Immobiele ouderen krijgen thuis de boosterprik van zorgmedewerkers: 'Nu kan mijn zoon weer op bezoek komen'

Met tranen in hun ogen zet het oude echtpaar de rollator stil voor de balie van de polikliniek. “Kunnen wij hier alstublieft een coronavaccinatie krijgen?”, vragen zij half december aan Hanneke Schaap. Bij de GGD kunnen ze niet terecht voor een vaccinatie zonder afspraak en na drie dagen vruchteloos bellen om een afspraak te maken, zijn ze het zat. Verpleegkundige Hanneke Schaap beseft hoe groot de nood is van mensen die zich druk maken over hun boostervaccinatie.

Op dat moment kan ze niets voor het oudere echtpaar doen. Maar als zij tussen twee banen zit, stuurt zij een bericht naar Rijnmond Dokters, het samenwerkingsverband van huisartsen in regio Rijnmond : “Kunnen jullie nog hulp gebruiken om mensen thuis hun boosters geven?” Het antwoord is: ja.

Antje Vlap is één van de ouderen die zichzelf niet in die rij voor een priklocatie ziet staan. Ze heeft een slechte rug, maar is ook nog eens gevallen. Dus ze loopt erg slecht. Met een rollator gaat het nog net, maar stáán? "Staand wachten is voor mij hopeloos. Zelfs met afwassen moet ik gaan zitten."

Antje is blij dat de zorgmedewerkers helpen, want wachten tot maart - zoals dat anders het geval was geweest - duurt voor haar wel erg lang: “Zonder booster durf ik de deur niet uit.”

Zelfs binnen haar verzorgingstehuis voelt ze de dreiging van corona. Bepaalde verpleegkundigen hebben een grotere kans om corona te verspreiden, omdat ze vanwege hun geloof niet zijn ingeënt. Ook moeten bewoners in quarantaine blijven als ze ziek zijn. Maar daar houden ze zich niet altijd aan. Zwetend van de koorts stond er laatst een man zonder mondkapje in de lift. “Daar ga ik dus echt niet bij staan!”, zegt Antje.

Onder het mom 'samen de schouders eronder' staat apotheker Hanneke Kruidhof om 05:00 uur ’s ochtends op om 108 vaccinaties klaar te maken. Daarna staat Nathan Waller van Traumacentrum klaar om de volle vaccinatiespuiten in twee delen ’s ochtends en ‘s middags met de ambulance te vervoeren. “Ik vind het tof om een radertje te zijn in deze hele operatie die ouderen in nood helpt.”

Als Waller met de vaccinaties aankomt bij het wijkcentrum, staat een huisarts als dagcoördinator klaar met maximaal zestien vrijwillige prikkers per dagdeel. De vrijwilligers komen uit verschillende takken van de zorg: gepensioneerde verpleegkundigen, verpleegkundigen uit het ziekenhuis, huisartsen in opleiding, medisch specialisten, basisartsen en artsen vanuit de spoedeisende hulp.

Met een rugzak vol vaccins, pleisters, een bloeddruk- en saturatiemeter gaat Hanneke Schaap daarna op zoek naar de immobiele ouderen. De vaccins moeten binnen zes uur gebruikt worden, nadat ze uit de koeling bij de apotheek zijn gehaald. Dus als er vaccins over zijn, vraagt Hanneke rond: “Gekke vraag, wilt u een booster?” Sommige senioren doen niet open of blijken de boosterprik al te hebben gehad.

Robert Henkens doet wel open. Ook al is hij niet heel spraakzaam, Hanneke probeert eerst een praatje te maken. Ze vraagt hoe het met Robert gaat. Daarna legt ze uit wat er zo meteen gaat gebeuren. En dan geeft ze hem de boosterprik. “Hij zit er al in,” zegt ze.

Veel verschil zal de booster niet maken voor Robert zelf. Hij ziet sowieso niet veel mensen meer, enkel op tv. Meerdere fotolijsten zijn gevuld door foto’s van dezelfde dame: zijn vrouw die het afgelopen jaar is overleden. Sindsdien komt hij niet meer graag buiten. Hij kijkt het liefst de hele dag sport op tv. De hoogtepunten in zijn dagelijkse leven zijn de overwinningen van Feyenoord. “Ik doe het voor anderen,” geeft Robert aan. “Voor mij,” roept de dame, die hem helpt met schoonmaken. “Nu kunnen wij samen herstellen van de prik.”

De boosterprik maakt wel een groot verschil voor Antje en haar beste vriendin Henny Stam-Van der Wijk. Henny’s dochter is getrouwd met Antjes zoon. Antje vertelt: “Mijn zoon heeft een zwakke gezondheid, dus het was onverstandig om hem te zien.” Nu verheugen zij zich op de volgende keer dat ze weer met z'n vieren Chinees kunnen eten. Ook hebben de twee dames een busreis geboekt naar de Duitse steden Kleve en Kevelaer op 5 maart: “Zonder booster hadden we niet eens mee mogen gaan.”

Schaap is blij dat ze eindelijk ouderen die slecht ter been zijn tegemoet kan komen. “Als het kan wil ik het leven voor anderen een beetje dragelijker maken. Wij moeten het niet lastig maken voor deze mensen om een boosterprik te krijgen. Het leven moet te leven zijn voor deze ouderen.”