MUZIEK

Noodweer-bericht 2: reünie van een One Hit Wonder

De Rotterdamse nederpopband Noodweer, tijdens het reünie-concert afgelopen week in een uitverkochte Kantine Walhalla op Katendrecht.
De Rotterdamse nederpopband Noodweer, tijdens het reünie-concert afgelopen week in een uitverkochte Kantine Walhalla op Katendrecht. © Roland Vonk
Ze bewogen misschien wat minder wild op het podium dan pakweg veertig jaar geleden, het reünie-concert van de Rotterdamse nederpopband Noodweer in een uitverkocht Kantine Walhalla op Katendrecht leverde van de week een memorabele avond op. Het kwartet klonk als een klok. En voor menige wat oudere bezoeker zal het een feest der herkenning zijn geweest. Alle bekendere nummers uit de actiefste periode van Noodweer tussen 1979 en 1987 kwamen voorbij: van ‘Rotterdam Bijvoorbeeld’ tot ‘Amsterdam’, en natuurlijk de enige hit van de groep, uit 1983, ‘In de disco’. Een nummer dat zowel een zegen als een last is geweest voor Noodweer.
Hoe was Noodweer ook weer bij die hit gekomen?
Vorige week stond op deze plek het eerste deel te lezen van de driedelige ‘Noodweer Story’. Even recapituleren: in 1977 begonnen vijf jongens in Rotterdam een bandje genaamd Soundhotel met covers en eigen werk, allemaal in het Engels. Twee jaar later was de band teruggebracht tot een kwartet, stond op het repertoire alleen nog eigen Nederlandstalig werk en was de naam veranderd in: Noodweer. Zo begon het voor zanger en tekstschrijver Jos Bloemkolk (72), gitarist Theo van Duijl (68), bassist Raoul Klebach (68) en drummer Luc Everwijn (70).
Het viertal bleek al gauw onderdeel te zijn van een golf van bandjes met Nederlandstalige popmuziek - Toontje Lager, Braak, Nasmak, Doe Maar - en de groep werd uitgenodigd om een nummer op te nemen voor de verzamel-lp Uitholling Overdwars die in 1979 verscheen. In 1982 volgde de eerste single - Heleen - en in 1983 een mini-lp met acht nummers, getiteld Rotterdam Bijvoorbeeld. En Noodweer ging toeren met Doe Maar. Er kwam nu schot in wat tot dan toe een leuk hobby-bandje was geweest. Wat er alleen nog aan ontbrak: een hit.

One hit wonder

Die hit kwam met het nummer In De Disco, waarvan een eerste versie op die mini-lp stond. Mede op aandringen van dj’s van Radio Veronica nam Noodweer er een nieuwe, ‘vettere’, versie van op, met elektronische drums en een steviger disco-geluid. En daarmee bereikten de vier Rotterdammers zowaar de twaalfde plaats in de Top 40. Het zou hun eerste en laatste hit zijn, waardoor Jos Bloemkolk nu spreekt over de band als over een One Hit Wonder.
De tekst van In De Disco is in zekere zin autobiografisch. Jos: “Toen ik Nederlands studeerde in Utrecht kwam ik vaak in de Utrechtse discotheek Woollomooloo. En ik was geen held. Elke avond een ander meisje versieren was er niet bij. Ik heb dat uitvergroot door een figuur te nemen, een zekere Jan, die alleen maar tegen de muur staat geleund en die nog denkt dat ie het maakt ook. Met dat idee liep ik al twee jaar rond, maar dan heb je nog geen lied. Op zeker moment stapte ik het Centraal Station van Rotterdam uit, en mij waaide gewoon het refrein aan. Ik hoorde ineens: Odorex of Odorono in de disco, Durex of anders gono in de disco. Odorex en Odorono waren in die tijd heel gewone merken deodorant. En heel veel mensen verstaan dat gono niet, maar ik zing over gonorreu in de disco. Aids had je toen nog niet. Die refreintekst hebben we uitgebouwd tot een heel nummer. Eerst met vrij trage muziek. In de oefenruimte ging ik opeens een discjockey nadoen, en toen hebben we er een disconummer van gemaakt. Toen werd het pas wat. Toen werd het echt een leuke grap.”

Høken

Na de heropname werd die grap een hit, hoewel ie door sommige programma’s min of meer werd geboycot vanwege de merknamen in de tekst. Een hit. Mooi, daar streeft zo’n beetje elke band naar. Maar: het was een hit die totaal niet representatief was voor het soort muziek dat Noodweer verder maakte. Noodweer was allerminst een disco-band. In de andere nummers hoorde je veel meer rock, funk en blues. De teksten van Jos waren verder ook vrij serieus. Weliswaar vol ironie, maar zwaarder. Met In De Disco werd het publiek een beetje op het verkeerde been gezet. Dat nummer wekte verkeerde verwachtingen. Waardoor het nog weleens mis ging op plekken waar de band werd geboekt.
Raoul Klebach op zijn fretloze basgitaar tijdens de Noodweer-reünie van donderdag 28 april 2022 in Kantine Walhalla.
Raoul Klebach op zijn fretloze basgitaar tijdens de Noodweer-reünie van donderdag 28 april 2022 in Kantine Walhalla. © Roland Vonk
Bassist Raoul Klebach: “Dan stond de hele zaal met de rug naar ons toe. Bij In De Disco draaiden ze zich om, en dansten ze. Daarna waren ze weer weg.” Jos: “Ja, dan gingen ze weer naar de bar om de week door te nemen, zonder enige aandacht voor wat wij verder deden.”
Gitarist Theo van Duijl: “We zijn zélf in die valkuil gestapt. Het was een heel verkeerde casting. Mensen dachten dat we een lol- en feestband waren. Net zoiets als later Pater Moeskroen. Of ze dachten aan høken met Normaal. Grappen met Noodweer. Maar zo was het niet helemaal. We hadden ook aan onze boeker doorgegeven dat we niet meer in discotheken wilden staan. Maar ja, je kreeg gewoon de contracten door met de naam van een zaal. En dan kwam je daar, bleek dat het tóch weer een discotheek was. Ach, ach, dat had de boeker dan weer helemaal niet in de gaten gehad. Ja, die wilde ons zo veel mogelijk wegzetten, en een percentage krijgen.”
Reclame voor de mini-lp en cassette van Noodweer in 1983.
Reclame voor de mini-lp en cassette van Noodweer in 1983. © coverart

De enige remedie

De platenmaatschappij drong intussen aan op een volgende single om op het succes voort te borduren. Theo: “Dat was een lastige periode. We zaten toen bij WEA, waar we op zich prima werden behandeld, en we zijn nog bezig geweest met een opvolger van In De Disco, maar hoe je doe dat? Laat je je dan van je serieuze kant zien? Dat hebben we geprobeerd, maar dat deed niks. We hebben meerdere mislukte singles gehad.”
Dat ene succes mocht dan maandenlang voor volle zalen zorgen bij de twee tot drie optredens per week die Noodweer toen gaf, het hitlijst-succes leek al gauw eenmalig. Theo: “We zijn nog wel de studio in gegaan met een andere producer, John Sonneveld. Als een soort afscheidscadeau van WEA. Zo van: jongens, we proberen het nog een keer. John Sonneveld deed ook Normaal, en hij heeft veel met Golden Earring gedaan. Hij was meer rock-achtig. Met hem hebben we de single De Enige Remedie opgenomen. Prachtig wat betreft geluidskwaliteit, een prachtige opname, heel mooie single, we hebben er ook nog mee in Los Vast van Jan Rietman gestaan, maar het deed verder helemaal niks.”
De tweede (en laatste) lp van Noodweer, Het Water Stijgt, uit 1984.
De tweede (en laatste) lp van Noodweer, Het Water Stijgt, uit 1984. © coverart
Dat uitblijven van verder commercieel succes na die ene hit heeft de groep uiteindelijk de das omgedaan. Ook de Zilveren Harp, een aanmoedigingsprijs, die de groep in 1984 ontving van de Stichting Conamus kon daarin geen verandering brengen. Theo: “Na zo’n hit gaat het nog een tijd goed, en dan worden de aanvragen minder. Dan ga je nog wel kijken hoe je het voor jezelf leuker kunt maken. We hebben een tijdje gedacht iets met toetsen te doen. Dat werd het niet. Daarna kwam het idee van een blazerssectie. Dat vonden we wél heel erg leuk. Jan van Ravens schreef heel goede arrangementen. Toen hebben we een tijdje met drie blazers gewerkt.”

Redding

“Maar ja,” vervolgt Theo, “ik was de regelneef, ik moest alle afspraken maken met al die gasten. Wat een heel gedoe was. Steeds iedereen bellen, en dan kon er weer iemand niet want die blazers schnabbelen zich suf. Het was ook niet de commerciële redding. Met die blazers hebben we in eigen beheer in 1987 nog een singletje gemaakt, Hossen Met Een Houten Been, maar ook dat deed niks. We werden maar sporadisch op de radio gedraaid. Een optreden van een half uur in Veronica’s Countdown leverde ook niks op. Als dat gebeurt begin je je af te vragen waar je mee bezig bent. Dat alles heeft het moraal van de groep geknakt.”
De laatste single waarmee Noodweer het in 1987 heeft geprobeerd, nu met blazers.
De laatste single waarmee Noodweer het in 1987 heeft geprobeerd, nu met blazers. © coverart
Theo, in 1987 tegen Het Vrije Volk: “In Rotterdam zelf hebben we het altijd goed gedaan. Eigenlijk mogen we dankbaar zijn dat we het als hobbyclubje nog zo ver hebben geschopt. In het begin waren we maar een krakkemikkig bandje, hoor, vergis je niet. In de loop der jaren zijn we gewend geraakt aan succes. En als dat uitblijft, tja, dan verlies je alle moed.”
Er was ook nog iets op het persoonlijke vlak. Theo speelde in Noodweer naast zijn baan bij de Sociale Dienst. En toen zijn vrouw in verwachting raakte zag hij het allemaal een beetje boven zijn hoofd groeien. “Ik dacht: werken én muziek maken én het vaderschap, dat wordt een lastige combinatie. En ik had echt een beetje last van metaalmoeheid. Dat getrek aan de band de hele tijd. Ik haalde er geen lol meer uit.”

Berenei

Op initiatief van Theo heeft het viertal toen een punt achter Noodweer gezet. Wat de een wat minder prettig vond dan de ander. Luc bijvoorbeeld had wel door willen gaan. En de blazers waren ronduit teleurgesteld. Wat in de herinnering van Theo wel een beetje pijnlijk was. Maar voor hem was de koek op. Al liet hij een kleine opening in een interview met Het Vrije Volk: “Ik zeg niet dat het helemaal definitief is. Dat moet je nooit doen. Misschien dat we over een half jaar of over een jaartje weer eens wat doen. Maar voorlopig is het afgelopen.”
Jos Bloemkolk en Theo van Duijl tijdens mogelijk het laatste optreden van de groep Noodweer op 28 april 2022 in Kantine Walhalla in Rotterdam.
Jos Bloemkolk en Theo van Duijl tijdens mogelijk het laatste optreden van de groep Noodweer op 28 april 2022 in Kantine Walhalla in Rotterdam. © Roland Vonk
Er kwam een afscheidsconcert in het Berenei in 1987, het podium aan de Doklaan op Zuid, vlak bij de uitgang van de Maastunnel. En daarna kon het terugkijken op een mooie tijd beginnen. Ook op die ene hit. Raoul: “Het is hartstikke leuk dat we het allemaal hebben meegemaakt. Door In De Disco zijn we echt een popgroep geworden met een bepaald soort - beperkte - beroemdheid, maar ik had liever gehad dat we met een paar andere nummers beroemd waren geworden.”

Alles voor het geld

Na 1987 was het niet helemaal afgelopen. In 1992 verscheen een verzamel-cd, en in de loop der jaren is er meermaals een reünie-concert geweest. Theo: “We hebben ook wel serieuzere pogingen ondernomen om de boel weer op te starten, maar dat stuitte dan toch op een gebrek aan optredens. En op een gevoel van gedoe.”
De laatste comeback-poging van Noodweer dateert uit 2011, toen Noodweer zowaar met een nieuw nummer kwam, inclusief video-clip: Alles Voor Het Geld. Jos: “Dat kwam door de vriendin van Raoul. Die vroeg of wij niet eens een nummer konden maken over geld en de economie, en over dat je zo belazerd wordt door grote banken die toen omvielen. Dat leidde tot dat nummer Alles Voor Het Geld. We konden er ook een mooie clip van maken.” En dankzij contacten van Jos die lange tijd voor Het Parool heeft geschreven kwam Noodweer met dat nummer zelfs bij Matthijs van Nieuwkerk in diens tv-programma De Wereld Draait Door. Samen met rapper Dinkey Valente.
Theo: “We wilden toen echt onze schouders eronder zetten en kijken of dit wat opleverde. Het was een heel leuke ervaring. Dinkey Valente is een gouden gozer. En als je in De Wereld Draait Door speelt kom je in een soort euforie. Via mijn zwager die bij platenmaatschappij CNR actief was, konden we daar de single uitbrengen. We hadden ook een plugger en alles. Maar het resultaat: nul komma nul niks. Dus het idee: je treedt op bij De Wereld Draait Door en dan gaat het gebeuren … voor ons deed het echt níks. Het was vergeefs. Toen dachten we: jongens, niet meer doen. Klaar, uit, over.”

Gewetensvragen

Het reünie-concert van afgelopen week, dat de leden van Noodweer als mogelijk hun laatste gezamenlijke wapenfeit zien, had een vrij prozaïsche aanleiding. Deze reünie sloot aan op de presentatie van de cd Wonder van het duo Blind Vertrouwen, de naam waaronder Jos Bloemkolk en Theo van Duijl sinds een paar jaar akoestisch van zich laten horen. En de vrees bestond dat die cd-presentatie alleen niet voldoende was om Kantine Walhalla te laten volstromen. Met Noodweer erbij was die belangstelling er wel. Nu zat het vol.
Jos Bloemkolk (rechts) bij de cd-presentatie van het duo Blind Vertrouwen in Kantine Walhalla. Achter hem gast-bassist Aike Eshout.
Jos Bloemkolk (rechts) bij de cd-presentatie van het duo Blind Vertrouwen in Kantine Walhalla. Achter hem gast-bassist Aike Eshout. © Roland Vonk
Een mooie gelegenheid voor het stellen van een paar gewetensvragen. Zat er meer in Noodweer dan eruit is gekomen? Voelt Noodweer als een gemiste kans? Waar komt het door dat Noodweer nooit het succes heeft mogen smaken dat groepen als Toontje Lager en Doe Maar wel ten deel viel? En sták dat verschil in succes?
Mooie vragen om volgende week te beantwoorden in het derde en laatste deel van deze Continuing Story of Noodweer, om het in goed Nederlands te zeggen.
En o ja, het mooiste commentaar bij de reünie van Noodweer van de week kwam voor rekening van drummer Luc Everwijn. Over die stap destijds van Engelstalig naar Nederlandstalig merkte hij op: “Dat was voor mij ook echt een ding. Ik had nog nooit in het Nederlands gedrumd.”
Zanger Jos Bloemkolk, drummer Luc Everwijn en gitarist Theo van Duijl tijdens het reünie-concert in Kantine Walhalla. Luc kijkt gemaakt verstoord omdat hij tijdens het nummer 'In de disco' door de inzet van een elektronische drumpartij niks te doen heeft.
Zanger Jos Bloemkolk, drummer Luc Everwijn en gitarist Theo van Duijl tijdens het reünie-concert in Kantine Walhalla. Luc kijkt gemaakt verstoord omdat hij tijdens het nummer 'In de disco' door de inzet van een elektronische drumpartij niks te doen heeft. © Roland Vonk

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl