Hoe jeugdvrienden Tyrell Malacia en Michel Cornelia anders lijken, maar hetzelfde dromen: 'Hij speelt bij Feyenoord, ik ontwerp kleding'

Terwijl de avond valt en vier jonge mannen lurken aan een waterpijp betreedt Michel Cornelia de andere kant van het Stichtseplein. Hij is een groot voetballiefhebber, maar laat Ajax-Besiktas aan zich voorbij gaan. "PSG-Manchester City, later vanavond. Dat is pas een wedstrijd."

Michel heeft afgesproken met z'n beste vriend, Tyrell Malacia. Voor de linksback van Feyenoord is het pleintje in Hillesluis vertrouwd terrein. Recht tegenover de Bogermanschool, zijn oude basisschool waar hij tot groep 7 op zat, woont z'n oma nog altijd. In haar huis ontmoetten de vrienden elkaar voor het eerst. Vijf jaar waren Tyrell en Michel toen. Zeventien jaar later hebben zij nog steeds dagelijks contact.

Eigenlijk heeft Michel er nooit over nagedacht, maar nooit heeft Tyrell hem het gevoel gegeven dat hij anders zou zijn, omdat-ie in een rolstoel zit. Ze speelden buiten of op de Playstation bij Tyrells oma en hingen op een bankje. Hetzelfde bankje als waar zij nu zitten tijdens het gesprek. Michel genoot om Tyrell te zien voetballen. Vaak deed hij zelf ook mee. "We probeerden om Michel zo vaak mogelijk erbij te betrekken. Dus als we een partijtje speelden, stond hij gewoon met z'n rolstoel in de goal." Michel lachend: "Die ballen gingen er niet in hoor."

Samen met haar jonge zoontje rijdt moeder Mila Cornelia af en aan naar het ziekenhuis van Willemstad, hoofdstad van Curaçao. Maar welk onderzoek ook uitgevoerd wordt, geen enkele arts weet wat Michel mankeert. Hij groeit nauwelijks, z'n spieren zijn slap, maar niemand weet de oorzaak. Het vliegtuig naar Nederland is haar enige uitweg.

In Rotterdam blijkt dat Michel een zeldzame spierziekte heeft. SMA, type 2 om precies te zijn. Haar zoon zal niet zelfstandig kunnen staan en lopen. Omdat de zorg en voorzieningen in Nederland veel beter zijn dan op Curaçao blijft Mila hier met haar drie zoons Ivan, Michel en Rasheed. Ze groeien op aan de Overijsselsestraat, in een portiekwoning vrijwel naast de oma van Malacia.

"Tyrell was een van m'n eerste vrienden", zegt Michel bij het voor hen befaamde bankje. "En nu zijn we eigenlijk familie." Tyrell knikt. "Ik zie Michel en zijn familie niet meer als vrienden. Zeker niet. Veel vrienden heb ik ook niet. Deze familie heeft mij samen met nog een paar mensen uit deze buurt vanaf dag één gesteund. In de amateurs waren ze er al bij en nu nog steeds. Deze mensen, en Michel ook natuurlijk, gun ik alles."

Naast hun gemeenschappelijke liefde voor Feyenoord hebben Tyrell en Michel nog iets gemeen: ze houden van mode en zijn allebei ijdel. "Michel nog iets meer", lacht Tyrell. Dat blijkt ook wel als ze samen de MBO opleiding van het Albeda College aan de Spinozaweg volgen. Michel haalde zijn diploma, Tyrell niet. Eerstgenoemde kan het niet laten om dat te benadrukken. Een jaar lang schreef hij vervolgens aan een ondernemingsplan en inmiddels is het zo ver. Michel heeft zijn eigen kledinglijn ontworpen: Foreva Different. Een model, met een groot bereik op social media, is snel gevonden. Met ruim een half miljoen volgers op Instagram heeft Tyrell een groot bereik.

Fotograaf Marvin vraagt of zij samen kunnen poseren. Voorzichtig schuift Tyrell de bovenkant van Michels jas wat naar buiten en doet het gouden kettinkje van zijn 'neef' goed. Michel moet zo goed mogelijk voor de dag komen. Dit is zijn project. Zijn droom. "Ik zie hoe Michel alles uit het leven probeert te halen. Hij is altijd positief", zegt Tyrell, die een groen shirt draagt met in gele letters D1ff3r3nt erop.

Zelf draagt Michel een felblauwe jas van Stone Island met daaronder een crèmekleurig shirt uit z'n eigen kledinglijn en een grijze broek en schoenen. Een kek brilletje op en twee diamantjes in de oren maken het af. Met Foreva Different hoopt hij de concurrentie aan te gaan met gevestigde merken. "Op het eerste oog zie ik er anders uit. Ondanks mijn handicap wil ik andere mensen die zich anders voelen of die een beperking hebben, laten zien dat zij ook hun talenten kunnen benutten. Kijk naar mij. Net zoals Tyrell droomde om profvoetballer te worden, is dit voor mij ook een droom. Een droom die uitkomt."

Voor zowel Michel als Tyrell verloopt de weg naar succes niet zonder obstakels. Hoewel het de linksback van Feyenoord voor de wind lijkt te gaan, heeft ook hij met tegenslag te maken gehad. En altijd kon hij terecht bij Michel. "Ik heb zo vaak gehoord dat ik het niet zou redden. In mijn jeugdelftallen was ik altijd een twijfelgeval, maar uiteindelijk sta ik toch hier. Vooral in de periode na mijn heupoperatie heb ik heel veel apart met Michel gesproken. Uit elkaar halen we heel veel kracht."

Als de fotograaf zijn lampen uitzet, geven alleen de lantaarnpalen op het Stichtseplein nog licht. En de elektrische step van broer Ivan, waar Tyrell een rondje op rijdt. Het is de laatste warme avond van september. De vrienden, herstel: familie, blijft nog even hangen op hun vertrouwde grond. PSG-Manchester City is bijzaak vanavond. Tyrell en Michel. Voor de buitenwereld altijd verschillend, voor henzelf altijd gelijk.