ARCHIEF RIJNMOND 26 mei 2013 - Gevaar

Van een, denk ik, reëel, persoonlijk gevaar.

Normaliter ben ik niet iemand die het gevaar opzoekt.
Je hebt lui die dat heerlijk vinden.
Die pas het gevoel hebben dat ze leven als ze met 230 over de snelweg scheuren, als ze een zo lang mogelijke vrije val per parachute maken of als ze onbeschermd in een dark room tekeergaan.
Het heeft mij allemaal nooit getrokken.

Ik ben meer iemand om met een kop thee en de krant op de bank te zitten, met de hond aan mijn voeten. En met eventueel een grammofoonplaatje op.
Altijd gehad.

In mijn tienerjaren, en daarna, ben ik wel geregeld ‘uitgegaan’, maar veel plezier heb ik daar geloof ik nooit aan beleefd.
Hoe kan dat ook anders als je niet bijzonder van dansen houdt, als je geen alcohol drinkt, en altijd een soort afkeer hebt gevoeld van geestverruimende middelen?
Voor je het weet sta je dan in een discotheek naar de menigte te kijken zoals een koe naar het onweer.

Drinken, blowen en roken: dat zijn van die dingen waar je als tiener mee begint, in een omgeving van vrienden.
Je doet mee.
Nou had ik op zich wel vrienden, vooral vrienden met wie ik muziek maakte, maar ‘meedoen’ dat zit niet zo in mijn aard.
Ik ben geloof ik niet zo gevoelig voor groepspressie.
Dus: bier of wijn, allemaal heel fijn, maar niet voor ‘mijn’.

Ik ben zelfs nooit begonnen aan koffie.
En eigenlijk had ik ook niet willen beginnen aan autorijden, vanwege alle gevolgen daarvan, maar een autootje dat was bij nader inzien toch wel makkelijk.

Het zal u niet verbazen dat ik eerder een beetje langzaam rijd dan te hard.
Zogeheten ‘thrill-seeking’: het zit niet in mij.

Wat wel in mij zit: een aanleg voor depressiviteit.
En een zekere remmingsloosheid.
Een combinatie die je makkelijk het pad van de verslaving op kan voeren.

Mijn indruk is dat veel verslavingen beginnen als een vorm van zelfmedicatie. Je zit slecht in je vel, er is een zeker onbehagen dat gedempt moet worden, en er dient zich een middel aan. Dat probeer je. Het werkt. En voor je het weet kun je niet meer buiten dat middel. Je bent verslaafd.

Voor mijn gevoel ben ik een potentiële verslaafde.
Maar: gelukkig ben ik dus nooit begonnen aan wat dan ook.

Nou, in Brazilië heb ik een paar keer een caipirinha gedronken, een mierzoet alcoholisch drankje. Dat was wel lekker. Voor een zoetekauw. En Grand Marnier of Amaretto door een toetje sla ik ook niet af.

Nu en dan krijgen mijn vrouw en ik wel eens zoiets cadeau.
Zelf kopen zullen we het niet. Zo verstandig zijn we wel.

En toen kwam afgelopen week.
Afgelopen week voelde ik me ronduit rot.
Ik was – en ben - getroffen door een flinke verkoudheid, of griep, ik was steeds doodop, had koppijn, keelpijn. En de pijn in rug en benen die twee maanden geleden toesloeg is ook nog niet over.
En dan nog van dat grijze, regenachtige weer eroverheen.
Geen topweek.

En precies in die week vond ik, al graaiend in een keukenkastje, een min of meer vergeten, ooit cadeau gekregen, fles limoncello.
Italiaanse citroen-likeur. Met een behoorlijk hoog alcohol-percentage.

Toen mijn vrouw naar haar werk vertrokken was, schonk ik mezelf een glaasje in, een klein glaasje, en nam een slokje.

Lekker.
Lekker warm gevoel.
Een gevaarlijk lekker warm gevoel.

Ik zal blij zijn als het op is.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Nog 1 glas – Kees Korbijn

EDDY DOORENBOS
3. Dichter naar de drank – Eddy Doorenbos
4. Tussen de druppels door – Joke Bruijs & Eddy Doorenbos

ROTTERDAM & DE OORLOG
5. Het Rotterdamse hart – Sylvain Poons
6. Mogelijk geluid van het bombardement van 1940
7. Bommengeluid uit de documentaire ‘5 dagen in Mei’
8. Wochenschau 23 mei 1940
9. Kurt Student & Jules Deelder – Mike Boddé
10. Puinruimerslied – Peter de Koning
11. Van Daarna – Djanko