Jongeren moeten het ontgelden op de woningmarkt: 'Het draait alleen maar om geld'

Naam: Tess Smeman
Leeftijd: 26
Zocht naar: Huurappartement met haar vriend, met buitenruimte, in Rotterdam
Functie: Bedrijfsleider in restaurant, vriend consultant. Beiden fulltime.
Gezamenlijke inkomen: Ongeveer 6.000 euro bruto

Of ze even kon laten weten hoeveel ze het huurhuis per maand waard vonden, liet de makelaar subtiel vallen na de bezichtiging. Online werd het driekamerappartement – in goede staat, met dakterras, hartje Blijdorp – aangeboden voor 1300 euro. De makelaar bezwoer dat het al voor 1450 euro online had gestaan, maar dat ze al waren gezakt in prijs. Tess en haar vriend bleven bij de 1300 euro, waardoor de woning aan hen voorbij ging. “Waarschijnlijk zijn er toch mensen op het aanbod ingegaan om te bieden. Op een huurhuis, hè”, zegt Tess verontwaardigd.

Afgelopen juli studeerde haar vriend af en begin mei begon daarom hun zoektocht naar een nieuw huis in de vrije huursector, omdat ze allebei goed zouden gaan verdienen. Ze wonen al drie jaar samen op 50 vierkante meter. “Nu we allebei gaan werken, hebben we wat meer geld en kunnen we op zoek naar meer ruimte.” De zoektocht begon ontspannen. “Eind mei begonnen we, best relaxed; we zaten niet op de schopstoel. Eenmaal bezig, bleek het ingewikkelder. We reageerden wekelijks op vijf advertenties en in de hoop te mogen komen.”

Bij de bezichtigingen bleken sommige makelaars strenge eisen te stellen aan hun huurders. “Uit zekerheid, denk ik.” Ze moesten veel papieren inleveren, het leek wel alsof ze kopers waren. “Bij één bezichtiging bijvoorbeeld was, afgaande op de advertentie, mijn inkomen alleen al genoeg. Maar ik had een tijdelijk contract, dat keurden ze niet goed. Ook niet met een intentieverklaring van mijn werkgever. Ze wilden dat mijn ouders garant stonden én vroegen vier maanden borg. Dat kwam neer op een dikke 4.500 euro.”

Ook in haar omgeving hoort ze gekke verhalen. “Ik heb van vrienden gehoord bij wie de makelaar vroeg om duizend euro, handje contantje. Dat gaven ze, toen kregen ze de woning. Het is als huizenzoeker best ingewikkeld, omdat je veel concurrentie hebt. En als je telkens wordt afgewezen, begrijp ik dat mensen zulke vragen toch overwegen.”

Uiteindelijk vonden Tess en haar vriend een plek in het Witte de Withkwartier. Twee kamers, een tuintje, 70 vierkante meter, 1200 euro per maand, en geen gekke voorwaarden. “Ik weet niet waarom we deze wél kregen. Misschien hebben we gewoon enorm veel geluk gehad?”, vraagt Tess zich af.

Naam: Mieke Megawati Vlasblom
Leeftijd: 25
Functie: Zij werkt bij een Techbedrijf in Delft, haar vriend in de horeca
Inkomen: Houdt ze liever privé.

Niet zo lang geleden kreeg Mieke een berichtje van haar huisbaas. Hun tijdelijke tweejarige contract liep af en ze kregen een nieuw tijdelijk contract van twee jaar. Daar zat ineens een clausule bij met als titel ‘ontruimingsverklaring’. “Mocht de huurbaas het huis verkopen voor een mooie prijs, dan heeft hij op basis van die verklaring het recht om ons er per direct uit te zetten.”

Mieke, haar vriend en hun kat wonen momenteel in Hillegersberg in een appartement van negentig vierkante meter, twee verdiepingen, houten vloeren en een werkende open haard. De huurprijs is een riante 1530 euro per maand.

Helemaal ontevreden zijn ze niet. “Maar iets meer zekerheid zou fijn zijn. Dat het allemaal tijdelijk is en zo over kan zijn, is niet fijn. Het houdt je tegen om je écht thuis te voelen. Als de onderbuurman een keer klaagt over mijn muziek bij de huisbaas, hou ik me vier maanden volledig koest. Er hangt constant een zwaard boven je hoofd en daarom wil je je tiptop gedragen. Net als je bij je werkgever extra je best doet voor dat vaste contract.”

Het woord ‘ontruiming’ deed haar ook denken aan de tijd dat ze als student nog in Crooswijk woonde. “Daar worden in fases woningen gesloopt en de buurt gegentrificeerd. Ik moest eruit. Vrienden van mij die toen nog konden blijven, moesten recent ook vertrekken uit Crooswijk. Als student maakt het niet zoveel uit, maar stel dat je een gezin hebt: dat is ingewikkelder. Los van de logistiek hoor ik dat mensen zich minder waard voelen dan anderen omdat ze weg moeten. Dat is verschrikkelijk.”

Onder vrienden ziet ze veel mensen die uit de stad vertrekken of uitwijken naar leegstandsbeheer omdat ze niets beters kunnen vinden. “Dat is vaak onder slechte omstandigheden.” Wat ze ook ziet: professionals diep in de dertig die nog met huisgenoten wonen. Of mensen die nog in een toxische relatie blijven, omdat ze nergens anders kunnen wonen. Het maakt dat Mieke onlangs met een groep goede vrienden bedenkt dat ze moeten actievoeren. Dat werd het Woonprotest. “De woningmarkt draait alleen om geld, er gaat zoveel mis. Wonen is een recht, daarvoor willen wij opkomen op 12 september op de Dam.”

Naam: Rolandas Bonaitis
Leeftijd: 20
Zocht naar: een kamer
Functie: Tweedejaars student audiovisueel design aan de Willem de Kooning-academie
Inkomen: Ongeveer 1050 euro netto

De Litouwse Rolandas Bonaitis start zijn Rotterdamse studie op 30 augustus niet vanuit zijn kamer in Nederland, maar noodgedwongen vanuit de Litouwse hoofdstad Vilnius. Dat is niet te wijten aan de coronapandemie, maar aan een gebrek aan woonruimte. Het lukt Rolandas niet om een kamer te vinden in Rotterdam. In zijn eerste jaar had hij een contract van een jaar, maar dat is inmiddels is afgelopen. Op de Willem de Kooning Academie, waar hij studeert, is het belangrijk om fysiek aanwezig te zijn. Het afgelopen jaar was die mogelijkheid er dan ook.

“Eerst wilde ik een plek voor mij en twee vrienden, alleen door de nieuwe regels die 1 juli zijn ingegaan om verkamering in de stad tegen te gaan, konden wij met zijn drieën haast nergens terecht”, zegt Bonaitis. Voor kamerverhuur aan drie personen of meer is per 1 juli een vergunning nodig. Nieuwe vergunningen worden tot volgend jaar september niet afgegeven. Wat hij mede hierdoor ziet, is dat de huurprijzen een stuk hoger zijn dan toen hij vorig jaar met zijn zoektocht bezig was. “Er zijn gewoon minder kamers beschikbaar door de nieuwe regeling, omdat verhuurders minder mensen in een huis mogen stoppen. Dat drijft de prijs op”, legt hij uit.

Eén keer had hij bijna een appartement voor hem en zijn vrienden. “Eigenlijk was het veel te duur, 1700 euro voor ons drieën, maar we waren wanhopig. Een vriend die nog wel in Nederland was, kon kijken. Maar toen we het contract wilden tekenen was het ineens honderd euro meer en bleek dat we moesten wachten, want hij had een bezichtigingsavond. Daarna was het vergeven aan anderen.” Nu moet Rolandas vanuit Litouwen beginnen aan zijn studie. “Het is jammer, want ik hou van Rotterdam, maar zo gaat het niet.”

Hij is niet de enige internationale student met problemen. “Een vriend van mij, ook Litouws, huurde afgelopen collegejaar een kamer op basis van een jaarcontract. Hij ging eerder terug naar huis vanwege corona, maar de huurbaas zei dat hij moest betalen tot het einde van het jaar. Hij kreeg zijn borg ook niet terug. Toen hij begin dit collegejaar weer in Rotterdam was, ging hij langs in zijn oude huis om spullen te halen. Hij trof in zijn kamer een gezin aan, die er volgens huisgenoten al twee maanden illegaal zaten – in de maanden dat hij betaalde.”