerhande afval.
En bij het Mileupark zien ze me geregeld voorrijden.
Als ik puinafval heb, bijvoorbeeld, bij klussen in huis.
Of tuinafval.
Of oud hout.
Of kartonnen dozen.
Of heel veel papier.
Of als ik spullen heb voor de Piekfijn.

Ik rijd graag even naar de Melanchthonweg om een goede daad te verrichten.
Want zo zie ik het.

Door afval te scheiden, maak je hergebruik makkelijker.
En als je spullen in de container van de kringloop zet, en iemand anders daar straks weer wat mee kan, bespaar je de samenleving helemaal een kostbare en vervuilende omweg.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ook wel eens wat mééneem van het Milieupark. Dat mag eigenlijk niet, dat weet ik ook wel, maar soms is het te verleidelijk.
Zoals van de week.

Ik had onder meer tassen vol oude kranten, en toen ik die in de papiercontainer wilde omkeren, zag ik in die container allemaal prachtige kunstboeken liggen. Boeken over design, over letterypes, Russische kunst, Chinese propaganda, en zelfs een boekje met in het Arabisch en Hebreeuws vertaalde liedjes van Annie Schmidt, met een cd erbij, echt prachtig materiaal.
In de oud papier-container!
Om te worden vermalen tot pulp.
Ongelofelijk.
Dat mensen zoiets gewoon wegflikkeren.

Dit deed me echt pijn, en ik propte zo veel mogelijk boeken waar ik iets in zag in de tassen waar eerst oude kranten in hadden gezeten.
Toen ik naar de auto liep, werd ik vermanend toegesproken door een medewerker. Wat ik deed, mocht niet. Of ik alles maar wilde terugleggen.

Ik hoopte dat de medewerker voor rede vatbaar was, al vreesde ik het ergste, en ik voelde al dat mijn vocabulaire begon te verschrompelen.
Dit moest ook hem toch pijn doen? probeerde ik nog.
Al die mooie boeken, gewoon bij het oud papier?
De man trok licht zijn schouders op. Het mocht echt niet. Overal hier hingen camera’s. Hij kon er zelf ook moeilijkheden mee krijgen.

Met pijn in het hart ben ik maar met mijn tassen teruggesjokt naar de papiercontainer.

In de auto dacht ik na over de hele gang van zaken.

Dat je alleen maar spullen mag brèngen bij het Milieupark, en niks mag meenemen, daar kan ik in principe wel inkomen. Stel je voor dat je je oude administratie, of liefdesbrieven, dumpt bij het oud papier, dan wil je niet dat die via iemand anders weer opduiken.
En je wilt geen gedoe van handelaren die als aasgieren bij de containers gaan rondhangen.

Maar fantastisch mooie boeken bij het oud papier? Boeken waar een ander nog veel plezier aan kan beleven, moeten die echt vernietigd worden omdat het beleid nou eenmaal is dat je niks mag meenemen? Het lijkt mij haaks staan op de hele gedachte van deze gescheiden afvalinzameling. De gedachte van: een dam opwerpen tegen de verspilling.

Maar ja, hoe gaat dat?
Je tuigt een organisatie op, je geeft mensen in de organisatie precieze instructies en controleert of ze zich daar wel aan houden. En vroeg of laat moeten medewerkers dan iets doen dat feitelijk helemaal indruist tegen het doel van de organisatie.
Ik zou denken: zorg dat je altijd ruimte houdt voor het gezonde verstand van je werknemers.

Van de week ben ik zo vrij geweest om dat gezonde verstand maar even zelf in te vullen.
Want ik heb die tassen met boeken natuurlijk niet helemaal leeggekieperd. Zo stom ben ik ook niet.
Stieken heb ik de mooiste boeken gehouden.
Ik ben later zelfs nog een keer teruggeweest omdat ik dat liedboekje plus cd was vergeten.

Wat mij betreft: drie keer een goede daad.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Dikkertje Dap – Gilad Nezer (Hebreeuws)

ROTTERDAM & DE OORLOG
3. Rotterdam – Gert-Jan Blom
4. Rotterdam – Peter de Koning
5. Herinnering van een ouwe Rotterdammer – Kees Klaare
6. Een Rotterdammer krijg je zoo maar niet er onder - Martin Bakker

ROTTERDAMSE AANWINSTEN
7. Katendrecht – BJ Baartmans
8. Rijksmuseum/Boymans (Lemon tree) – The Kik
9. Mi have een droom - Ramsey Nasr
10. Catch me – two step – De Groot’s Orchestra