ROUW

Saskia en Peter lieten als rouwverwerking hun stilgeboren kindje fotograferen

Saskia en Peter
Saskia en Peter © Privé
Rotterdammers Saskia Franquet en Peter van der Sluis lieten foto’s maken van hun stilgeboren kindje ter verwerking van het verlies. Ze willen daar graag over vertellen aan de wereld. “Het was indrukwekkend om te zien hoe een klein wezen al zo mooi is. Het gaf een prachtige herinnering die we meer mensen gunnen.” Vrijwilliger Marleen Fouchier van Stichting Still schoot de foto’s. “Het fotograferen raakt me iedere keer weer.”
Saskia Franquet was twaalf weken zwanger van een tweede kind toen de dokter bij de echo verontrustende ontwikkelingen zag. “Ons kindje bleek niet gezond”, vertelt vader Peter. De gynaecoloog maakte zich ernstige zorgen toen hij vocht achter de nekplooien zag. Darmpjes groeiden buiten het lichaam. De dokter wilde snel aanvullend onderzoek uitvoeren. Peter en Saskia kregen de waarschuwing dat ze voor moeilijke keuzes zouden komen te staan.
Na de uitgebreide echo begin februari bleek: foute boel. “De overlevingskansen waren laag, zei de dokter”, herinnert Peter zich. Vijf procent. Uit een vlokkentest bleek dat hun kindje ook de zeldzame ziekte van Turner had en de dokter ontdekte een open lip bij het onderzoek. Peter: “Het was heel heftig. Klap op klap.” De stemming sloeg om. Van de blijdschap om een kind en nadenken over de toekomst naar grote zorgen.
Een verplichte bedenktijd begon. Wat moesten ze? Wat konden ze? In eerste instantie wilde zijn vrouw Saskia voor een curettage kiezen. “Dan zuigt de dokter het kindje weg uit de baarmoeder.” Maar je kunt ook kiezen voor een natuurlijke bevalling. “Dat is medisch gezien beter,” vertelt Peter, “mocht je in de toekomst kinderen willen. En dat willen wij graag.”

Handjes en voetjes

De verpleegkundige vertelde Saskia en Peter ook over foto’s die ze konden laten maken van hun kind en gaf een folder van de Stichting Still. Het kan helpen bij de verwerking van het verlies, was de ervaring van de verpleegster. Het geeft een herinnering. Dat was nieuw voor Peter en Saskia. “We wisten niet van het bestaan. Op dat moment denk je daar niet aan. Het gaat zo snel. Je moet zoveel.”
Eén van de foto's uit de fotoreportage.
Eén van de foto's uit de fotoreportage. © Marleen Fouchier
De bevalling, waar Saskia en Peter uiteindelijk voor kozen, was ‘heel dubbel’. Weeën moesten worden opgewekt in het ziekenhuis. Het kon drie dagen duren. “Gelukkig ging het snel. Aan de ene kant was het indrukwekkend, omdat het heel mooi is om te zien dat zo’n klein wezentje al handjes en voetjes heeft, een lichaampje. Het is, zelfs als het nog zo klein is, al helemaal compleet. Dat is hartstikke mooi. Maar tegelijkertijd is het heel droevig dat je geen levend kindje ontvangt.” Ze noemden haar Julia.
Ook kozen Saskia en Peter voor de fotoreportage. “Het was heel lief en zacht, toen de fotograaf bij ons kwam in het ziekenhuis. Ze kon ons iets laten zien wat we met het blote oog niet zagen.” Stichting Still werkt met fotografen die dit op vrijwillige basis doen, zodat ook minderbedeelden van de mogelijkheid gebruik kunnen maken, vertelt Peter.

Zin geven aan Julia's bestaan

De foto’s ontroerden hen. En Peter en Saskia wilden iets terugdoen. “Omdat ze dit werk vrijwillig doen, staat er op hun site een doneerknop waar ze onkosten van kunnen betalen. Ik vertel over hun ervaring, zodat zij het kunnen bekostigen. Daarom deelde ik er ook over op LinkedIn.” In een emotionele post vertelt hij over zijn ervaring. Miljoenen mensen zagen zijn post op LinkedIn. “Zo geven wij als ouders ook een beetje zin aan het bestaan van Julia.”
Het moeilijkste vond Peter om hun piepkleine Julia te moeten cremeren. Maar nu proberen Peter en Saskia hun leven weer in kleine stappen op te pakken. “Mijn vrouw is inmiddels weer aan het werk. Nu moeten we, zoals dat bij rouw hoort, het een plekje geven en herstellen. Gelukkig gaat het verwerken naar omstandigheden goed, dat komt ook door de goede begeleiding van het ziekenhuis en door de foto’s.”

Fotograaf Marleen: 'Het went nooit'

Marleen Fouchier.
Marleen Fouchier. © Privé
Fotograaf Marleen Fouchier fotografeert al haar hele leven. “Ik stond in mijn vriendengroep bekend als paparazzi. Ze vonden me soms maar vervelend. Maar nu zijn ze blij, omdat ik veel foto's heb van vroegere mooie momenten.”
Ze is opgeleid als onderwijskundige en werkte in het bedrijfsleven en voor de overheid. “In 2015 heb ik met mijn gezin een wereldreis gemaakt en de camera was uiteraard mee. Ik werd zo blij van fotograferen dat ik bedacht dat ik na de reis daar meer mee wilde doen. Herinneringen maken om ze later weer tot leven te laten komen.” Met name bij tenniswedstrijden, waar ze ook juist de emotionele momenten probeert te vangen. Blijdschap en innige omhelzingen bijvoorbeeld bij winst of teleurstelling en een troostende moeder bij verlies.
Haar vader overleed al toen Marleen nog studeerde. “Een heftige tijd. Waar anderen feestten, was ik aan het rouwen.” Misschien vormde de dood van haar vader haar, denkt ze, voor het vrijwilligerswerk dat ze nu doet. “Ik merkte jong: je kunt dan echt iets voor iemand betekenen.”

Tranen biggelen

Stichting Still is opgericht door Melanie Plaggenmarsch in 2012 en begon in het oosten van Nederland. Ze kreeg de vraag om een bevalling vast te leggen van een kindje dat kort voor of kort na de geboorte zou overlijden. Het kindje heeft nog een uur geleefd en daar heeft ze toen foto’s van gemaakt. Mensen hoorden ervan, waardoor ze steeds meer aanvragen kreeg. ”Door de groeiende vraag breidde de stichting zich langzamerhand uit over heel Nederland. “Daarvoor verzamelde ze vrijwilligers om zich heen. Ik doe mee sinds 2020.”
Een foto uit de fotoreportage.
Een foto uit de fotoreportage. © Marleen Fouchier
Ze is met een groep andere vrijwillige fotografen verantwoordelijk voor de foto’s in Zuid-Holland, bij de Stichting Still. Wennen doet het nooit. “Het raakt me altijd als ik sta te fotograferen”, zegt ze, “al zullen de tranen niet over mijn wangen biggelen op dat moment.” Dat gebeurt thuis, als ze de foto’s bewerkt, achter haar computer.
Als ze binnenkomt bij een gezin, probeert Marleen aan te voelen wat de sfeer is. Soms zijn de ouders verslagen door verdriet, dan probeert ze vooral te registreren. Soms hebben ouders een idee wat het soort foto’s is wat ze willen. “Dan ga je samen kijken wat voor mooie foto’s je zou kunnen maken.” Soms zitten de ouders op de praatstoel, soms zijn ze meer gesloten.

Rozenblaadjes

“Het is bijzonder en eervol dat ouders mij op zo’n kwetsbaar moment toelaten”, zegt Fouchier. Het mooie? Die herinnering die ze de mensen geeft. In het bijzonder staan twee sessies haar bij. Een was bij een Indiase familie. "Via FaceTime was er contact met familie in India en daar moest ik foto’s van maken, er werden geld en rozenblaadjes in het kistje gestopt en de moeder van het kindje lag letterlijk op de grond van verdriet. Ik was daar een uur en zei geen woord.” Later stond ze buiten. Toen bedacht ze pas dat ze elkaar niet eens verstonden. "Toch ging het als vanzelf."
Een andere keer vroegen ouders haar om bij het moment te zijn dat hun kindje van de beademing moest. “Dan voel je je teveel en probeer je op te gaan in de omgeving.” Tegelijkertijd is het mooi en probeert ze de liefde op dat moment te vangen, vertelt ze. “Het grootste compliment was de moeder die mij later zei dat ze heel blij was met mijn aanwezigheid.”

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl