LONGREAD

De bizarre maanden van tophockeyster Daphne Voormolen: strijden tegen kanker en vóór eigen kinderwens

Daphne Voormolen, de aanvoerster van Victoria die ineens kanker kreeg
Daphne Voormolen, de aanvoerster van Victoria die ineens kanker kreeg © Willem Vernes / privé
Fluitend wandelt Daphne Voormolen (29) door het leven. Goede baan, leuke vriend en succesvol als tophockeyster. Maar in slechts een paar maanden tijd stort de wereld van de aanvoerster van Victoria in. Baarmoederhalskanker. Vanuit het niets. Ze verliest het hockey én haar kinderwens. Maar strijdlustig stippelt Daphne haar eigen behandeltraject uit. Alles voor een eigen kindje. Met gevaar voor eigen leven.
Ziekenhuis. Hockeyveld. Bed. Ergens anders kwam Daphne Voormolen dit jaar niet. Haar leven draaide om het beantwoorden van drie vragen.
Hoe blijft Victoria in de Hoofdklasse?
Waarom krijg ik baarmoederhalskanker?
Hoe word ik beter zonder mijn kinderwens te verliezen?
Een tijdreis door de meest turbulente maanden uit het leven van Daphne, aanvoerder van hockeyhoofdklasser Victoria.

Bilthoven, SCHC - 2 mei, zondagochtend

Wie naar Daphne Voormolen kijkt, ziet een vrolijke jonge vrouw van 29 jaar in de bloei van haar leven. Gekleed in een modieuze bruine ribbroek met wijde pijpen is ze een uur voor aanvang van SCHC-Victoria aan het dollen met een aantal geblesseerde ploeggenoten. Zelf kan ze de laatste wedstrijd van het seizoen niet spelen. Baarmoederhalskanker. Maar aan niets is te merken dat ze ziek is.
Anderhalve week eerder heeft ze haar verhaal gedaan aan de website hockey.nl. Het nieuws raakte de hele hockeywereld. Pien Dicke, spits van Oranje en SCHC (Victoria’s tegenstander van vandaag), wilde Daphne een hart onder de riem steken. Zou het geen mooi eerbetoon zijn als de hele dameshoofdklasse tijdens de warming-up hetzelfde shirt zou dragen?
Heel veel tijd had Pien niet nodig om de twaalf hoofdklasseploegen te overtuigen. Hannah Klunder, keepster van Victoria, maakte het ontwerp en Hurley-speelster Marente Barentsen, een van Daphnes beste vriendinnen, werd ook betrokken bij de spontane actie.
“Je weet dat kanker heel veel voorkomt, maar je beseft niet dat het ook bij topsporters kan gebeuren. Dat zo’n jonge vrouw zo ziek is deed mij wel wat”, legt Pien uit. “Iedereen in de Hoofdklasse wilde meewerken. Medeleven tonen en haar kracht geven.”
Tekst gaat verder onder de Instagram post
Terwijl Daphne op het terras nietsvermoedend nipt aan haar groene thee betreden Victoria en SCHC gezamenlijk het veld. In eerste instantie ziet ze niet wat er op het shirt staat, maar als de speelsters omarmd naar haar toe lopen, leest ze de tekst. 'Hoofdklasse hockey dames supports Daphne Voormolen'.
Met daarbij de toevoeging 'Number nine you're so fine', verwijzend naar de uitspraak die haar Amerikaanse vriend Gregory deed toen hij haar jaren geleden op de University at Albany zag hockeyen.
Waar Daphne normaal gesproken aan woorden geen gebrek heeft, valt ze nu in herhaling. “Bizar”, blijft ze herhalen. Pien stapt naar voren en overhandigt haar een presentje namens het team van SCHC. Als Daphne even later een trui aandoet met haar eigen naam en afbeelding beginnen Victoria en SCHC aan hun warming-up. In het speciale inloopshirt. Net als alle speelsters van de tien andere ploegen in de Hoofdklasse. “Daar ben ik wel trots op”, zegt Pien. “We steunen Daphne niet alleen, maar we hebben ook aandacht voor haar boodschap. Dat je je moet laten testen als je klachten hebt. Dat is toch mooi?”
Tekst gaat verder onder de video

Kralingen, thuis - 7 januari, donderdagavond

Het is 's avonds laat na de hockeytraining bij Victoria als Daphne Voormolen in bed ontdekt dat ze opvallend veel bloed heeft verloren. Gregory schrikt ook. Daphne had de afgelopen maanden al wel vaker last gehad van bloedverlies, ook buiten de menstruatie om, maar daar had ze nog niets achter gezocht. Nu gaan voor het eerst de alarmbellen af.
Deze contactbloeding blijkt het begin te zijn van een langdurige periode van onzekerheid. Ook in de dagen erna verliest Daphne overmatig bloed. Zelfs zoveel dat ze vaak oververmoeid is. Niet handig voor iemand die zichzelf omschrijft als ‘een slaapmonster dat minstens acht uur per nacht nodig heeft’. Ook is ze enorm duizelig en wordt ze geteisterd door bovenmatige hoofdpijn. Op het hockeyveld zijn de klachten zo ernstig dat ze moeite heeft om de bal te volgen. Hoewel het op een heftige ongesteldheid lijkt, kan ze het niet rijmen. Als topsporter kent ze haar lichaam dusdanig goed om te weten dat er iets niet in orde is.
Vanwege corona is er geen lijfelijk contact mogelijk met de huisarts, maar krijgt ze eerst een telefonisch consult. Het eerste advies is om het nog even een weekje aan te kijken. De klachten nemen niet af. ‘Ga dan maar bloedprikken’, is het volgende advies van de huisarts. Net geen bloedarmoede, zo blijkt.
Daphne is wetenschapper bij de Erasmus Universiteit. In oktober is ze nog gepromoveerd op onderzoek naar kwaliteit van leven na traumatisch hersenletsel. Veel medici in haar omgeving adviseren om een echo te laten maken. Een uitstrijkje leidt niet tot zorgwekkende vermoedens. Daphne krijgt te horen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.
Inmiddels lijdt ze al vijf weken onophoudelijk veel bloedverlies. Wekelijks nemen de klachten toe. Eindelijk mag ze naar de gynaecoloog. Daar wordt een poliep in haar baarmoederhals gevonden. ‘Zie je wel’, denkt Daphne. Al die tijd wist ze dat het mis was. Maar de arts stuurt haar naar huis met het idee dat de poliep een goedaardig gezwel is. Kwestie van weghalen. Niks aan de hand verder. Een goede verklaring dus.
Tekst gaat verder onder de foto
Daphne als aanvoerster van Victoria
Daphne als aanvoerster van Victoria © Bing Liem

Bloemendaal - 2 februari, dinsdagmiddag

Vanuit het Erasmus MC rijdt Daphne naar Victoria. Ze heeft zojuist weer een inwendig onderzoek gehad, maar haar gedachten zijn ergens anders. Vanavond mag ze eindelijk weer een wedstrijd spelen. De eerste sinds 11 oktober van vorig jaar. Door corona worden alle competities buiten het profvoetbal stilgelegd. Ook in het hockey. En eerlijk, heel slecht komt die onderbreking de Kralingse vrouwen niet van pas. Hun tweede jaar op het hoogste niveau verloopt op z’n zachtst gezegd moeizaam. Zeven gespeeld, zeven verloren. In de laatste wedstrijd op eigen veld tegen middenmoter Hurley wordt er met maar liefst 7-1 verloren.
Kort na die wedstrijd vallen harde woorden. En tijdens de ingelaste stop deelt coach Lennard Poillot het team in kleine groepjes. Volgens Daphne wordt de connectie met elkaar hervonden. "Victoria heeft de minste financiële middelen van de hele Hoofdklasse. Speelsters werken, lopen coschappen of doen zware studies. Die balans werd te veel. De coronastop was een adempauze, waarin we ons realiseerden dat we het stom vinden als hockey er niet is. Lennard gaf ons meer vrijheid in onze eigen verantwoordelijkheid. En op de training was er meer individuele aandacht, want het gevoel van moeten presteren was er tijdelijk niet. Zo kon ik ook aan m'n skills werken. Die ik overigens niet heb, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet leuk vind om af en toe te oefenen op m’n chop of kapflats."
We realiseerden ons hoe stom het eigenlijk is zonder hockey
Daphne legt uit waarom de coronastop Victoria goed uitkwam
Daphne is nooit een supertalent geweest. In de jeugd bij hockeyclub Rotterdam zat ze ook niet altijd in de eerste jeugdteams. Ook toen al ging Daphne liever niet om maar door haar tegenstander heen. Dat was in Amerika niet anders. Dankzij een hockeybeurs studeert ze vier jaar aan de University at Albany, in de staat New York. Eenmaal terug in Nederland verruilt ze de hockeyvereniging in Hillegersberg voor die uit Kralingen. Victoria dus. Daphne plaatst zich met haar ploeg vanuit de Overgangsklasse voor de Promotieklasse. Daarin worden ze kampioen en zo speelt het financieel bescheiden Victoria nu dus twee seizoenen op het hoogste niveau van Nederland.
De uitwedstrijd bij Bloemendaal wordt de ommekeer van het nieuwe Victoria. De Kralingers winnen op Sportpark ‘t Kopje met 2-0. Vijf dagen later doet Vic weer helemaal mee in de strijd om handhaving als er met 2-1 wordt gewonnen van Kampong. Het beslissende doelpunt wordt gemaakt door Daphne.
Bekijk hier de video met het doelpunt van Daphne, waarin vriendin Sabine en coach Lennard uitleggen waarom de onderbreking als geroepen kwam voor Victoria

Kralingen, Ramlehstraat - 25 februari, donderdagmiddag

Al een aantal weken hockeyt Daphne met een poliep in haar lichaam. Hoe ze dat doet, weet ze zelf eigenlijk ook niet. Van haar arts heeft ze slaappillen gekregen, zodat ze in elk geval in de nachten voor een wedstrijd minimaal zes uur kan slapen.
Bij haar gynaecoloog heeft Daphne afgedwongen dat de poliep vlak voor Pasen verwijderd kon worden. In het Paasweekend wordt er immers niet gehockeyd, waardoor Victoria zo kort mogelijk hun topscorer zou moeten missen. Op donderdag 25 februari zou ze nog even gebeld worden na een extra controle. Puur voor de zekerheid. Haar eigen gynaecoloog was verhinderd, maar omdat er ogenschijnlijk toch niks aan de hand is zal een vervangend arts contact opnemen met Daphne.
Samen met haar vriend Greg laat Daphne de hond uit van haar ouders. Ze hebben net een Turkse pizza gehaald als ze op de Ramlehweg lopen in Kralingen. Onlangs hebben ze hier vlakbij een huis gekocht. Greg is voor de liefde verhuisd naar Rotterdam en heeft z’n draai hier gevonden. Hij werkt bij Ernst and Young en honkbalt al jaren bij topclub Neptunus.
Daphne en Greg zijn dolgelukkig als ze vorig jaar vlak voor Kerst een koopcontract tekenen. Verhaal gaat verder onder de foto
Op 100 meter van de plek waar ze gaan wonen, gaat de telefoon van Daphne. Niet de vervangend arts belt, maar haar eigen gynaecoloog. Daphne weet direct dat het mis is. Helemaal als de eerste vraag is of ze thuis is. Zelf heeft ze les gegeven aan geneeskunde studenten hoe je anamnese moet doen. Het voeren van slecht nieuws gesprekken. Dit wordt zo’n gesprek.
“Nee, nee, je gaat het nu zeggen. Dat ik vlakbij huis ben en met met m’n vriend en de hond loop, maakt mij niks uit. Ik wil het nú horen”, zegt Daphne tegen haar gynaecoloog.
‘Ik heb echt heel slecht nieuws. Het klopt ook niet met het feit dat je zo jong bent. Het is geen poliep, maar een tumor. Je hebt baarmoedershalskanker.’
Daphne weet niet wat ze hoort. “Het voelde alsof de grond onder je voeten wordt weggeslagen. Het feit dat je kanker hebt is heftig, maar dat je niks meer weet dan dat is misschien nog wel erger. Op dat moment spelen zoveel vragen op. Hoe erg is het? Waar zit het allemaal? Wat heb ik gemist, waardoor ik het niet eerder wist? Had ik het niet eerder kunnen voelen tijdens hockeyen. Het was heel verwijtend naar mijzelf toe.”
De gynaecoloog vraagt of Daphne iets tegen haar vriend wil zeggen. Maar ze heeft nog zoveel vragen dat ze antwoordt dat dat wel later komt. Als een spons zuigt ze alle informatie op. De ratio regeert. Als de verbinding is verbroken, vertelt ze het slechte nieuws aan Greg.
“Zelf had ik op straat m’n emoties wel onder controle. Al heb ik m’n huisarts wel keihard uitgescholden. Ik zou mij geen zorgen hoeven maken en heb echt moeten vechten om fysiek langs te komen. M’n vriend brak toen ik het hem vertelde. Dat is wel heftig om te zien. Net als dat het wel een momentje was om je moeder te bellen. Baarmoederhalskanker heeft tien tot vijftien jaar nodig om zich te ontwikkelen. Zit het dan echt al zolang in m’n lichaam? En hoe kan het dat ik niks wist? Weer die verwijtende vragen. Gek genoeg is het nooit door m’n hoofd gegaan of ik wel bleef leven. Ik vreesde meer voor onze toekomst. Zou het leven zoals we dat voor ons zagen nog wel hetzelfde zijn?”
Diezelfde middag gaat Daphne nog naar het ziekenhuis om een arts te zien. In eerste instantie mag er vanwege corona geen bezoek mee. Nu zijn haar vriend en haar moeder wel welkom. “Nu ben je ernstig ziek, meisje. Dat zeiden ze tegen mij. Dat kwam wel binnen. Oh shit, ja, er is nu echt iets mis. Aan dat moment denk ik nog vaak terug.”
Tekst gaat verder onder de foto
Daphne Voormolen
Daphne Voormolen © Bing Liem
Na het ziekenhuisbezoek belt Daphne met haar trainer en haar twee beste vriendinnen van Victoria, Sabine en Hannah. Ook zij schrikken als ze horen dat het geen poliep is maar een tumor. Trainer Lennard laat aan Daphne de keuze of ze die avond naar de club komt.
Ze gaat trainen en spreekt af om na afloop de rest van de groep in te lichten. Eerst de focus op de training, want er staat een zogenaamd dubbelweekend op het programma. Twee wedstrijden; op zaterdag én zondag.
Op de training mijdt Daphne het contact met Sabine en Hannah, omdat zij alle drie weten dat ze het niet droog zouden houden. Die emoties vloeien na de training. Daphne: “Superheftig, ook om te vertellen. De een zat te huilen, de ander zat vol ongeloof. En omdat je door corona elkaar niet kon vastpakken, was het nog zwaarder. Ik heb gezegd dat ik zelf net zoveel vragen had als zij. ‘Het enige dat ik weet is dat ik dit weekend met jullie op het veld sta’, zei ik. Oogkleppen op en doen alsof er niks aan de hand is. Heel cru, maar voor mij wel de beste manier.”
Op zaterdag tegen Pinoké wordt er kansloos met 4-1 verloren. Een dag later speelt Victoria weer een uitwedstrijd. Nu bij Oranje-Rood in Eindhoven. Daphne heeft slechts drie uur geslapen, maar is gebrand op een goed resultaat. Ze wil alles geven voor Victoria, want het zou zomaar eens haar laatste wedstrijd kunnen zijn. De meiden geven alles voor elkaar. Strijden voor iedere bal. Na 22 minuten maakte Daphne de 0-1. Het is het enige doelpunt van de wedstrijd, ook omdat Victoria een aantal keer op miraculeuze wijze ontsnapt. Na afloop komt de ploeg samen. Daphne had in het bijzijn van haar ploeggenoten nog geen traan gelaten. Tot dat moment. “Ik brak en de rest volgde. Echt, het waren heel veel tranen. Die meiden van Oranje-Rood moeten gedacht hebben: ‘Jezus, winnen zij ook een keer een wedstrijdje.’ Maar het was zoveel meer dan dat.”
Verhaal gaat verder onder de foto
Daphne na een van haar doelpunten dit seizoen
Daphne na een van haar doelpunten dit seizoen © Willem Vernes
De huilpartij zorgt wel voor een bijkomend probleem. Daphne wil absoluut niet dat de buitenwereld te weten komt dat ze kankerpatiënt is. Enerzijds, omdat ze op dat moment zelf nog te veel vragen heeft, maar ook omdat ze niet wil dat haar persoonlijke situatie het teamproces overschaduwt. Daphne wil zelf kunnen bepalen wanneer ze haar verhaal doet en hoewel een aantal speelsters bij andere clubs het weet, lekt het trieste nieuws niet uit.
“Op dat moment was het hockeyveld de enige plek waar ik nog geen kankerpatiënt was. Ik moest stoppen met werken, dus kwam alleen nog maar bij de hockey of in het ziekenhuis. Dan is hockey zo fijn om te hebben. Onze tegenstanders wisten het niet en dat was top. Niemand heeft mij anders behandeld of anders verdedigd. Dat was echt heel fijn.”

Rotterdam, Erasmus Medisch Centrum - 3 maart, woensdagmiddag

Een dag na de overwinning bij Oranje-Rood is Daphne weer de hele dag in het Erasmus Medisch Centrum voor meerdere onderzoeken. Op woensdag 3 maart moet ze terugkomen om het behandelplan samen te stellen. Het goede nieuws is dat er geen uitzaaiingen gevonden zijn op de scans, maar het slechte nieuws is dat de tumor groter dan twee centimeter blijkt te zijn, waardoor er niet omheen kan worden gesneden. Het houdt in dat er niet baarmoederbesparend behandeld kan worden. Daphne ziet haar toekomst in rook opgaan: “En geen kind, en stoppen met hockeyen en mogelijk de rest van m’n leven last. Je had mij niets ergers kunnen vertellen." Dat de baarmoederhalskanker niet levensbedreigend is, voelt als een doekje voor het bloeden. Maar niet voor Greg.
Als ze samen het ziekenhuis verlaten en op weg zijn naar de ouders van Daphne pakt Greg haar vast. Hij is dolgelukkig dat hij z’n vriendin niet verliest. “This is good news.” Daphne begint te gillen. “Shut the fuck up. This is NOT good news!”
'Greg en ik hebben net een huis gekocht, we hebben een leuke, goed betaalde baan, we doen het goed in onze sport...wat heb ik fout gedaan en waaraan heb ik dit verdiend?', denkt Daphne op dat moment.
En geen kind én stoppen met hockeyen
De artsen hadden Daphne niks ergers kunnen vertellen
Om volledig te genezen wacht Daphne een zware operatie. Haar baarmoeder, baarmoederhals en bovenkant van haar vagina moeten verwijderd worden. Eén eierstok kan in haar lichaam blijven. Ze komt in contact met een arts in het Utrecht Medisch Centrum, die gespecialiseerd is in baarmoederbesparende behandelingen. “De meeste patiënten kiezen er voor om alles te laten verwijderen en dan heb je 95 procent kans om volledig te genezen. Maar ik snap dat jij op 29-jarige leeftijd daar niet voor kiest”, zegt hij. Ook al is het lang niet zeker of de behandeling aanslaat vanwege de grootte van de tumor en door de onzekerheid van potentiële uitzaaiingen die niet op de scans gezien kunnen worden.
Daphne, zelf wetenschapper, verzamelt zoveel wetenschappelijke artikelen als mogelijk. In haar vrienden- en kennissenkring bevinden zich veel medici, die haar adviseren. Na een week weet ze het zeker: ze wil de hoogste kans op een kinderwens behouden. Met risico voor haar eigen leven.
“Ik ben zelf nooit bezig geweest met de dood, maar als er uitzaaiingen zijn, wordt het percentage op overleven wel beangstigend. Dan gaat de overlevingskans van 93 procent naar 56 procent na vijf jaar. Als het terugkomt, gaat één op de twee patiënten dood. Dat zijn hele heftige cijfers. Het klinkt misschien stom, maar voor mij persoonlijk valt het best wel mee. Ik weet dat het rauw op het dak valt van de mensen om mij heen. Zij willen vooral dat ik blijf leven. Maar ik kan mijzelf niet in de spiegel aankijken als ik er niet alles aan doe om die potentiële kinderwens te behouden. Ook als je daarvoor concessies moet doen aan je eigen leven”, zegt Daphne strijdbaar.

Utrecht, Kampong - 18 april, zondagochtend

Het is rustig op de weg als Daphne op zondagochtend vanuit Rotterdam over de A12 naar Utrecht rijdt. Een weg die ze inmiddels kan dromen. Talloze keren reed ze hier de voorbije weken voor onderzoeken in het UMC Utrecht. Nu speelt ze drie kilometer verderop over een paar uur haar laatste wedstrijd voor Victoria. Een belangrijk duel, want winst op Kampong betekent zo goed als zeker handhaving in de Hoofdklasse.
In de auto met haar ploeggenoten gaat het niet veel over haar ziekte. Zoveel zin om erover te praten heeft Daphne ook niet, want het gaat haar allemaal niet snel genoeg. Daphne is blij dat ze met dezelfde artsen in gesprek kan blijven om voor haar het beste behandeltraject te kiezen, maar ieder gesprek wordt afgesloten met de opmerking dat ze maar een weekje na moet denken of ze de volgende stap wil zetten. Alsof ze dat niet allang gedaan heeft. Dat ze te horen krijgt dat de artsen haar al veel meer informatie verstrekken dan andere lotgenoten is leuk om te horen, maar ze wil weten waar ze aan toe is. Ook zodat haar team weet wanneer ze het zonder hun topscorer moet stellen.
Wekelijks belt de oncologisch verpleegkundige om te checken hoe het met haar gaat. Of ze wel goed slaapt en of ze opgelucht is dat er langzaamaan meer duidelijkheid komt over haar behandeltraject. Maar voor Daphne voelt dit niet zo, omdat ze nog steeds niet weet wanneer de eerste operatie zal plaatsvinden. Om haar gerust te stellen, kijkt de verpleegkundige stiekem in de agenda en meldt de datum waar Daphne al bang voor was. 14 april, een paar dagen voor het beslissende weekend met wedstrijden tegen Bloemendaal (15 april) en Kampong (18 april). Daphne bedenkt zich geen moment. "Al maanden wordt mij verteld dat het maar een langzaam groeiende kanker is. Dan zou het medisch toch wel verantwoord moeten zijn om de operatie een week te verzetten?", vraagt ze. Na overleg met de behandelend arts wordt de operatie inderdaad een week verschoven. “Ik weet zeker dat ze dachten: ‘Daar heb je Voormolen weer’”, lacht ze.
Tussendoor heeft Daphne ook nog een fertiliteitstraject ondergaan. Een week lang heeft ze zichzelf geïnjecteerd met hormonen en na een eicelpunctie zijn er tien embryo’s in de vriezer gedaan. Zodat Greg en Daphne toch nog kans hebben op een eigen kindje, mocht ze door de behandelingen onvruchtbaar worden.
Tekst gaat verder onder de foto
Daphne als middelpunt van Victoria
Daphne als middelpunt van Victoria © Bart Scheulderman
Natuurlijk realiseert Daphne zich dat ze haar laatste wedstrijd gaat hockeyen als ze aankomt bij het sportpark van Kampong, exact één rotonde verwijderd van het UMC Utrecht. Maar haar focus ligt volledig op de wedstrijd van het team. De voortekenen zijn goed. De donderdag ervoor, tegen Bloemendaal, scoorde ze vlak voor tijd de gelijkmaker. Het is een van de mooiste doelpunten in de Hoofdklasse van dit seizoen. Niemand begrijpt hoe Daphne nog zulke prestaties levert en de verbazing wordt nog groter als Victoria zich dankzij een 1-0 overwinning op Kampong handhaaft in de Hoofdklasse. De maker van het winnende doelpunt? Inderdaad. Weer Daphne.
"Adrenaline doet veel met een mens", geeft Daphne aan. "Ik heb soms wedstrijden gespeeld op maar een paar uur slaap en als ik nu terugkijk weet ik ook niet helemaal hoe ik het allemaal heb gedaan. Na het fluitsignaal op Kampong kwam er een gevoel van complete berusting over mij heen, ik had er alles aan gedaan. Ik heb zo ontzettend genoten van elk moment op het veld in die laatste weken. Er is niks mooiers dan onderdeel zijn van een team en toewerken naar een doel en dat dan na ontiegelijk hard werken ook nog eens te bereiken met zijn allen."
Ook haar beste vriendin Sabine en trainer Lennard hebben niets dan respect voor de prestaties van Daphne:
Vriendin Sabine en trainer Lennard hebben heel veel respect voor Daphne

Bilthoven, SCHC - 2 mei, zondagmiddag

Drie dagen na haar laatste wedstrijd bij Kampong wacht de eerste zware operatie. Haar lymfeklieren uit haar bekken worden verwijderd. Als deze allemaal schoon zijn, komt Daphne in aanmerking als proefpersoon voor een wetenschappelijk onderzoek van het Antoni van Leeuwenhoek, het in kanker gespecialiseerde ziekenhuis in Amsterdam. Negen weken chemotherapie moeten er dan voor zorgen dat de tumor slinkt om hem te verwijderen zonder dat de baarmoeder verwijderd hoeft te worden.
De operatie duurt meerdere uren, maar in de avond voelt Daphne zich sterk genoeg om naar huis te gaan. De artsen laten haar niet gaan, maar als ze de volgende ochtend om 6 uur kaarsrecht in bed zit, mag ze aan het begin van de middag terug naar Rotterdam. Een paar dagen later staat ze als supporter zelfs al langs de lijn bij de laatste thuiswedstrijd van van het seizoen van Victoria.
Nu Vic veilig is, besluit Daphne naar buiten te treden met haar verhaal. Eerst via de website hockey.nl. Ze wil graag een ander geluid laten horen. “Op internet staan bijna alleen maar negatieve verhalen over baarmoederhalskanker en de behandeling hiervan. Ik wil graag aandacht voor deze diagnose, die jaarlijks bij 800 vrouwen wordt geconstateerd. Ongeveer 40 van hen is dertig jaar of jonger, onder wie ik dus. Ik zal ieder podium aangrijpen om mijn verhaal open en eerlijk te vertellen en het taboe dat toch wel een beetje heerst te doorbreken rondom deze diagnose. Bovendien wil ik laten zien dat je prima je eigen pad kan bewandelen, ook al ben je ernstig ziek. Het voelt misschien anders, maar het kan echt.”
De telefoon van Daphne ontploft met louter mooie reacties. Uit de hockeywereld, maar ook van vrouwen en meisjes die kracht putten uit haar verhaal. Ze heeft ook geluncht met een patiënt, die al aan dezelfde trial als Daphne is begonnen.
Daphne wil andere vrouwen met baarmoederhalskanker graag informeren. Tekst gaat verder onder de video
Waar Victoria vorige week zonder haar aanvoerster nog met 8-0 werd afgedroogd door Pinoké gaat het tegen topploeg SCHC een stuk beter. Supporters zijn niet welkom, maar vanaf het terras moedigt Daphne haar ploeg aan. Bijna slepen ze nog een geflatteerd gelijkspel uit de strijd, maar SCHC wint met 2-1. Terwijl Daphne het veld betreedt, wensen speelsters van de tegenpartij haar sterkte. Voor de laatste keer dit seizoen spreekt Lennard zijn ploeg toe, waarna de aanvoerster in Daphne opstaat. Want twee speelsters nemen afscheid en dat mag niet onopgemerkt voorbij gaan, vindt ze. Er zijn meerdere omhelzingen en met een glimlach wordt afscheid genomen van het merkwaardige seizoen.
Daphne met haar vriendin Sabine. Tekst gaat verder onder de foto
Daphne Voormolen met haar vriendin Sabine van Eijck
Daphne Voormolen met haar vriendin Sabine van Eijck © Bart Scheulderman
Daphne hoopt ooit terug te keren op topniveau. “Een mooi doel om aan de horizon te hebben. Het is heel fijn om te revalideren aan de banden van het team. Maar de afgelopen tijd is het hoofddoel verlegd. De kans behouden om moeder te worden, dat is waar ik nu voor ga vechten. Naarmate de ernst van de situatie duidelijk werd, voelde ik intern een shift. Van het hockeyveld naar de kinderwens, omdat ik mij in het begin niet realiseerde hoe ernstig de situatie is. Greg en ik waren altijd zo met onze sport bezig en aan het genieten van elkaar. Tot nu toe hadden wij nog nooit overwogen dat ik moest stoppen met de pil. Tijdens de gesprekken met de artsen was het eerst: ik moet hockeyen, ik moet hockeyen. Dat is nu anders.”
“Weer leef ik momenteel in onzekerheid, want het is zo onduidelijk hoe m’n lichaam gaat reageren. De fitste mensen worden helemaal kapot gemaakt door chemokuren en anderen lopen er fluitend doorheen. Het enige dat ik kan zeggen is dat ik er alles aan ga doen dat het wel lukt. Alles voor ons eigen kindje. En als het op welke manier dan ook fout gaat, weet ik dat ik er zelf alles aan heb gedaan.”
Maandag 3 mei kreeg Daphne het verlossende telefoontje. Ze heeft slechts een paar geïsoleerde tumorcellen in één lymfeklier en het internationale comité van de trial heeft besloten dat ze in aanmerking komt voor de behandeling. In de tweede week van mei is de eerste van de in totaal negen chemokuren.

Bekijk hier de reportage over het bijzondere verhaal van Daphne Voormolen:

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl