Ludsley werd vanuit het niets in zijn gezicht gestoken in de trein van Dordrecht naar Rotterdam

Het is maandagochtend 20 september. De 35-jarige Ludsley stapt op station Rotterdam-Zuid in de trein richting Den Haag Centraal. Hij is onderweg naar zijn werk, de Rotterdammer werkt in Gouda als wijkreiniger. Hij zit nog in zijn proeftijd. Net als veel andere treinpassagiers pakt Ludsley zijn telefoon uit zijn zak en is al snel verdiept in zijn mobiel. Een man komt voorbij en loopt door, een minuut later volgen twee conducteurs. De treinreiziger kijkt nauwelijks op.

"Op een bepaald moment voel ik een brandend gevoel in mijn gezicht", vertelt Ludsley. Hij voelt met zijn hand aan zijn rechterwang. "Toen bleek dat ik was gestoken in mijn gezicht." Hij zag de aanval niet aankomen, omdat hij van achteren te grazen werd genomen. Hij beseft pas dat hij gestoken is, als hij de pijn voelt en het bloed over zijn wang gutst. Wie de belager is, heeft hij totaal niet meegekregen. "Op dat moment blijf je wel kijken 'wie heeft dit gedaan?!'", blikt hij terug.

Het gebeurde vlak voor de stop in Rotterdam Blaak. De trein moet nog een stukje door. Ludsley weet niet wat hem overkomt. Medereizigers schieten te hulp en adviseren hem rustig te blijven. Hij blijft bij zijn positieven, naast hem valt een vrouw flauw. Kijkend naar de foto van zijn wond is dat niet echt verbazingwekkend. Van net onder zijn rechteroor tot zijn neus gaapt een enorme jaap je tegemoet. Een toegesnelde conducteur neemt eerst poolshoogte of de vrouw wel in orde is.

Dan is het alle hens aan dek voor Ludsley. De politie arriveert op station Blaak en een ambulance brengt het slachtoffer naar het ziekenhuis waar hij met spoed wordt geopereerd. Artsen doen hun best om de geraakte zenuwen in zijn gezicht te herstellen. Met 23 hechtingen naaien ze de wond weer dicht. Die is nog heel kwetsbaar. "Ik ben nog maanden bezig met mijn herstel. Ik heb moeite met eten en mag niet lachen. De zenuwen kunnen nog klappen en het litteken kan weer openscheuren. De artsen hebben geprobeerd alles te herstellen en dat is best goed gelukt. Maar we moeten afwachten wat het eindresultaat is."

De politie brengt kort na de steekpartij een kort bericht naar buiten: "Treinpassagier in gezicht gestoken, dader nog voortvluchtig." Over de ernst van de verwonding wordt niets bekendgemaakt. Die wordt ons pas duidelijk als Ludsley ons foto's van kort na de aanval laat zien.

De belager blijft ondertussen een dag zoek. HIj wordt opgespoord in een GGZ-instelling in Dordrecht. Welke instelling dat is, of en waarom de 37-jarige man er is opgenomen en of hij het recht had om vrij rond te lopen op straat, wil justitie vanwege de privacy van verdachte niet zeggen.

Ook Ludsley krijgt niets te horen. Via het nieuws moet hij vernemen dat zijn belager een cliënt van een GGZ-instelling is. "Als dat klopt, dan denk je toch 'wat doet zo'n persoon buiten?'" Een tikkende tijdbom, lijkt het. Was het Ludsley niet geweest, dan misschien iemand anders. "Je zou niet willen dat iemand anders dit meemaakt. Ik ben de pechvogel, zeg maar."

Buitenstaanders speculeren er ondertussen op los. Ze denken dat, gezien het grove geweld, slachtoffer en dader elkaar gekend moéten hebben - of ruzie hadden. "Iedereen gaat nadenken, huh, hoezo zomaar?"

Ludsley begrijpt het, maar maakt ook korte metten met de speculaties. Hij komt nooit in Dordrecht en heeft al helemaal geen ruzie met iemand daar. "Ik ben net de trein ingestapt. Hoe kan ik binnen twee minuten ruzie hebben met iemand die ik niet ken. En als ik hem wel zou kennen, zou ik hem niet mijn rug geven."

Omdat zelfs zijn moeder vragen heeft, besluit de Rotterdammer Rijnmond te benaderen. "Dat wou ik toch even rechtzetten, want in het nieuws was het niet helemaal duidelijk of we ruzie hadden of elkaar kenden. Maar ik kende die gozer helemaal niet. In dit geval is er rook zonder vuur."

Ludsley herstelt bij zijn vriendin in Barendrecht. Hij heeft moeite met slapen en nog steeds veel pijn. Daarvoor slikt hij pijnstillers. Hoe zit het tussen zijn oren? Tien centimeter lager en z'n halsslagader was geraakt. "Het blijft elke dag in mijn hoofd draaien, wat is er gebeurd?" Waarom en waarom híj, wil Ludsley ook weten. Het moet echt bezinken: "Als je op die foto ziet hoe diep het was, dan denk ik dat ik wel dank kan zeggen dat ik hier nog zit." Hij slaapt slecht, maar gaat door. "Je moet het toch proberen. Hoe je het ook draait, je moet blijven leven."

De verdachte zit nu vast. Ludsley verwacht dat hij wel naar de rechtszaak gaat. Maar of hij ook met de Dordtenaar wil praten, kan hij nu nog niet zeggen. "Daarvoor is het te vers." Hij moet bekennen dat er veel woede in hem zit. Niet alleen vanwege de zinloosheid van het geweld. "Maar vooral ook, waarom achter mijn rug?!" Hij had liever gezien dat de dader hem met open vizier te grazen had genomen. "Ik denk niet dat ik dan een snee had gehad in mijn gezicht, maar in mijn arm of zo. Je gezicht blijft toch je gezicht."