Maartje probeerde vier jaar lang zwanger te worden en legde haar IVF-traject vast in een indrukwekkende fotoserie

Brockbernd ging met haar camera geen onderwerp uit de weg: het dagelijkse prikken met hormooninjecties, het warmhouden van het zaad en de behandelkamers in het ziekenhuis. Ze vond dat het vastgelegd moest worden. "Vanuit het ziekenhuis zijn er genoeg brochures om te lezen wat je te wachten staat. Maar daar waren geen beelden van. Daarom ben ik met dit project gestart."

"Ik wist vanaf het begin dat het een zwart-wit serie ging worden. Zo voelde ik me ook, zwart-wit. Er was weinig kleur in ons leven. Het was ook zo puur en documentair."

Er was geen oorzaak gevonden voor haar ongewenste kinderloosheid. Ze waren allebei gezond en toch lukte het maar niet om zwanger te worden. "We moesten dit echt samen doen. En je emoties liggen niet altijd gelijk. Ik ben heel emotioneel, mijn man is heel nuchter, dus af en toe was het zoeken van: gaan we door of stoppen we. Dat is best wel moeilijk voor je relatie."

Na jaren van behandelingen komt er een confronterend gesprek met de behandelend arts: "Ze zei: 'Je moet er nu rekening mee gaan houden dat het niet gaat lukken'. Dat kwam echt bij mij binnen. Een week lang ben ik van slag geweest. Het voelde als een rouwproces. Tegelijkertijd wilde ik het ook niet opgeven, maar je voelt wel dat je aan het einde komt van alle mogelijkheden."

Het verdriet maakte ook dat Maartje cameraschuw werd. "Ik merkte dat ik op het einde dat ik het steeds lastiger vond om mezelf te fotograferen. Omdat ik mezelf wilde beschermen tegen het verdriet."

Toch lukte het na vier jaar opeens wel. Dan fotografeert ze tussen haar benen de zwangerschapstest die een plusje aangeeft. "Ja dat plusje dat betekent zwanger. En dat was ook het moment om de fotoserie af te sluiten. Omdat ik nu van mijn zwangerschap wil genieten, ik wil dat niet vermengen met de periode daarvoor. Ik sluit zwart-wit af en ik ga verder in kleur."

Achteraf is Maartje blij dat ze de serie heeft gemaakt ook al was het af en toe pittig. "Soms wilde ik gewoon stoppen omdat het te zwaar was. Maar dan zei ik tegen mijn man: als ik er mee wil stoppen, zorg dan dat ik door ga. Want uiteindelijk denk ik dat het een mooi document is voor onszelf, misschien later ook voor die kleine, maar ook juist voor anderen. Daarom heb ik het doorgezet."

Maartjes' fotoserie getiteld "Dan neem je toch een hond" is genomineerd voor de Selection of Photography Award van DuPho, de Nederlandse beroepsorganisatie voor professionele fotografen.