ARCHIEF RIJNMOND 13 oktober 2013 – Patricia Paay

Dat gebeurt niet elke week, moet ik bekennen.
Ik leid een beetje een versnipperd leven.
Ik lees wel veel, maar hap snap, in kranten, tijdschriften, op internet. Voor een deel is dat ongericht, zoals een hond zijn neus achterna loopt, en voor een deel is het een uitvloeisel van de voortdurende speurtocht naar materiaal voor de radio.
Ik ben een grazer.

Maar voor een heel boek, voor de biografie van een Rotterdamse artiest van naam, moet ik echt even gaan zitten.
Van de week heb ik dat gedaan.
Ben ik eindelijk toegekomen aan de biografie van Patricia Paay.

Een biografie, geschreven door Bert van der Veer, die al afgelopen voorjaar uitkwam, en toen vooral stof deed opwaaien door de controverses rond de bedpartners die Patricia erin opvoert.
Wat de verkoop geen kwaad zal hebben gedaan, neem ik aan.

Al die publiciteit sloot helaas precies aan het soort media-aandacht dat Patricia al jaren genereert.
Het gaat altijd over gedoe.
Meestal relationeel gedoe.
En bijna nooit over muziek.
Wat ik een beetje jammer vind.
Want ik heb haar altijd een fantastische zangeres gevonden.

De plaatjes die ze in de jaren zestig maakte, koester ik.
Zoals: Je bent niet hip.
En al die Duitse singletjes die ze heeft volgezongen.
En al het koorwerk dat ze heeft gedaan.
Op nogal wat oude plaatjes herken ik de stem van Patricia meteen in het koortje.
Heerlijk.

Met het latere discogeweld had ik weinig, maar toch: een geweldige zangeres.
Iemand die wel een biografie waard is.

Tijdens die hele media-golf over het al-dan-niet-het-bed-delen-met Waylon, John de Mol en David Bowie - wat me allemaal maar matig interesseert - heb ik maar geen poging gedaan tot een radio-interview.
Het leek me handiger om de storm even te laten overwaaien.

Hopelijk vindt Patricia later dit jaar de tijd om me een keer te ontvangen. Al stemt het lezen van haar biografie wat dat betreft niet hoopvol.
Bij herhaling maakt ze duidelijk dat ze de openbaarheid vooral zoekt vanwege het geld. Naar eigen zeggen is ze niet de aandachtsjunk waarvoor ze wordt versleten.
Als ze genoeg geld zou hebben, zou ze haar verdere leven in anonimiteit doorbrengen.

Oké.
Ergens wel invoelbaar.
Roem lijkt mij ook een vergiftigd geschenk.

Minder invoelbaar is de enorme aandacht voor uiterlijkheid, voor seksuele aantrekkelijkheid en voor relationele strubbelingen in het boek.
Waar zou dat allemaal vandaan komen?
Zou het te maken hebben met de eerste seksuele ervaring van Patricia? Die nogal onvrijwillig was, zoals in het boek te lezen is.
Verkracht door een Mexicaanse gitarist, op haar zeventiende, in de kleedkamer bij een optreden?
Of zou al die aandacht terug te voeren zijn op de wat ranzige belangstelling van biograaf Bert van der Veer?

Ik weet het niet.
Maar toen ik het boek dichtsloeg, wist ik me overvallen door een zekere vermoeidheid, en door de gedachte: “Ik vind het geloof ik niet erg om Roland Vonk te zijn”.

Vragen voor een gesprek heb ik genoeg.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Je bent niet hip – Patricia Paay

GESPREK MET JOKE BRUIJS (DEEL 1)
Omlijst door opnames van vooral haar en Jan Blaaser:
3. Come fly with me - Joke Bruijs
4. Take the A-train – Joke Bruijs
5. Long live love – Sandie Shaw
6. Raindrops keep falling om my head – Joke Bruijs & Vara Dansorkest
7. Will you still love me tomorrow - Joke Bruijs & the Spitfires
8. M’n nieuwe pak – Jan Blaaser
9. Samen met u, hallo – Jan Blaaser & Joke Bruijs
10. ‘t Is weer voorbij die mooie zomer – Gerard Cox
11. De Stuffzuigers - Jan Blaaser & Joke Bruijs
12.The English style – Jan Blaaser