ARCHIEF RIJNMOND 4 april 2021 - Kapper

Een kennis van me belde me met de mededeling dat Charles, de kapper van de Bergselaan bij wie ik al meer dan twintig jaar kom, vrij plotseling is overleden. Een herseninfarct en een bloeding daaroverheen zijn hem vorige week binnen een paar dagen fataal geworden.

Ik stond echt even te kijken van het nieuws.

Charles, dood?

Ik mocht hem graag. Kwam graag bij hem, in zijn éénmanszaakje. We hadden altijd gespreksstof. Ik vond het fijn als ie aan mijn hoofd zat. En na een bezoekje aan hem zag ik er altijd een stuk verzorgder uit.

En zo oud was ie toch niet?

Ik schatte hem op ongeveer mijn leeftijd, begin zestig.

En nu is ie weg.

Opeens.

In de dagen na de onheilstijding merkte ik dat Charles zich van de buitenkant naar de binnenkant van mijn hoofd had verplaatst. Ik probeerde me voor te stellen hoe zijn leven eruit had gezien. Heel veel wist ik welbeschouwd niet. Ja, hij had, dacht ik, wortels in de Antillen, hij woonde alleen, in het centrum van de stad, met zijn oude hond die hij weleens meenam naar de zaak, en hij vertelde soms over zijn volwassen dochter.

Had hij wat van zijn leven gemaakt?

Had hij eruit gehaald wat er in zat?

Hij maakte geen ontevreden indruk.

Toch zette de situatie mij aan het denken.

Je staat tientallen jaren mensen te knippen in je kapsalon.

En dan ga je dood.

Dan is het afgelopen.

Is dat het leven?

Tja, hoe zou je het anders willen hebben?

Ken ik voorbeelden van mensen wier leven ik van een afstandje als heel anders zie?

Een bevriend muzikant uit Rotterdam is jaren geleden naar Portugal vertrokken. Op Facebook zie ik steeds zonnige fotootjes van hem, soms op een terrasje. Het ziet er allemaal aanlokkelijk uit. Maar hoe zijn leven daar echt is, en hoe ikzelf zo’n ingrijpende verandering van omgeving zou ervaren? Geen idee, eigenlijk.

Iets vergelijkbaars heb ik met een radiocollega annex barkeeper annex Facebook-vriend die jaren geleden is verkast naar Kreta. Dat klinkt avontuurlijk, verhuizen naar Griekenland, dat heeft een zweem van ongebondenheid, van groots en meeslepend leven. Maar heeft het dat in de praktijk ook? En streef je daar eigenlijk wel naar?

Ik moet geregeld denken aan een bejaarde Amerikaan die ik in de zomer van 1980 geregeld zag in Zuid-Frankrijk. Hij zal wel niet meer leven.

In dat jaar maakte ik met drie vrienden vijf weken lang muziek in een hotel-restaurant op een heuvel boven Banyuls-sur-mer, aan de Middellandse Zee. Ik speelde gitaar. Zes dagen in de week musiceerden we in het restaurant en bij het zwembad van het hotel. Als we vrij waren liepen we weleens naar beneden, naar het dorp, waar we in het haventje die oudere Amerikaan troffen die zeilbootjes verhuurde. In mijn herinnering ging hij slechts gekleed in korte broek en T-shirt, had hij wit uitgeslagen haar en leek zijn huid door de langdurige blootstelling aan de zon wel van bruin leer.

Het was duidelijk: hier sleet deze man zijn oude dag.

Op de een of andere manier had ik het gevoel dat hij er iets van maakte. Altijd buiten, vaak mooi weer, wat aanspraak zo links en rechts, en weinig stress met die paar bootjes.

Maar, zo vraag ik me nu af: zou hij zijn bestaan van binnenuit wezenlijk anders hebben beleefd dan mijn pas overleden kapper? Of dan ik zelf doe met mijn werk bij de radio?

Dat soort dingen weet je niet.

Er is moeilijk wat over te zeggen.

Maar ik zou graag - bij afwezigheid van Charles - een kapper vinden met wie ik over dit soort zaken kan filosoferen.

DE TUNE
1. Ik mis je - John Verkroost

2. Oblivion - Elizabeth Fadel & Daniel Migliavacca
3. Rafels - Jan Eijkelboom
4. Jongen, blijf hier - Blind Vertrouwen
5. Short skirt day - Ocobar & Geert Chatrou

PEEKEL
6. Flik flak - Rinus Lodders
7. En toch … ik hou van Rotterdam - Evert van der Hoff & Rinus Lodders
8. Golfslag van Hawaii - De Alzando’s

9. Welterusten, meneer de burgemeester - Michel Nottroth

COOLSINGEL
10. Smalle Coolsingel - Kees Korbijn
11. Toch hou ik van je Rotterdam - Ed Rust & Ernesto van Dal