Moeder verongelukte Wesley (22) waarschuwt jongeren op Flakkee voor roekeloos rijgedrag: ‘Het leven kan zomaar voorbij zijn’

Een vrolijke jongen, een levensgenieter. Zo omschrijft moeder Monique haar zoon. Ze laat daarbij een foto zien waarbij hij op vakantie lachend met een eenhoornzwemband om zijn middel staat. “Op de herinneringskaartjes staat ook dat zijn glimlach iedereen bij zal blijven. Al had hij uiteraard ook zo zijn mindere momenten.”

Vrienden noemen Wesley al sinds jong af aan ‘Haas’, een bijnaam waar hij zelf eigenlijk niet zo gelukkig mee was. Wel was hij dol op zijn nichtje Hailey (en zij op hem). Hij werkte in de landbouw op de tractor, hield van vrachtwagens en wilde net als zijn drie jaar oudere broer Justin ook graag zijn papieren halen om er één te besturen. Verder was judo zijn grote hobby. Een jongen die wat begeleiding nodig had in het leven, maar die het juiste pad had gevonden.

Een aantal jaar terug dacht Monique regelmatig aan het moment dat ze een telefoontje of bezoekje zou krijgen van de politie. Wesley gebruikte drugs en zorgde voor problemen. “Maar het ging nu juist zo goed met hem. Nu had ik het niet meer verwacht. Hij had die avond nog bij ons gegeten, want hij woonde hier maar een paar straten verderop. We zouden een week na de crematie met elkaar op vakantie gaan naar Texel.”

Het ongeluk gebeurde bijna vijf maanden geleden, op maandagavond 11 oktober. Wesley had na een feestje in Dirksland zijn vriendin afgezet in Middelharnis en reed terug via de N215, de Langeweg, naar zijn huis in Ooltgensplaat. “Een weg die hij dagelijks nam”, vertelt moeder Monique. “Veel Flakkeeënaren, want het is dé doorgaande weg over het eiland.”

Rond 22:45 uur ging het bij Nieuwe-Tonge volledig mis. Wesley reed achterop een busje van Connexxion dat voorgesorteerd stond te wachten tot het af kon slaan. Hij was op slag dood door de klap. Monique: “Dan wil je antwoorden. Wat is er gebeurd? Wat is er mis gegaan? Er gingen gelijk veel verschillende verhalen rond.”

Duidelijk is dat hij te hard heeft gereden, veel te hard. “160 kilometer per uur”, zegt de moeder hoofdschuddend. De maximum toegestane snelheid gaat op dat stuk net over van 80 naar 60 km/uur. “En dan had hij ook nog zijn lichten uit staan. Waarom? Dat zullen we nooit weten.”

Was er alcohol in het spel? “Volgens geruchten wel, maar we weten niet hoeveel. Bij een dodelijk ongeval doet de politie geen bloedonderzoek meer. Hij moest wel de dag erna gewoon weer werken. En hij heeft op dezelfde weg eerst vier auto’s ingehaald. Daar moet je wel redelijk scherp voor zijn.”

Na het ongeluk wil vooral Monique alles zien en horen. Ze gaat kijken op de plek van het ongeval. “Er stond nog geen klein remspoortje op de weg. Hij heeft het busje totaal niet gezien.” Ook het autowrak, dat in Zeeland staat opgeslagen wil ze met eigen ogen zien. “Ik weet niet waarom, misschien ter bevestiging. Een manier om het besef dat het echt is te laten indalen. Maar de hele voorkant van de auto zat in elkaar. En hij was opengeknipt door de brandweer om Wesley eruit te krijgen. De boodschappen die ik eerder die avond had meegegeven stonden nog achterin.”

De chauffeuse van het Connexxionbusje komt er lichamelijk gezien goed vanaf. Mentaal is een ander verhaal. “Ze is er kapot van. Ik heb goed contact met haar. We hebben gebeld en ze is langs geweest. Ze zei tegen me: ik vind het zo erg voor je. Nou, ik vind het ook heel erg voor haar. Ze kon er niks aan doen. En nu vindt ze het moeilijk om op die plek te rijden, want ze durft niet meer te vertrouwen op andere automobilisten.”

Monique en Ruud proberen hun leven weer op te pakken. Ze moeten door. “Maar ik heb wel het gevoel dat alles op de automatische piloot gaat. Ik heb geen besef meer van welke datum het is. Dat is al beter dan het was, want eerst wist ik niet eens welke dag het was en vond ik bijvoorbeeld mijn sleutels en portemonnee terug op de gekste plekken. Maar ik wilde niet alleen maar thuis gaan zitten kniezen, dus we zijn ook redelijk snel weer aan het werk gegaan. Bezig blijven, dat helpt.”

En het medeleven vanuit de omgeving, dat helpt ook. Er werd een herdenkingsbijeenkomst georganiseerd door vrienden op het strandje bij het Havenhoofd in Middelharnis. Bij de condoleancedienst kwamen meer dan driehonderd mensen steun betuigen en Monique en Ruud kregen meer dan honderd kaarten op de mat. “Het is fijn om te weten dat mensen aan je denken en met je meevoelen.”

Het verhaal van Wesley staat niet op zichzelf. Goeree-Overflakkee kampt al jaren met een hoog aantal verkeersdoden, de meeste van alle gemeenten in het Rijnmondgebied. En vaak gaat om jongeren en jongvolwassenen achter het stuur en gebeuren de ongelukken ‘s avonds in het donker. “Als je 160 rijdt, dan kun je niet zeggen dat er meer verlichting had moeten staan of dat de weg niet veilig genoeg was. Mijn man zei toen we hoorde van de snelheid: je zou hem op zijn flikker moeten kunnen geven!”

Het is wel de reden dat Monique en haar man meewerken aan een artikel over hun zoon. Ze hopen dat het jongeren wakker schudt en bewust maakt van hun eigen kwetsbaarheid. “Het heeft te maken met overmoedigheid achter het stuur denk ik. Ik kan het wel en dat doe ik wel even. Dat kun je wel denken, maar het leven kan ook zomaar voorbij zijn.”