Na loodzware behandeling tegen kanker werkt hockeyster Daphne Voormolen aan rentree: 'Bizar dat ik daar überhaupt aan mag denken'

Harde broodjes, croissants, kaas, gebraden gehakt en jam. Aan de eettafel serveert Daphne Voormolen ook nog zalm uit de oven, gegarneerd met ui en tomaatjes. “Dat is mijn lunch. Ik ben in een healthy mood. Zalm past beter in mijn revalidatie.”

Daphne Voormolen spreekt alsof ze vorige week donderdag op de hockeytraining bij Victoria haar hamstring heeft verrekt. In werkelijkheid onderging ze negen chemokuren in drie maanden. Baarmoederhalskanker. Eind september leek de tumor weg, totdat er nieuwe kankercellen werden gevonden. Ook die zijn weg. Sinds een week is het weefsel schoon en leeft Daphne voor haar volgende doel. 6 maart, de start van de tweede seizoenshelft. Pinoké-uit. “Bizar dat ik daar überhaupt over na mag denken. Maar ik ga er vol voor”, zegt Daphne strijdbaar.

Bekijk hier de reportage hoe Daphne Voormolen beter is en werkt aan haar revalidatie. Tekst gaat verder onder de video:

Heel soms kijkt Daphne de video nog wel eens terug, toen Rijnmond op 2 mei van dit jaar bij de laatste wedstrijd van Victoria van het seizoen was. De Kralingse ploeg mist op dat moment sinds twee weken haar spits. Inmiddels weet de hele hockeywereld dat Daphne kanker heeft en alle speelsters in de hoofdklasse dragen tijdens de warming-up hetzelfde shirt als steunbetuiging aan Victoria’s nummer 9. Number nine, you’re so fine staat er op. Een verwijzing naar een uitspraak die haar Amerikaanse vriend Greg ooit deed, toen hij een Nederlandse studente zag hockeyen op de University at Albany.

“Als ik die beelden nu terugkijk, krijg ik een heel warm gevoel van binnen richting de hockeywereld”, zegt Daphne thuis in Rotterdam. “Dan zie ik een meisje staan, wie het allemaal maar een beetje overkomt. Die totaal niet doorheeft wat er allemaal gebeurt. Ik voel mij nog steeds mega vereerd dat dit op poten is gezet. Voor een nobody van het kleine Victoria. Heel bijzonder.”

Vlak voor de bewuste uitwedstrijd in Bilthoven zijn alle lymfeklieren uit haar bekken verwijderd. Niet lang daarna is de eerste chemokuur, gevolgd door twee operaties waar delen van haar baarmoederhals worden weggesneden. De artsen zijn verbaasd hoe ogenschijnlijk gemakkelijk Daphne alles ondergaat. Haar bloedwaardes zijn snel goed en moe is ze ook niet.

Zelf staat Daphne er eigenlijk niet bij stil dat ze ernstig ziek is. Ze loopt hard, skate rondjes om de plas en blijft actief. Al blijft het vreemd om door het ziekenhuis te lopen met een infuus tijdens de chemotherapie. Daphne weet dat het infuus haar beter maakt, maar tegelijkertijd maakt het ook heel veel kapot. Zonder dat ze er zelf iets van voelt.

De fysieke pijn valt mee, maar de behandeling verloopt niet zonder problemen. Als Daphne na haar vierde chemokuur voor de spiegel staat en door haar haren strijkt, heeft ze een grote pluk vast. Alweer valt er haar uit. Zoals vaker de afgelopen dagen. Liefst viermaal heeft ze een cold cap geprobeerd, een muts die tijdens chemotherapie haaruitval tot een minimum moet beperken.

Daphne ervaart het als heel confronterend. Dagenlang stelt ze zichzelf de vraag wat het juiste moment is om het af te knippen. Vriend Greg stimuleert haar om nog even de cold cap op te houden. Weer worden de artsen geraadpleegd, maar als Daphne de volgende dag weer plukken ziet uitvallen hakt zij de knoop door. Alles eraf. Kaal.

De volgende dag belt ze Sabine van Eijck, ploeggenoot bij Victoria en een van haar beste vriendinnen. Ze zouden gaan skaten, maar de middag verloopt anders. Of ze zin heeft om te skaten. ‘Sa, we gaan mijn haar eraf halen. Maar alleen als jij het ok vindt’, zegt Daphne. Sabine hoeft niet lang na te denken. Als dit is wat Daphne wil, doet ze dat. Zonder het heel zwaarmoedig te maken. De vriendinnen maken filmpjes en lachen samen. Nog altijd ervaart Daphne dit als een heel mooi moment.

Ook Greg besluit z’n vriendin te steunen en samen scheren ze ook zijn hoofd kaal. Onbedoeld leidt het de aandacht van Daphne af. Samen zijn ze bij een concert van Snelle als er meerdere mensen op de foto willen met die lange kale man en z’n gekke snor. Lachend aanschouwt Daphne het hele tafereel.

“Doordat we allebei kaal waren, voel je je heel erg verbonden met elkaar”, vertelt Daphne die een sjaal op haar hoofd draagt. “In het begin zie je je reflectie in de tv of in het raam en dan denk je: ‘Woo, wie is dat?’ Het duurt best lang, voordat het went dat je er zo uitziet. Maar ik heb mij er nooit voor geschaamd, al draag ik nog wel meestal een sjaal. Ook omdat het best koud is als je helemaal kaal bent.”

Stiekem ervaart Daphne de behandelingen als een hockeywedstrijd. Ze voelt dat ze aan het winnen is, al is het laatste fluitsignaal nog ver weg. Direct na haar laatste chemokuur waarschuwt haar arts voor corona en moet Daphne verplicht in zelf-isolatie. Als Daphne in deze fase van haar traject corona krijgt, kan het weleens einde verhaal zijn hoort ze. Een maand later loopt ze in het ziekenhuis corona op.

In het hele traject is Daphne nog niet zo ziek geweest als begin augustus. Ze vraagt zich hardop af waaraan ze dit heeft verdiend, uitgerekend in een van haar slechtste fases. Daphne is bijna helemaal kaal. Haar wenkbrauwen en wimpers vallen uit. Ze voelt zich niet alleen heel ziek, ze ziet er ook zo uit.

Net op het moment dat ze een beetje opgelapt was, kreeg Daphne weer slecht nieuws. De behandelingen zijn voorlopig nog niet klaar. Of zoals de huisarts het verwoordt: de hockeywedstrijd gaat de verlenging in.

Er zijn toch nog kankercellen gevonden in het weefsel dat tijdens de operatie begin augustus is verwijderd. Weer moet Daphne onder het mes, halverwege september. Eindelijk, op 29 september spreekt de arts de woorden uit waar ze zolang op heeft gewacht: Je bent schoon. En na talloze ziekenhuisbezoeken hoeft Daphne pas vlak voor Kerst terug te komen voor de allereerste driemaandelijkse controle. Het vizier kan volledig op fysiek en mentaal herstel.

Nog geen week na het goede nieuws en op de dag dat de artsen haar groen licht hebben gegeven om weer echt fanatiek te gaan sporten, werkt Daphne zich in het zweet in de Crooswijkse sportschool Stride 6FT8. Het is dat ze een sjaal om haar hoofd draagt, want anders zou je niet zien dat hier een voormalig kankerpatiënt bezig is met haar rentree. Over exact vijf maanden wil ze haar rentree maken als aanvalsleider van Victoria. Daphne duwt gewichten, doet zware beenoefeningen en werkt aan haar rompstabiliteit.

Volgende maand wordt ze 30 jaar, een heel hockeyleven heeft Daphne niet meer voor zich. Met haar geschiedenis was het niet vreemd als ze vorig seizoen een punt achter haar carrière had gezet, maar dat is het laatste dat ze wil. "Ik heb graag zelf de controle over alles. En dat was ik de afgelopen negen maanden compleet kwijt. Ik mis het feit dat ik niet zelf de keuze heb gemaakt om te stoppen, dus ik wil de kans pakken om wel zelf de regie in handen te nemen. En heel oprecht, er is niks mooiers dan met die meiden op het veld te staan en naar een doel toe te werken. Door de wind, in de regen. Ik krijg er kippenvel van. Oh god, wat mis ik die meiden erg..."

Afzien maakt Daphne gelukkig. Ze is er nog lang niet, zegt ze. Ook mentaal niet. Vanuit medisch oogpunt wordt streng afgeraden om binnen een jaar na de chemotherapie de behouden kinderwens in vervulling te laten gaan, maar Daphne en Greg zijn er ook nog niet aan toe. "Er is zoveel gebeurd tussen ons. Bij ons allebei was er angst. Zou hij mij verliezen? Laten we eerst weer samen van het leven genieten, voordat we een wondertje op de wereld mogen zetten."

Het zou het tweede wondertje in het leven van Daphne zijn. Artsen achtten de kans nagenoeg onmogelijk dat ze zo snel weer volop kon sporten. Een rentree in de hockeyhoofdklasse was helemaal uitgesloten. "Als je iets écht graag wil, geloof ik dat het kan", zegt Daphne strijdbaar. "Het is ook mooi om jezelf langzaam terug te vinden. Of ik daadwerkelijk m'n oude niveau kan halen, weet ik natuurlijk ook niet. Maar ik ga er wel keihard voor. En ik zeg het nog maar eens; het is bizar dat ik er überhaupt over na mag denken."