Diana zag alles gebeuren, maar zat naast de vlammen op de Coolsingel als een rat in de val

Diana woont samen met twee huisgenoten in de Schielandtoren, het 101 meter hoge rode flatgebouw dat bovenop het Beursplein is gebouwd. Ze kijken vanuit hun raam uit op een deel van de Coolsingel en het Erasmushuis aan de Bulgersteyn: de straat waar de vier politiebusjes vernield werden.

Eén van hen is elders aan het werk. Diana en haar huisgenoot zijn thuis en spelen een spelletje. Rond acht uur horen ze geschreeuw en zien ze beneden een grote groep staan. "Niets bijzonders dachten we toen nog. De kroegen waren net dicht en we horen hier wel vaker lawaai." Maar tien minuten later staat de Lijnbaan bij Donner ineens vol, en kleurt de lucht donker van het vele vuurwerk. "De groep scandeerde 'Rotterdam Hooligans' en toen dachten we: nu gaat het mis."

De eerste scooter gaat in de fik. De ramen staan te trillen van het zware vuurwerk. Andere brandjes volgen en een inbraakalarm gaat af. De hele nacht zal ze dit geluid blijven horen, net als de ronddraaiende wieken van de politiehelikopter die voortdurend boven het centrum blijft rondvliegen. Vier busjes rijden de straat in, zo'n tien agenten stappen uit. De handhavers stappen op de mannen af, maar de groep lijkt het als een uitnodiging te zien om zelf ook dichterbij te komen. "Ze daagden de politie de hele tijd uit, met opgeheven handen, heel intimiderend."

Uiteindelijk trekken de agenten zich terug in hun auto's, maar het lukt ze niet om in de smalle straat snel weg te rijden. De relschoppers hebben ondertussen de banken en de statafels van borrelbar Floryn ontdekt. "Vlak voor ze die richting de auto's gooiden, zijn de agenten gelukkig de auto weer uitgestapt en weggerend. Anders had het echt veel erger voor ze kunnen aflopen."

Diana ziet dan dat de politieauto's onder luid gejoel worden geplunderd. Een fiets gaat door de voorruit en één van de politiebusjes wordt in brand gestoken. "De vlammen sloegen uit de wagen en de stank was verschrikkelijk. Ik ben blij dat ze die andere auto's niet in de fik staken want die stonden dichterbij ons huis." Op dat moment realiseert ze zich ineens: kan ik mijn huis nog wel uit?

Diana: "Onze voordeur komt uit op de plek van de relschoppers, we konden geen kant op. Wat als onze flat vlam zou vatten?" De bewoonsters besluiten de brandweer te bellen en krijgen geen geruststellend antwoord. "Op het moment dat ik zei waar ik woonde, wist de centralist genoeg. Hij zei dat de brandweer zich had teruggetrokken en helaas niets voor de bewoners kon betekenen. Hij wenste me nog wel succes en adviseerde me om alle ramen en deuren te sluiten. Daarna hing hij op."

De paniek slaat dan pas echt toe. Diana en haar huisgenoten weten zich geen raad meer. Ze bellen met de buren, die al net zo verontrust zijn, en horen de kinderen op de achtergrond huilen. De tijd tikt door, de relschoppers lijken vrij spel te hebben. Nergens is de politie te bekennen. "Pas om een uurtje of half 10 zagen we weer een politiebus rondrijden en stelde de ME zich in linies op. Samen met het waterkanon dreven ze de groep uiteen en daarna bleef alleen nog een harde kern de politie uitdagen."

Dan ziet ze agenten hun wapens pakken en in de lucht schieten. Ze is bang voor de verdwaalde kogels en loopt weg van het raam. Toch is de nieuwsgierigheid groter dan de angst en gaat weer kijken. Ze ziet dat er gericht door de politie wordt geschoten, waarna een relschopper door zijn knieën zakt. Later kan ze vanuit de hoek van de woning eenzelfde situatie nog eens zien gebeuren op de Coolsingel. "Ik heb misschien in totaal tien schoten gehoord. Steeds weer kwamen die jongens op de agenten af, heel dreigend."

Als de rust enigszins lijkt terug te keren, kijkt ze op de klok: "Kwart over tien. Moet je nagaan: dit heeft bijna 2,5 uur geduurd." Haar medebewoonster is dan al lang klaar met haar werk, maar kan nog niet naar huis. Een ME'er heeft haar op de fiets aangesproken en gezegd dat ze beter niet verder het centrum in kan rijden. Pas uren later, rond half twee 's nachts, durft ze het aan en weet ze zich een weg te banen door de ravage in haar straat.

"Die politiewagens zijn compleet vernield. Er is met bakstenen en fietsen gegooid. Het Erasmushuis was zwartgeblakerd en bij sommige winkels lagen de ruiten eruit. Overal lagen uitgebrande scooters en afvalbakken. Ook lag er bloed op de straat. Onbegrijpelijk toch, dat je je eigen stad zo kan slopen?".

Ze heeft geen goed woord over voor de relschoppers. Ze is ook teleurgesteld in de reactie van de centralist, maar toont begrip voor de hulpverleners. "Ik heb gezien hoe ze belaagd werden. Snap dat ze zich hebben teruggetrokken, maar wij voelden ons wel in de steek gelaten. We konden geen kant op in ons eigen huis."

Ze ziet ook mensen bij het zebrapad op de Coolsingel koortsachtig ergens naar zoeken. Achteraf vermoedt ze dat het de vinger is die veelvuldig in een filmpje op social media is te zien. De rest van de nacht doet ze geen oog dicht. Ze probeert het wel, maar is zwaar overprikkeld. En telkens weer hoort ze een sirene, het inbraakalarm, vuurwerkknallen en het geschreeuw van de relschoppers en de commando's door de politiemegafoon. Net als ze even dreigt weg te zakken, begint de veegploeg met het schoonmaken van de straten en schrikt ze toch weer wakker.

"Ik heb geprobeerd aan mijn collega's in Amsterdam duidelijk te maken wat ik allemaal heb meegemaakt. Maar het is zo onwerkelijk, alsof ik in een film zat. En ik vind het ook gek, dat de politie dacht dat dit een kleine demonstratie zou blijven op de dag dat het vuurwerkverbod in ging en de voetbalwedstrijden niet meer bezocht mochten worden. Dit hadden ze kunnen voorzien, juist in deze coronatijd."