Doodzieke Feyenoord-supporters zien laatste wens in vervulling gaan: 'Ik heb zwaar kanker, maar wat is die grasmat prachtig'

"Ik ga dood. Door m’n hele lichaam vind je uitgezaaide darmkanker. Prachtig trouwens, die grasmat. Net een biljartlaken."

Vaak probeert Krista Bakker thema’s als ziekte en de dood te vermijden, als zij namens Feyenoords afdeling Bijzondere Wensen een supporter door het stadion leidt. Op die manier hoopt zij dat de veelal terminale patiënten even met hun gedachten elders zijn. Maar van Thomas Groot hoeft dat niet. De 50-jarige inwoner van Warmenhuizen is de receptie van het Maasgebouw nog niet gepasseerd of hij heeft al meerdere malen verteld hoe geweldig het is dat hij in de laatste maanden van zijn leven nog een rondleiding door De Kuip krijgt.

In tegenstelling tot veel andere supporters wil Thomas vandaag zelf lopen. Hij ziet er opvallend monter uit en draagt een zwarte jas van G-star met een comfortabele joggingbroek in dezelfde kleur en van hetzelfde merk. Om z’n schouder hangt een grote tas. "Helemaal gevuld met medicijnen. Ik wil geen pijn voelen nu ik hier bij Feyenoord ben."

Bij iedere rondleiding overhandigt Krista aan haar gast een fleece deken met clublogo; voornamelijk bedoeld om supporters in een rolstoel warm te houden. Ook Thomas krijgt een exemplaar dat hij dankbaar in ontvangst neemt. "Die gaat mee de kist in."

Thomas is een van de drie supporters die deze week een van z’n laatste wensen in vervulling ziet gaan. Vanwege corona blijft het bij een stadiontour. Voor het bezoeken van een wedstrijd heeft de afdeling Bijzondere Wensen een wachtlijst van dertig mensen. Voor een aantal van hen komt dit te laat.

Krista Bakker verzamelt alle wensen en verzoeken. Sinds vier jaar werkt zij voor Feyenoord. Een groot voetballiefhebber was ze oorspronkelijk niet. Nu, jaren later, omschrijf ze zichzelf als een echte voetbalmoeder en staat ze normaliter wekelijks langs de lijn om haar zoon aan te moedigen bij ASW in Waddinxveen.

De trainster van haar zoon wijst Krista vier jaar geleden op een vacature bij Feyenoord als medewerker Bijzondere Wensen, dat valt onder de afdeling Sociaal Maatschappelijke Zaken. Op dat moment werkt ze in een opvanghuis voor moeders en kinderen die in aanraking zijn gekomen met huiselijk geweld. Van dichtbij ziet ze hoe belangrijk het is om een steunpilaar te hebben tijdens zware en emotioneel beladen momenten.

Tot haar eigen verbazing krijgt Krista de baan. "Empathie is de belangrijkste eigenschap voor deze functie", legt Krista uit. "Ik wil dat andere mensen het naar hun zin hebben. Zeker de mensen vol zorgen in de eindfase van hun leven. Als supporters die de dood in de ogen kijken na een bezoek aan De Kuip zeggen dat ze even niet aan hun ziekte hebben gedacht, is mijn dag compleet. Dan heb ik echt de mooiste baan op aarde."

Vier jaar geleden laat Krista de eerste Bijzondere Wens bij Feyenoord in vervulling gaan. Samen met haar voorgangster begeleidt ze een zieke vrouw van haar eigen leeftijd, die met een vriendin en haar zoontje bij een training van Feyenoord mag zijn. Als Krista hoort dat het zoontje niet meer bij z’n moeder kan wonen, en zij zelf later op de dag haar eigen dochter van school gaat halen, voelt zij direct de impact van haar nieuwe baan.

Honderden wensen verder zijn er nog steeds momenten dat ze geraakt wordt door confronterende verhalen. Ook vandaag weer. Thomas vertelt dat een van zijn twee dochters momenteel alles in het werk stelt om vervroegd te kunnen afstuderen. Zodat papa trots bij haar diploma-uitreiking kan zijn. “Soms krijg ik het wel zwaar. Als je dan terug gaat naar je eigen situatie, is het vaak slikken. Dat gebeurt.”

Thomas praat net zo makkelijk over de dood als over Feyenoord-RKC, waar hij nog niet heel lang geleden bij was. Als hij een dag extra zou mogen leven voor iedere keer dat hij ‘prachtig’ zegt, zou hij zeker het einde van het jaar halen. De realiteit is dat Thomas nog twee tot zes maanden te leven heeft. "Dat is niet veel", vertelt Thomas opvallend nuchter. "Ik praat er makkelijk over, omdat ik mijn verhaal al vaker heb gedaan. Vorig jaar in mei werd er darmkanker geconstateerd. Binnen een week kreeg ik een stoma en hoorde ik dat ik niet meer te genezen was."

Als cadeau voor z’n vijftigste verjaardag heeft schoonzoon Sascha via Bijzondere Wensen een bezoek aan De Kuip geregeld. Feyenoord ontvangt dagelijks gemiddeld zo'n vijf verzoeken. Soms zijn het vragen of de spelers langs willen komen op de veertigste verjaardag van buurman Henk, maar geregeld wordt er gevraagd naar de mogelijkheid om nog één keer naar De Kuip te gaan. Zoals in het geval van Thomas. Ook in coronatijd probeert de club zoveel mogelijk wensen te verwezenlijken. Thomas waardeert het enorm. "Het is een droom voor elke supporter dat je hier langs het veld mag staan. Ik neem het mee mijn graf in en zo voel ik het ook."

Krista hoopt dat ze snel weer zieke supporters mag ontvangen op wedstrijddagen. Feyenoord wil dat zo snel mogelijk oppakken. "Nog één keer genieten van een kolkende Kuip is voor veel supporters een diepgekoesterde wens. Herinneringen ophalen aan vroeger en voor het laatst opgaan in een wedstrijd. Wij ontvangen onze gasten dan in een speciale loge en vaak komen spelers en directie langs bij hen. We proberen het echt zo warm en persoonlijk mogelijk te maken. Daar is Feyenoord echt groots in, vind ik."

Het liefst zou Krista daarom een arm om de schouder van Thomas leggen, maar corona houdt dat tegen. Als ze voor de dertigste keer wordt bedankt voor de onvergetelijke dag zit haar werkdag er op. Bewust wenst ze hem geen sterkte in de blessuretijd van z'n leven. "Laat hem maar lekker aan Feyenoord denken", zegt ze aan het einde van haar werkdag. "Bij een aflevering van All you need is love hou ik het niet droog, maar tijdens een bijzondere wens probeer ik er geen tranendal van te maken."

Tweemaal heeft Krista het niet droog kunnen houden. De laatste keer was toen een 12-jarig jongetje met CIC kanker (een zeer zeldzame vorm van kanker met tumoren in de weke delen van het lichaam) een training van Feyenoord mocht bezoeken. De kleine supporter was dolgelukkig dat hij op de foto mocht met de spelers en van iedereen een handtekening kreeg. Krista ziet in hem haar eigen zoon terug. Ook een positieve en rustige jongen van dezelfde leeftijd.

Een paar maanden na hun ontmoeting ontmoet Krista het jongetje en zijn vader tijdens Feyenoord-VVV. Na het weekend gaan ze naar Manchester om afscheid te nemen van z'n oma, die daar woont. En ze gaan naar de Champions League wedstrijd tegen Manchester City. Een prachtig vooruitzicht.

De vader stroopt zijn mouw op en laat een tatoeage met de geboortedatum van z'n zoon zien. 'En over een tijdje komt hier zijn sterfdatum.' Krista breekt. Net als de vader. Huilend omhelzen ze elkaar, ergens in een business-unit in De Kuip. Na de wedstrijd geeft Krista het jongetje een high five en wenst hem veel plezier in Manchester.

Die reis zou hij nooit maken. Krista vertelt hoe het jongetje kort na het bezoek aan Feyenoord overlijdt. De schrijver van het verhaal breekt ook. Even is het stil. Dan krijgt ook Krista het lastig. "De dood hoort bij het leven, maar dit soort verhalen tonen aan hoe kwetsbaar het leven is. En hoe belangrijk het is om als club mensen onvergetelijke momenten te bezorgen - zeker als het einde nabij is. Echt, Feyenoord mag volgens mij nooit stoppen met de afdeling Bijzondere Wensen."