ARCHIEF RIJNMOND 27 oktober 2013 - Betrapt

Hij kwam nog even terug op een tv-optreden van mij van alweer even geleden.
Hij kwam terug op het zegje dat ik had gedaan na het overlijden van Rita Reys.

Eerst begreep ik niet waar ie heen wilde, maar toen viel het kwartje. Hij was al de tweede die erover begon.

Even uitleggen.

Als er een min of meer bekende Rotterdamse artiest overlijdt dan vragen collega’s van Radio en TV Rijnmond al gauw mij om commentaar. Of ik voor de camera of voor de microfoon wil uitleggen wat iemand heeft betekend, wat er bijzonder was aan het spel of de zangkunsten van de overledene, hoe iemands carrière eruit heeft gezien. Dat soort dingen.
Ik word geloof ik een beetje gezien als het geweten van het Rotterdamse muziekleven.

Na het overlijden van Rita Reys gaat bij mij ook de telefoon.
Of ik voor de tv wat kan zeggen.

Nou heb ik Rita Reys nooit ontmoet, maar ik heb haar wel eens zien optreden, ik hèb en kèn zo ongeveer al haar platen, ik heb een globaal idee van haar levensloop, ik heb haar biografie gelezen, en in het halfuurtje dat de cameraploeg erover doet om bij me thuis te komen kan ik net genoeg belangrijke passages herlezen om vijf zinnen uit te spreken die de zangeres voor mijn gevoel wel recht doen in een tv-item van twee minuten.
Zo werkt het in de journalistiek.
En ik ga me daar maar niet tegen verzetten.

Maar op de inhoud werd ik kort daarna niet aangesproken. Wel op iets anders. En afgelopen week weer.

Ik had mijn commentaar over Rita Reys uitgesproken, gezeten achter een van de buro’s op mijn werketage thuis, met op dat buro onder meer een computer en een platenspeler.
En nu komt het: achter mij lagen vrij prominent in beeld twee keukenrollen.
Dat was opgevallen.
Niet de inhoud van wat ik zei.
Maar die keukenrollen.

Ik snapte de suggestie meteen.
‘Ja,” zei ik, in beide gevallen, “ik zal het nou maar bekennen: ik ruk mij af bij grammofoonplaatjes van Rita Reys.”

Suggesties kun je maar beter meteen naar je toe halen en met een volmondige bevestiging vloeren.

Dat de werkelijkheid anders is, ach.
Die keukenrollen staan daar niet vanwege seksuele opwinding.
Ze staan er ook niet om mijn tranen te deppen bij erg droevig repertoire.

Eerst gebruikte ik ze om het gedistilleerde water op te ruimen dat rondvloog als ik platen nat afspeelde.
Maar sinds ik een goede platenwasmachine heb, speel ik eigenlijk geen platen meer nat af.

Nu staan ze er vooral omdat opa nog wel eens zit te knoeien.
Als ik thuis zit te werken, drink ik de hele dag door thee.
Ik steek als het ware de ene pot thee met de andere aan.
En u wilt niet weten hoe vaak ik al niet de thee heb omgegooid, half over mijn toetsenbord, met spetters op een mengpaneeltje daarachter.
Dan is haast geboden.

Zo zit het.
En daardoor voelde ik me helemaal niet ‘betrapt’.

Of heb ik de tv-kijker nu beroofd van een spannende fantasie?
In dat geval trek ik alles terug.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Too marvellous for words - Rita Reys

GESPREK MET CEES ROSBERGEN
Voormalig bassist/pianist van Wim Sonneveld.
Omlijst door:
3. Goedenavond – Wim Sonneveld
4. Frater Venantius – Wim Sonneveld
5. Nikkelen Nelis – Wim Sonneveld
6. Mijn vader heeft het nooit begrepen – Wim Sonneveld
7. Annemarie – Wim Sonneveld
8. Peer Gynt suite – London Philharmonic
9. Kleiner Wiener Marsch - Salonorkest Trocadero
10. Ain’t misbehavin’ – Sarah Vaughan
11. Gerrit – Wim Sonneveld