ARCHIEF RIJNMOND 28 juli 2013 - Lopen

Kijken naar hoe mensen lopen.

Ik mag dat graag doen.
Kijken naar hoe mensen lopen.

Sinds een jaar of zo gaan mijn vrouw en ik steeds op zaterdag naar de markt, naar de centrummarkt in Rotterdam. Ik haal daar de noten, mijn vrouw de vis, en de groente, en na een tijdje zien we elkaar weer bij het plantsoen voor de Markthal-in-aanbouw.
Daar wacht ik dan op haar, zittend op een soort stoeprand, mijn tijd vullend met ... om me heen kijken.

Het heeft even geduurd voor ik doorhad waar ik in die situatie altijd weer, als vanzelf, op zit te letten.
Op hoe mensen lopen, dus.
Hoe mensen lopen ... dat verschilt e-norm.

Sommige mensen landen onbarmhartig hard op de hak van hun schoen. Bij elk stap zie je het vlees aan hun hele lijf als het ware schrikken.
Anderen raken met hun hak nauwelijks de grond.
Die dansen bijna.
Je ziet voeten die naar binnen gaan.
Voeten die naar buiten gaan.
Mensen die scheef op hun schoenen lopen.
Korte, afgemeten pasjes.
Mensen die hun voeten bij elke stap lijken weg te schoppen.
Je ziet zelfs voeten bijna oncontroleerd in de lucht gegooid worden, onzeker van wanneer ze de grond weer zullen raken.
Sommigen schrijden daarentegen bijna voort.
In open schoenen zie je soms tenen die zich vast lijken te klauwen, alsof ze bang zijn voor wat komen gaat.
Er zijn voeten die de grond aftasten.
Sommige voeten kan het allemaal niks schelen.
En je ziet vrij veel dames zichzelf martelen met veel te hoge hakken.
De variëteit is oneindig.

Wat fascineert er zo aan dat lopen?
Ik heb mezelf herhaaldelijk die vraag gesteld terwijl ik zo op de stoeprand als amateur-podoloog de passanten gadesloeg.

In het algemeen is het natuurlijk leuk: mensen kijken.
Maar waarom het lopen, waarom voeten?

Ik denk dat het ermee te maken heeft dat mensen in de manier waarop ze lopen meer van zichzelf prijsgeven dan waarvan ze zich zelf bewust zijn.
Met kleding en make-up kun je het beeld dat anderen van je krijgen nog wel een beetje sturen.
Maar je manier van lopen?
Daar denken de meeste mensen niet bij na.
Ze doen het gewoon.
Ze lopen nou eenmaal zoals ze lopen.

En mijn gevoel zegt me dat je aan de manier waarop mensen zich voortbewegen wel een beetje kunt aflezen hoe ze psychologisch in elkaar zitten. Over hoe ze verder in het leven staan.
Het zou bijvoorbeeld best eens iets kunnen zeggen over de mate van zelfvertrouwen.

Hoe ik zelf loop, met mijn maat 46, weet ik niet zo goed.
Ik zie mezelf zelden langskomen op de Hoogstraat.
Maar een dierbare heeft mij wel eens vergeleken met een hond.
Met een ouwe labrador.
Een beest met een goeiige, scharrelende tred.

Ik weet niet of het een beetje klopt, maar het zou passen bij hoe ik mezelf van binnenuit ervaar.
Een goeiige scharrelaar.
Die graag mag kijken naar hoe anderen voorbijsjokken.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Pioli - Ocobar & Geert Chatrou

JOHN COLLEE
Gesprek met John Collee, omlijst door liedjes waarvoor hij de tekst heeft geschreven.
3. Kom dus naar de bus – De Swin Minstreels
4. Gino – Ilonka Biluska
5. De dag dat je huilde – Willy Alberti
6. Helden van de snelweg – Henk Wijngaard
7. Vader – Marcel d’Hoe
8. Een keer teveel – Stella
9. Een keer teveel – Marianne Weber
10. Het maakt mij niets meer uit – André Hazes

11. Some of these days – Orkest Aad Lampe Orkest