Wat een heerlijk weer: echt perfect om een donkere filmzaal in te duiken voor IFFR

Het zit IFFR niet mee. De jubileum-editie kreeg al een bijna onherstelbare klap door het coronavirus en alle beperkingen, waardoor het festival werd opgeknipt in twee delen. Deze week begint het tweede deel, toegankelijk voor het publiek. Begint de zon na weken opeens echt te schijnen.

We vroegen daarom Rotterdammer en filmrecensent van NRC Handelsblad Coen van Zwol waar we naartoe moeten.

“Dit weekend gaan de bioscopen weer open, en er komen gelijk 26 films uit. Daar zitten ook grote films bij zoals De Oost, die eerder al via Amazon Prime uitkwam. Maar veel grote distributeurs wachten nog met de grote releases. Een andere toprelease dit weekend, buiten IFFR is De Slag om de Schelde, een van de grootste Nederlandse releases van dit jaar. Volgende week komen er weer zo’n vijftien nieuwe films uit, voornamelijk gesubsidieerde films, die als een emmer worden leeggegooid over de kleine achterafzaaltjes.

Voor IFFR is het een lastig jaar, er zijn gewoon weinig goede nieuwe films. Distributeurs houden het kruit nog een beetje droog. Ik heb daarom ook het gevoel dat het festival dit jaar denkt: laten we deze maar doen en daarna alle energie inzetten op volgend jaar.”

“Het viel me op dat er ontzettend veel films gebruikmaken van een commentaarstem, dat lijkt wel een lockdowntrend. Er komen ook heel veel biografische en documentaires uit waarin uitbundig uit archiefmateriaal wordt geput, en er zijn veel films over films. En er zijn ook veel films waarin de maker de camera op zichzelf richt, maar ik heb eigenlijk nog geen typische corona-film gezien die de tand des tijds zal doorstaan.”

“Een van de betere films dit jaar is Pebbles, die draaide ook al op de januari-editie. Het gaat over een Tamil-jongetje met een gewelddadige vader. Uiteindelijk loopt het jochie weg, waarna ze door een samenloop van omstandigheden een lange tocht door de woestijn moeten maken. Het is erg grappig en grimmig, een zwarte komedie over een gedoemde familieliefde.”

“Voor de voetballiefhebber is er ook een documentaire over Francesco Totti, de legendarische middenvelder van AS Roma. Hij is zelf commentator en praat over trainers die hij had, en vertelt veel verhalen en roddels. Het is vrij traditioneel in opzet, maar voor de fans zeer bevredigend.”

‘Zeker, dat is A Man and a Camera van Guido Hendrikx. Het concept is vrij simpel, hij drukt op een deurbel en wacht vervolgens met zijn camera voor de deur totdat die opengaat. Dat leidt tot interessante reacties. Hij ontmoet veel wantrouwen, maar krijgt ook echt rake klappen. Maar er zijn ook mensen die hem binnenlaten en helemaal leeglopen.’

“The Dinosaur, die film gaat over Rauni Mollberg, iemand die niemand kent. Hij was de absolute baas van de Finse filmwereld toen er niemand naar Finse films keek. Zijn films zijn gewoon heel raar, je weet niet wat je ziet. Hij was een enorme schoft, maakte voor zijn films kinderen aan het huilen, mishandelde dieren en vernederde actrices. Hij rechtvaardigde dit omdat hij vond dat de wereld slecht is en hij dat moest laten zien. Er gaat echt een wereld voor je open.”

“Klopt, die zijn heel goed, zoals Night on Earth van Jim Jarmusch. Een geweldig vijfluik met taxichauffeurs in vier verschillende steden. Een andere klassieker die je kan bekijken is Sweetie, van Jane Campion. Dat is een typische jaren tachtigfilm, heel gestileerd, zeker voor een debuutfilm. Het gaat over een gezin met twee zusjes waarvan één een labiele borderliner die terugkeert en gelijk alle aandacht opeist, ten koste van het andere zusje, het slome gansje dat altijd braaf is geweest.”