ARCHIEF RIJNMOND 25 sept 2016 - Doosje

Het was van de week exact tien jaar geleden dat de zoon van mijn vrouw van de Euromast sprong.

Het is nogal een mededeling, ik weet het.
Maar voor ons is het een gebeurtenis die op de achtergrond constant aanwezig is.

Ik heb de zoon van mijn vrouw nooit gekend.
Thomas, zo heette hij.
Hij was al anderhalf jaar dood toen het aanraakte tussen zijn moeder en mij.
Ik ken alleen de verhálen over de geestelijke problemen waarmee hij kampte.
Problemen die ertoe leidden dat hij voor eeuwig 23 zal blijven.

Wat ik wèl van nabij heb meegemaakt, en nog meemaak, is hoe mijn vrouw omgaat met dit verlies.
En dat is wat mij betreft ronduit bewonderenswaardig.

Je zou misschien denken: een kind verliezen, je enige kind, en dan op zó’n manier, hoe kom je daar ooit overheen?
Hoe kun je daarna verder leven?
Hoe kun je daarna ooit nog weer plezier hebben in dingen?

Nou, dat kan.
Er zijn zo veel mensen die iets vreselijks overkomt, en die daarna toch wat van hun leven weten te maken.
Het is niet iedereen gegeven, maar in het algemeen is de menselijke veerkracht groot.

Wat mijn vrouw denk ik zeker heeft geholpen, is haar kunstzinnige inslag.
Mijn vrouw heeft ooit de kunstacademie gedaan, ze is altijd bezig om dingen te maken, ik beschouw haar als een kunstenaar, ook al heeft ze inmiddels een kantoorbaan, en als ik het goed heb begrepen hebben kunstenaars een zekere voorsprong als het gaat om het verwerken van ingrijpende ervaringen.
Ze zijn gewend om de dingen zelf een vorm te geven.
Er iets mee te doen.
Ermee aan de slag te gaan.

En er daardoor vat op te krijgen.

Zo heeft mijn vrouw in de loop der jaren een relatie gelegd tussen haar overleden zoon en allerlei dieren.

Haar zoon als vogel.
Een kwetsbaar diertje met vrijheidsdrang.

Haar zoon als haas.
Ook kwetsbaar, en: altijd haast.

En, na het verstrijken van jaren na diens wanhoopsdaad: haar zoon als vis.
Als dier dat lang niet altijd zichtbaar is.
Als een herinnering die soms aan de oppervlakte komt en dan weer onderduikt.

In de jaren dat wij samen zijn, heb ik mijn vrouw heel wat vogels, hazen en vissen zien tekenen, kopiëren, opplakken en uitzagen.
Wie bij ons over de vloer komt en een beetje oplet, ziet die dieren op allerlei plekken in ons huis opduiken.
Er hangen, liggen en staan heel veel wonderschone exemplaren.

Het is mijn vrouw gelukt om van iets ellendigs in elk geval óók iets moois te maken.

En zo gaat het ook bij het in de kern natuurlijk in- en intreurige jubileum van deze week.

Op de sterfdag van Thomas zijn we samen naar de Euromast gefietst. Aan de voet van die beladen Rotterdamse blikvanger heeft mijn vrouw allemaal bestippelde vogeltjes opgehangen.

En vandaag, zondag, houden we een soort herdenking, met de familie.

In de aanloop daartoe opperde ik om voor iedereen een boekje te maken over Thomas. Een boekje met foto’s en verhalen zoals mijn vrouw jaren geleden al eens voor zichzelf heeft gemaakt.
Of nou, een boekje? Toen we het erover hadden, kwamen we op een doosje. Een doosje met foto’s, verhalen, en kleine voorwerpen. Misschien ook wel bijdragen van de familieleden die zouden komen.

Nou, daar is mijn vrouw afgelopen weken druk mee bezig geweest.
En het is prachtig geworden, ik kan niet anders zeggen.
Het is een indrukwekkende herinnering aan haar zoon.

En het is wat mij betreft een soort aansporing om altijd je best te doen om zelf vorm te geven aan wàt je ook overkomt in het leven.
Het is een klein blijk van, welja, levenskunst.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

2. Ensuciando papeles – Carel Kraayenhof & Sexteto Canyengue

DRS P (97)
3. De baardmijt – Fay Lovsky
4. Literatuur – Jan De Smet & Fay Lovsky
5. Bananen – Fay Lovsky & Jan De Smet
6. Ripspiqué – Drs. P
7. Sneker café - Jan De Smet & Fay Lovsky
8. Dodenrit - Jan De Smet & Fay Lovsky

AANKONDIGINGEN
9. Americanas – Metropole Orchestra Big Band