Column: De politicus als hooligan

Yoeri Kievits, lid van de harde kern van Feyenoord, kan rekenen op veel belangstelling als hij zijn verhaal doet. Onlangs verscheen zijn tweede boek. Na

is dat

. Hij gaat daarbij op de koffie bij hooligans van andere clubs.

Zijn bevindingen onderstrepen zijn stelling: het hooliganisme zit in de mensheid. Het gaat niet alleen om geweld, ook om kameraadschap, om een familiegevoel. De diverse harde kernen hebben daarom veel respect voor elkaar. Ze slaan elkaar de tanden uit de bek en dansen daarna gezamenlijk de polonaise.

Kievits was onlangs te gast bij Pauw en Witteman. Zoals altijd hadden ze daar aan tafel weinig belangstelling voor de achtergronden van een fenomeen, dus het hele boek kwam niet ter sprake. Ze hadden iets origineels bedacht: een debat.

De scherpslijper zat er in de persoon van Ahmed Marcouch, kamerlid van de PvdA. Zijn oneliner: “Het is een bende idioten die vooral uit is op geweld en drugshandel”. Hij pleitte voor het “stoppen van het hooliganisme.”

Dat laatste is net zoiets als roepen dat het niet meer mag stormen. Het zijn natuurverschijnselen, waar je je hooguit tegen kan en moet wapenen. En “bende idioten”? Dat is een gemakkelijke reflex. Bestempel je tegenstander als debiel en je hebt de discussie op voorhand gewonnen.

Waar Marcouch en de zijnen aan voorbij gaan is dat het hooliganisme geen losstaand fenomeen is, dat chirurgisch verwijderd kan worden. Rellen, vechtpartijen en plunderingen zijn van alle tijden. Herinneren we ons "Haren"? De Pavlovreactie was dat de harde kern van Groningen erachter zat. In werkelijkheid ging het om doorsnee scholieren.

Krijgers
In de theorie van Yoeri Kievits staat hij als hooligan in de traditie van de krijgers. Door de eeuwen heen vormen mannen groepen, die er lol aan beleven te vechten met andere groepen. Een geforceerde stammenstrijd. Ze hebben eigen kleuren, een eigen logo en tegen beter weten in doen ze of die andere club bestaat uit minkukels. Waar doet me dat nou aan denken? De politiek!

Even een definitie. Een politicus is iemand die met een gekleurde bril naar de werkelijkheid kijkt, een probleem benoemt en de illusie wekt dat hij alleen de oplossing heeft. In de praktijk zien we hem de stammenstrijd voeren. “Als u op de VVD stemt, wordt het een ramp.” Dat soort kreten. Een politicus benoemt het verschil, niet de overeenkomst.

Ik geef u op een briefje: bij de komende gemeenteraadsverkiezingen gaan in Rotterdam Leefbaar en de PvdA elkaar weer als stammen te lijf. De ander kan er niets van, het wordt een drama, alleen bij ons wordt het beter, etc. Terwijl de werkelijkheid is dat politieke partijen slechts marginaal van elkaar verschillen.

Maar politici vinden dat lekker, om de ander voor “knettergek” uit te maken. Om daarna in Nieuwspoort een biertje te drinken. Het geeft ze een goed gevoel, een kick. Daarbij gesteund door de eigen achterban, hun politieke familie.

Opgefokt
Ik wil hier geen lans breken voor de hooligans. Als keurige Feyenoordsupporter heb ik veel last (gehad) van Kievits en zijn maten. Ik heb niets met geweld, noch fysiek noch verbaal. Ik ben persoonlijk een tikje allergisch voor hechte groepen en kleffe families, zeker als daar kleurtjes en symbolen opgeplakt worden. Maar juist daardoor zie ik misschien wel de overeenkomsten, tussen doorgedraaide voetbalsupporters en opgefokte parlementariërs.

De Kuip zou het toneel moeten zijn van fans van verschillende clubs, die elkaar met wederzijds respect begroeten. De Tweede Kamer zou de arena moeten zijn van politici die gezamenlijk de beste maatregelen voor ons land nemen.

De werkelijkheid is dat de voetballerij al decennialang het slagveld is van elkaar bevechtende supporters. De werkelijkheid is ook dat het parlement al geruime tijd het strijdtoneel is van goedbetaalde overheidsdienaren: politieke hooligans.