ROTTERDAM-ALBRANDSWAARD

Een greep uit de 16 duizend onvergetelijke laatste wensen die Kees Veldboer liet uitkomen

Soms was het een kleine wens. Nog één keertje haring eten of nog één keer bij een vriend op bezoek. Soms was het groter: nog een keer naar Benidorm in Spanje, afscheid nemen van familie en naar de top van een berg voor het uitzicht. Kees Veldboer vervulde sinds 2007 meer dan zestienduizend laatste wensen van terminaal zieken met zijn stichting Ambulance Wens.
De dag na het plotselinge overlijden van Kees rijden veel mensen naar Rhoon om bloemen te brengen. Een van de ambulances ligt woensdagochtend al helemaal vol bloemen van mensen die Kees en de stichting een warm hart toedragen. Ook bij Rijnmond stromen de bijzondere herinneringen binnen.
Kijk hieronder naar het eerbetoon voor Kees Veldboer zijn het kantoor van Stichting Ambulance Wens. De tekst gaat verder onder de video:

Afscheid in Benidorm

Ramona van den Heuvel stuurde een laatste wens van haar vader in: nog een laatste keer naar Benidorm om afscheid te nemen van familie. "Een paar dagen later ging de telefoon. 'Hallo met Kees', klonk het, 'kan ik even langskomen in verband met de wens?'" Een dag later zat hij aan het bed van Ramona's vader. "Dus jij wilt naar Spanje? Nou is goed, laat maar weten wanneer je wil."
Een paar weken later stonden Kees en zijn vrouw Ineke met een ambulance op een vroege vrijdagochtend voor de deur. "Daar gingen we, het was onwerkelijk. Het voelde als een droom, een magische reis die ik samen met mijn vader nog één keer mocht meemaken. We hebben daar hele mooie dagen gehad."
De vader van Ramona wilde ook nog een keer naar de top van de berg. "Wij reden naar boven naar de parkeerplaats voor het uitzicht. De rest moest je lopen, om daadwerkelijk bij het kruis op de top te komen. Dat was onmogelijk in onze ogen, maar Kees zei: 'je denkt toch niet dat ik helemaal naar Spanje rijd om je op een parkeerplaats te zetten? Kom op, dat wordt geregeld.' In een speciale stoel werd mijn vader vastgezet en hebben we hem op pure wilskracht omhoog getild. Nooit zullen we dat vergeten, het was een prachtige laatste reis. Kees en Ineke hebben wij voor eeuwig in ons hart gesloten."
De vader van Ramona geniet nog een laatste keer van het uitzicht
De vader van Ramona geniet nog een laatste keer van het uitzicht © Ramona van den Heuvel

Kees voor de klas

Anouk Ouwehand is al vanaf de basisschool bevriend met de dochter van Kees. "Ik kwam er minimaal vier keer per week over de vloer en ben nog met ze op vakantie geweest naar Zwitserland. Ik vond het werk van Kees altijd heel inspirerend. Als klein meisje had je dat niet zo door, maar als je terugkijkt... hoe het begon en dat het zo bizar groot groeit, dat vind ik heel mooi."
De laatste keer dat Anouk Kees persoonlijk sprak, was op haar basisschool. Daar staat ze als onderwijsassistent voor de klas. "Daar werkten we aan het thema ambulance. Toen is hij met zijn vrouw Ineke bij ons langs geweest en heeft hij aan onze leerlingen een presentatie gegeven. Ze mochten een kijkje nemen in de ambulance. De kinderen waren super enthousiast, ze deden het ook erg leuk, met een mascottebeer. Het was een inspirerende man die altijd klaar stond voor iedereen."
Kees showt een ambulance aan de klas van Anouk
Kees showt een ambulance aan de klas van Anouk © Anouk Ouwehand

Nieuwe ambulance

Ook Rinie Heij schrok van het bericht van het overlijden van Kees. Ze heeft warme herinneringen aan Stichting Ambulance Wens. "Mijn zus is in 2015 overleden, zo kwam ik met Kees in contact. Met twee broeders zijn we helemaal naar de Watervallen van Coo in België gereden. Na haar overlijden mocht ik een groot bedrag langsbrengen bij de stichting in Rhoon. Kees liet me toen het wagenpark zien. Wat was hij enthousiast over de nieuwe ambulance! Hij glunderde helemaal. Dit staat nog steeds in m'n geheugen gegrift. Hij zal erg gemist worden."

Laatste huiskamerconcert

De vader van Deborah de Roode was pianist en organist. "Helaas te vroeg overleden aan die kloteziekte kanker. Hij had als wens om nog éénmaal met al zijn muziekvrienden en familie bij elkaar te komen voor een huiskamerconcert. De Stichting Ambulance Wens heeft mijn vader toen heen- en teruggebracht met een ambulance. Een week later is hij overleden."

Vader en zoon

De man van Agnes Oosterboer uit Hellevoetsluis was in 2013 terminaal ziek. De vader van haar man ook. De man van Agnes lag in Rotterdam, zijn vader in Amersfoort. "Toen hebben we de stichting benaderd. Binnen een dag was geregeld dat zijn vader vanuit Amersfoort naar het EMC werd gereden. Zo hebben ze nog afscheid van elkaar kunnen nemen. Ze waren zo ziek dat ze elkaar op een andere manier niet meer konden zien. Het afscheid was mooi, integer, fijn en gek genoeg ook plezierig. Het is zo'n open sfeer die de vrijwilligers meebrengen, dat was heel mooi en warm. Toen mijn man gecremeerd werd, hebben we gevraagd geen bloemen mee te nemen maar donaties aan de stichting te doen."
Laatste afscheid
Laatste afscheid © Agnes Oosterboer

De berg op

De man van Jannie Veldhuis kreeg in 2011 te horen dat hij een ongeneeslijke hersentumor had. Hij was net met vervroegd pensioen. Een maand later hoorde Jannie dat ze zelf borstkanker had, met uitzaaiingen in haar lymfeklieren. "In februari 2012 besloten vrienden van onze zoon Joost om de Alpe d'Huzes te gaan rijden en beklimming 5 en 6 aan ons op te dragen. Meteen gaf mijn man te kennen dat hij daar graag bij wilde zijn. Ik wist dat zijn wens niet in te willigen was, gezien zijn lichamelijke conditie. Vriendin Anita nam - zonder dat wij het wisten - contact op met Kees Veldboer. Al heel snel kreeg ze antwoord van Kees: hij ging het regelen. Zo kon het gebeuren dat 6 juni 2012, vroeg in de morgen, een ambulance voorreed met twee fantastische vrijwilligers: Ad en Kees. Die reden mijn man, mij en vriendin Anita naar Frankrijk en zo kon Jan op 7 juni onder motorescorte de Alpe op. De vrienden van onze zoon reden voor ons. Een heel emotionele, onvergetelijke belevenis die wij nooit meer zullen vergeten."

De dominee

Een jaar of drie geleden was Hans Blok met zijn collega Rudi Ruigendijk op een vrijdagmiddag rondleider/gastheer in de Pelgrimvaderskerk in Rotterdam-Delfshaven. "Er kwam een mijnheer binnen die vroeg of hij de kerk in mocht met een uitbehandelde mevrouw op een brancard. Hij was van de Stichting Ambulance Wens. De vrouw had ooit in deze kerk belijdenis gedaan en wilde die plek nog eenmaal bezoeken en op het predikantenbord de naam van 'haar' dominee zien. Wij hielpen het gezelschap de kerk in en lieten haar alleen voorin, waar je stond als je belijdenis deed. Bij het verlaten van de kerk was ze haar tranen niet meester. Wij ook niet."

Herinneringen van een verpleegkundige

Suzan Dirkx kon het bericht van het overlijden van Kees eerst absoluut niet geloven. "In 2008 woonden mijn man en ik in Canada voor zijn werk. Door privé-omstandigheden woonde ik het laatste jaar steeds een maand in Nederland (Leiden) en een maand in Calgary. In een verpleegkundig tijdschrift las ik over Kees en zijn Ambulance Wens. Natuurlijk kon ik het, als verpleegkundige, niet laten om te reageren. Als ik in Nederland was, had ik tijd genoeg om voor Kees te rijden. En zo heb ik vele wensen gedaan: nog een paar dagen naar Disney bij Parijs, nog even naar het strand, naar een uitvaart van een geliefde, naar de dierentuin, naar Feyenoord (zelfs vanuit Groningen), naar een speciale kerkdienst, naar de verjaardag van een kleinkind, naar Schiermonnikoog (waar geen auto's mogen komen maar onze ambulance wel), met de nieuwe veerboot heen en weer naar Texel."
"Een heel jong meisje dat nog een keer naar school wilde vond ik heel indrukwekkend. Zo veel kinderen willen helemaal niet naar school. En de wens mogen doen met een jong kind dat 'gewoon' nog een keer naar haar vriendinnetjes en leerkrachten wil. Ik hoop nog veel ritten voor de stichting te kunnen en mogen doen. Het verrijkt je eigen kijk op het leven en iedere keer weer realiseer ik me dat je van het leven moet proberen te genieten, want het kan zomaar afgelopen zijn."
Verhaal gaat verder onder de tweet

Honderden reacties

Op de berichten over het overlijden van Kees kwamen in onze mail en op Facebook honderden reacties binnen. We zetten er een paar onder elkaar.

Denise van der Stuyft:

“Dat mijn opa en oma toch op mijn bruiloft konden zijn, ondanks dat ze allebei op leeftijd waren en oma erg ziek was.”

Soraya Telkamp

“Mijn nicht Wendy kon bij de uitvaart van haar opa zijn - mijn schoonvader - bijna 8 jaar geleden.”

Kate Huizer

“Voor onze lieve vriend Johan is het vervoer geregeld naar de skybox van Feyenoord. Hij kon daardoor nog één keer naar zijn cluppie in 2018. Wij zijn Kees eeuwig dankbaar.”

Jeanne Westerdijk

“De trouwdag van mijn dochter kreeg een gouden randje. Dankzij deze stichting kon haar vader aanwezig zijn bij het huwelijk.”

Willa van der Valk

“Mijn goede vriend Mario was de allereerste waarbij Kees dit deed. Ze moesten wachten en toen vroeg Kees: “Wil je nog wat zien?“ Waarop Mario naar 't Hoofd in Vlaardingen is gereden, zodat hij nog kon genieten van het water en de boten. Hij heeft zoveel wensen kunnen vervullen, daaruit blijkt wel wat een prachtig mens Kees en z’n medewerkers waren.”

Virginia Escalera - Martinez

"Wij zijn naar een wedstrijd geweest van Real Madrid. We zullen deze stichting en vooral deze man nooit vergeten. Een man met een hart van goud.”

Marijke Houtman

“Mijn broer heeft afscheid kunnen nemen van onze moeder op de dag van haar uitvaart. 4 maanden later is hij zelf overleden.”

Betty van Weelie - Weber

“Kees mijn oude klasgenoot, staat nog naast mij op de foto toen we onze eerste communie deden. Later kwamen we elkaar weer tegen tijdens dansles bij Sitton. Een langere tijd later haalde Kees mijn schoonvader op omdat hij naar het ziekenhuis moest, en herkende mijn man en mij op de trouwfoto, die bij mijn schoonouders hing. Er ontstond er een leuk gesprek waardoor mijn schoonvader ontspannen naar het ziekenhuis werd vervoerd. Later hebben we Kees en zijn ambulancestichting gevolgd via de site, Facebookpagina en de media. Wat heeft Kees met al zijn vrijwilligers veel blijheid gebracht bij heel veel mensen. De wereld moet weer een mooi mens missen. In gedachten zijn wij bij zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden en natuurlijk bij de vele vrijwilligers. Heel veel sterkte en kracht voor iedereen die Kees moet missen.”

Marianne Beukelman - van der Waal

"29-10-2010. Een mooie dag voor mijn man Richard, die ALS had en een dag met ons gezin en zijn vader naar AJAX mocht . Dit was een grote wens van hem. De dag erna overleed hij toch onverwachts. Maar zijn droom, en die van onze kids van 13 en 16, was onvergetelijk. Het beertje en alle foto's blijven een waardevol kado voor ons.”

Anneke van Duijvenboden - Bennink

“Jaren geleden moest mijn man overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis. Ook zij hadden tijd voor mijn man en we zijn op de boulevard een haring gaan halen. Een klein gebaar, maar zal dit nooooooit vergeten.”

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl