DORDRECHT
Muzikant Ron Holleman dankt zijn leven aan koffiehuis 'het Vogelnest'
Is het een hippe koffiebar in een Dordtse volkswijk of is het een vermomd buurthuis? De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden. Eén ding is zeker: Ron Holleman (54) kan niet meer zonder Het Vogelnest dat het vijfjarig bestaan viert. Hij zit er elke dag. "Ik ben ze eeuwig dankbaar."
Het Vogelplein op een zonnige zaterdag; Nelly uit de buurt heeft zoals zo vaak taarten gebakken, het springkussen is opgeblazen en er zijn hapjes voor de bewoners. Vlaggetjes en slingers. Het is feest, want het Vogelnest blaast vijf kaarsjes uit. Maar er wordt nog iemand gezocht om de bingo te draaien.
"Dat doe ik wel", zegt Ron en hij gaat op het podium achter de bingomolen zitten. "Drie-en-veertig", zegt hij even later met plechtige stem. "Nummer drie!" En dan met een glimlach en knipoog: "En ik zorg dat er hier vandaag niemand zonder prijs naar huis gaat."
Tekst gaat verder onder de foto
Pleinvrees
Twee jaar geleden nog maar leefde hij als kluizenaar, vanwege zijn pleinvrees. Maar die man is vandaag in geen velden of wegen te bekennen.
Een paar dagen later vertelt Ron thuis op zijn bank over die donkere dagen in zijn leven. Eigenlijk zag hij ze zelf ook niet aankomen. Ron was drummer bij een circus, hielp op- en afbouwen en had zelf een komische act waarbij hij uit zijn broek scheurde ('dat was klittenband'). Daarna werkte de dierenliefhebber als verzorger tussen de wilde dieren in een opvangcentrum in Friesland. Nog steeds scheen de zon.
Tekst gaat door onder de foto.
Depressie
Maar toen liet zijn lijf hem in de steek. "Ik werd volledig afgekeurd. Ging er in één klap 500 netto op achteruit. Betaalde eigenlijk alleen nog de huur, gas, licht en water stipt op tijd. De rest liet ik regelmatig gaan. Ik kwam in de schulden. Nog meer schulden. Verloor mijn ouders, mijn vriendin en mijn broer. Toen was het over en uit. Ik was zwaar depressief."
Tekst gaat verder na de foto.
De dagen in zijn Dordtse woning waren allemaal hetzelfde. "Ik kwam niet buiten en de gordijnen gingen niet open. Dat ging niet goed, echt niet goed. Ik heb zelfs een poging gedaan om er een einde aan te maken. Pillen. Gelukkig werd ik op tijd gevonden."
Bakje koffie
"Maar ja, je moet toch weer boodschappen doen." Zo belandde hij op Het Vogelplein, nu ruim twee jaar geleden. En zag hij de groene voormalige zeecontainer. "Ik ben er haast heen geslopen. Vroeg of ik een bakje koffie mocht. Nou, dat kon. Het terras was leeg, maar op de bankjes zaten mensen. Ik twijfelde. Maar toen kwam Kees naar me toe. Die zei: kom gezellig bij ons zitten."
Maar Ron durft eerst niet. Mensen spreekt hij al maanden niet meer. Maar Kees zet door. "Doe niet zo raar, kom op." En dat gebeurt. Ron leeft op. Zie je nu de één op 'het nest', dan is de ander vaak niet ver weg. "Zonder het Vogelnest was ik er niet meer geweest, durf ik wel te zeggen."
Tekst gaat door onder de foto.
En zo kan het dat de voormalige kluizenaar nu achter de microfoon spontaan grappen en grollen maakt over bingogetallen. "Ik ben ze ook eeuwig dankbaar. Ik ben er nu elke dag", lacht hij. "Weer of geen weer. Altijd lachen, altijd plezier."
Knalfeest
Maar dat bingopubliek smaakt naar meer. Ron heeft een droom. Geen bingoballen, maar muziek. "Wat ik echt graag zou willen is een muziekfeest organiseren met Dordtse artiesten als Jan van Est en de mannen van Hollands Welvaren. Ik wil er een knalfeest van maken, vooral voor de minderbedeelde mensen waar ik zelf ook bij hoor. Als je naar de Toppers wil, betaald je zeventig euro voor een kaartje. Nou, dat is niet leuk meer."
Het is even lastig met hernieuwde corona-maatregelen, maar Ron wil doorzetten met zijn droom. Vroeg of laat moet zijn muziekfeest er komen. "En dan zal ik proberen de boel aan elkaar te praten. Met de bingo ging dat in ieder geval goed."
Kijk hieronder naar de reportage over Ron, de vaste bezoeker van Het Vogelnest in Dordrecht.