Alwéér raak: Rotterdammers Ester en Bob kregen voor de derde keer corona. Hoe kan dat?

“Moet iemand mij niet onderzoeken?”, dacht Ester, toen ze voor de derde keer corona had. “Kan dit zomaar?” Toen ze het aan een bevriende arts en aan de GGD vroeg, reageerden die maar lauwtjes. “Het kan blijkbaar gewoon.” Een oorzaak heeft ze niet kunnen bedenken: “Ik heb geen overgewicht of chronische ziektes en hield me goed aan de regels. Waarschijnlijk was het gewoon dikke pech.”

De eerste keer was hélemaal aan het begin van de pandemie. “Toen corona nog ver weg was, en niet zo serieus genomen werd. Ik was met een groep van vijftien mensen op skivakantie in Ischgl. Toen we terugkwamen kreeg één van ons een berichtje van een barman: ‘Ik heb corona en jullie waren hier veel, dus ik zou het in de gaten houden." Binnen de kortste keren kreeg bijna de hele groep klachten. Ester werd benauwd, had heel weinig energie, en kreeg rugpijn en koorts. Maar vooral: “Héél moe.”

Het was in de tijd dat er nog niet zo gemakkelijk getest kon worden, alleen in uitzonderlijke gevallen, vertelt Ester. “Een van ons werkt in het Erasmus MC, zij mocht worden getest, en bleek corona te hebben.” Ze heeft nog lang last gehad van geheugenverlies: ze kon lang moeilijk op namen komen. “Ik kwam iemand tegen in de supermarkt die ik al jaren ken. Onze dochters komen bij elkaar over de vloer. Maar ineens kon ik niet op de naam van haar dochter komen en ook niet op haar naam.” Op haar nieuwe werk was dat ook lastig. “Ik ging in de appgroep kijken als ik een naam was vergeten.”

Aan het begin dacht ze zelfs even: misschien ben ik jong aan het dementeren. “Op dat moment was er nog weinig bekend over de symptomen en klachten. Maar via via hoorde ik dat geheugenverlies erbij kon horen.”

Eenzaamheid

De tweede keer was een jaar later, in de lockdownperiode. “Ik hield me netjes aan de maatregelen en liet me preventief testen, omdat ik een familiebezoek gepland had met iemand die een zware operatie achter de rug had. Ik had alleen een snotneus. Maar die test bleek tot mijn schrik gewoon positief! Ik was bloedchagrijnig. Moest ik wéér in quarantaine. Vooral voor mijn dochter van 11 erg vervelend. En het heeft mij een klein beetje geleerd hoe verschrikkelijk eenzaamheid moet zijn: Ik vond die twee weken al zwaar, laat staan als je altijd alleen bent en weinig op pad gaat.”

De derde keer was afgelopen november. “Ik was naar het laatst mogelijke festival geweest in het Kralingse Bos. Een vriendin met wie ik daar was bleek het te hebben. Toen ik dat hoorde bleef ik meteen thuis van werk en ik maakte een afspraak bij de teststraat. In eerste instantie was het een negatieve testuitslag, maar een paar dagen later verloor ik reuk en smaak en toen dacht ik: het kan haast niet anders. Dus: weer een test. En nu was het wél, alwéér, raak.”

Eigenlijk zou Bob komend weekend naar Berlijn gaan met vrienden. Maar dat gaat niet door, want hij heeft corona. “Het is de derde keer. Zal je altijd zien dat je dit krijgt op momenten dat je leuke dingen gepland hebt. Maar helaas, het is niet anders.” Bob woont in een studentenhuis, maar gelukkig was de jongen met wie hij de verdieping deelde de afgelopen dagen niet thuis. “Zo heb ik iets meer bewegingsruimte.” Veel last heeft hij niet: Eén dag was hij echt ziek, maar verder viel het best mee.

Zijn derde huisgenoot, die wel thuis is maar op een andere verdieping woont, zorgt af en toe een beetje voor hem. “Hij kookt het eten. En anders bestel ik eten, of laat ik Gorillas de boodschappen bezorgen. Dat is heel fijn.”

Oud en Nieuw

De eerste keer dat Bob corona kreeg was anderhalf jaar geleden, oktober 2020. “Er was weer zo’n piek, net na de zomer. Opeens had iedereen het. Ik heb het op mijn werk gekregen, is mijn vermoeden.” Toen, die eerste keer, was hij wel echt goed ziek, zegt hij. “Ik had last van alle symptomen. Rare pijntjes op plekken waar ik normaal geen pijn had. Ik ging kapot als ik de trap op liep en was volledig mijn geur en smaak kwijt.” De tweede keer was ruim een half jaar later en, net als de huidige keer, een stuk milder. “Ik zat rond Koningsdag binnen, herinner ik me nog.” De laatste keer liep hij het op bij een Oud- en Nieuw-huisfeestje.

Helemaal onlogisch vindt Bob het, terugkijkend, niet dat hij het heeft opgelopen. “Ook als je bedenkt dat mijn prik alweer een half jaar geleden is geweest. Misschien was ik net wat minder beschermd.” Bang voor het virus is hij door de verschillende besmettingen niet geworden. “Ik ben jong en gezond, erg ziek word je er dan over het algemeen niet van. Het is vooral kut dat je zo lang binnen moet zitten."

“Nee, dat is niet heel bijzonder. We hebben gelijk aan het begin van de coronatijd vastgesteld dat er een herinfectie kan optreden. Dat kan bijvoorbeeld komen doordat er nieuwe varianten ontstaan, waar de antistoffen in je lichaam niet goed meer tegen werken. Een virus past zich telkens aan om te overleven, dat zien we ook bij andere virussen. Denk maar aan verkoudheid: het is heel normaal dat je door de jaren heen vaker verkouden bent. Dat hoort bij een virus.”

“We hebben geen precieze cijfers omdat lastig vast te stellen is hoe vaak iemand nou precies besmet is geweest. Sommige mensen hebben corona maar zijn asymptomatisch, en weten dus niet dat ze het onder de leden hebben. Wij denken daarom dat het redelijk vaak voorkomt. Zeker als je de enorme hausse aan besmettingen zit die de Omikron-variant teweeg brengt. Omikron is super besmettelijk, en tegelijkertijd zijn wij mensen gezelschapsdieren, voor wie het lastig is om zich heel strikt aan de maatregelen te houden. Zeker nu scholen gedeeltelijk open gaan, weten we dat het blijft circuleren.”

“Dat blijkt niet uit ons onderzoek. Wij zien juist dat mensen die één prik én corona hebben gehad ongelooflijk hoge antistoffen-levels hebben in hun lichaam. Hoger dan bij mensen die twee keer zijn gevaccineerd. Het heeft ook te maken met gedrag waardoor mensen het oplopen, maar, ik moet je eerlijk zeggen: Omikron is zó besmettelijk, daar is soms haast geen ontsnappen aan."