Negen redenen waardoor Feyenoord in Tirana staat

Ze zeggen weleens dat een trainer zo goed is als zijn spelersmateriaal, maar in het geval van Arne Slot lijkt dit toch niet helemaal te kloppen. De nieuwe trainer van Feyenoord bewijst in zijn eerste seizoen direct een meerwaarde te zijn. Niet alleen is er een zichtbare persoonlijke ontwikkeling van individuele spelers, ook het spelniveau en de speelfilosofie van het gehele team is duidelijk zichtbaar.

Het pressievoetbal van Feyenoord komt overeen met het vergezicht dat Slot al bij zijn aanstelling en in de voorbereiding schetste. Waar het in het begin van het seizoen slechts een speelhelft lukte om dominant en met veel balbezit te spelen, is het gaandeweg het seizoen overgegaan in steeds langere fases waarbij dit lukt.

Slot zegt hier al langere tijd over dat hij er in gelooft dat dit ook te maken heeft met speelplezier. “De hoeveelheid meters die spelers maken in een wedstrijd is nagenoeg gelijk aan andere speelstijlen. Maar op deze manier spelen zorgt voor meer spelvreugde en dus is het makkelijker vol te houden.” De trainer heeft met dit Europese succes het gelijk aan zijn zijde.

Kort door de bocht is Feyenoord van een ‘bord op schoot scouting’ met het halen van bekende (eredivisie-)spelers naar een professioneel scoutingapparaat gegroeid. Frank Arnesen is als technisch directeur eindverantwoordelijk voor het aankoopbeleid van Feyenoord en heeft dit seizoen de nodige voltreffers gemaakt. Uiteraard zit hier een groter team achter, dat namen aandraagt aan de technisch directeur.

Spelers als Fredrik Aursnes, Gernot Trauner en Marcus Pedersen zijn direct te linken aan de vorming van het nieuwe scoutingapparaat. Spelers die duidelijk een toegevoegde waarde hebben binnen het team, maar die voorheen mogelijk nooit op de radar in De Kuip zouden zijn gekomen.

Het Feyenoord van dit seizoen bestaat uit een vaste kern van vijftien à zestien spelers die nagenoeg alles spelen. Al vanaf de voorbereiding heeft Slot die kern van spelers zoveel mogelijk minuten laten maken. Tussen de duels in de voorronde van de Conference League door werd er in het weekend al geoefend tegen andere profclubs. “Het spelen van veel wedstrijden krijg je er alleen in getraind door veel wedstrijden te spelen,” was de gedachtegang erachter.

Daardoor vond er bij Feyenoord, dat ook een smalle selectie heeft, dit seizoen geen roulatiesysteem plaats. Justin Bijlow (en later Ofir Marciano), Lutsharel Geertruida, Pedersen, Trauner, Marcos Senesi, Tyrell Malacia, Aursnes, Orkun Kökçü, Guus Til, Jens Toornstra, Alireza Jahanbakhsh, Bryan Linssen, Cyriel Dessers, Luis Sinisterra maakten allemaal meer dan 1000 speelminuten in dit seizoen. En Reiss Nelson zit daar dicht tegenaan.

De fitheid van alle individuele spelers maakt het tot een krachtig collectief. Een ingespeeld geheel, wat het positiespel en de herkenning van de juiste momenten om collectief druk te zetten vergroot.

Binnen die kracht van het collectief zijn er altijd individuele spelers die iets extra’s brengen. Sinisterra met zijn ongrijpbare acties, zoals in Belgrado. De defensieve onverzettelijkheid van Trauner of Malacia. En natuurlijk de goals van Cyriel Dessers.

Zeg je Conference league, dan zeg je Cyriel Dessers. De aanvaller begon als stand-in en pinchhitter achter Bryan Linssen. Maar met name door zijn Europese goals kon Slot op een gegeven moment niet meer om hem heen. Dessers maakte de winnende in Berlijn tegen Union en scoorde beide goals in de uitwedstrijd in de poulefase tegen Slavia Praag. Zijn kopbal in blessuretijd zorgde voor groepswinst en dus één horde minder om richting de finale te gaan.

Ook in de knock-outfase van de Conference League bleef Dessers ‘on fire’. Uit en thuis tegen Partizan Belgrado scoorde hij. En uit bij Slavia Praag en thuis tegen Olympique Marseille deed hij dat zelfs twee keer. In de eerste editie van de Conference League werd Dessers de eerste speler die de grens van tien doelpunten aantikte. Met zijn goals heeft hij zijn transfersom voor volgende seizoen van vier miljoen, al voor zichzelf bij elkaar geschoten.

Feyenoord speelde dit seizoen - inclusief voorrondes - negen thuiswedstrijden in de Conference League. De cijfers spreken boekdelen. Feyenoord won er acht, speelde één keer gelijk – door een tegendoelpunt in blessuretijd – en verloor geen enkele keer.

Iedereen die in het stadion was bij deze reeks wedstrijd zal het bevestigen: de sfeer in De Kuip heeft zeker bijgedragen aan de prestaties. Feyenoords speelstijl met pressievoetbal slaat over op het publiek en laat het stadion ouderwets kolken. Elfsborg ging er totaal aan onderdoor en moest na 37 minuten en een 3-0 achterstand een extra scrum houden om het hoofd te bieden aan de storm.

Ook Slavia Praag, een beduidend sterker team, werd volledig overlopen en overdonderd door Feyenoord. En zelfs Olympique Marseille, de nummer 2 van de sterke Ligue 1, was niet bestand tegen het spel en de sfeer in Rotterdam. Iets wat niet wij hier stellen, maar wat de lokale media uit Tsjechië en Frankrijk in hun superlatieven over de avond in de Kuip opschreven in hun kranten.

Dat de sfeer ook een keerzijde kent, is bekend. Bij de opkomst van de spelers is er regelmatig vuurwerk afgestoken, hetgeen tot veel boetes heeft geleid. Zonde van het geld, want de club had daarmee zomaar wat jeugdspelers kunnen vastleggen. Volgens trainer Slot zou ook zonder het vuurwerk de fans voor een vergelijkbare ongekende sfeer kunnen zorgen. Hoe mooi iedereen de sfeeracties ook vindt, het is inmiddels duidelijk dat het van de UEFA niet mag en juist de UEFA – die niet erg populair is bij de Feyenoord-aanhang – krijgt er steeds een financiële impuls van.

Dat Feyenoord in De Kuip sterk is of kan zijn, dat weten we al langer. Maar dit seizoen is Feyenoord ook regelmatig buiten het eigen stadion de baas geweest. Qua dominant positiespel maar zeker ook qua resultaten. Alleen bij Elfsborg werd er verloren, met 3-1. Een nederlaag die Feyenoord kon hebben omdat het eerder al met 5-0 had gewonnen.

En had Feyenoord het dan makkelijk? De statistieken wijzen uit van niet. Maccabi Haifa, Olympique Marseille, Slavia Praag, Union Berlin en Partizan. Stuk voor stuk clubs met een fanatieke aanhang en een sterke thuisreeks. In Berlijn, Belgrado en Praag wist Feyenoord er zelfs te winnen.

De 3-0 zege bij Luzern op 5 augustus 2021 was al een zeldzaamheid. Feyenoord heeft in de laatste ruim vijftien jaar maar zelden een Europese uitwedstrijd weten te winnen. Het gebeurde bij Hapoel Beer Sheva in 2019, uit bij Standard Luik in 2015 en bij Kalmar in 2008. Verder werd er soms een gelijkspelletje behaald, maar meestal ging Feyenoord met een nederlaag terug naar Rotterdam.

Dat die statistieken op brute wijze zijn doorbroken valt niet los te zien van het succes van het behalen van de finale. Om zo ver te komen in een Europees toernooi moet je er ook in de uitduels staan. En dat heeft Feyenoord met verve gedaan in deze campagne.

Dat het niet altijd makkelijk is gegaan voor Feyenoord blijkt uit het wedstrijdverloop. Neme alleen al de eerste horde, tegen FC Drita. Uit 0-0 gespeeld en thuis na een kwartier al met 2-1 achter. Nadat Guus Til na 67 minuten de gelijkmaker had gescoord kregen de Kosovaren nog een enorme kans op de 2-3. Pedersen speelde een bal te kort terug en als Bijlow geen knappe redding had gemaakt, was het toernooi misschien al over geweest voor het goed en wel begonnen was.

Niet alleen die avond van de hattrick van Til toonde Feyenoord zijn veerkracht. Tijdens het groepsduel bij Slavia Praag moest er tot twee keer toe een achterstand worden weggepoetst. Ook in de knock-outfase in Belgrado kwam Feyenoord door twee slappe momenten op achterstand. Om uiteindelijk een 2-1 achterstand om te zetten in een eclatante 2-5 uitzege.

Het zijn ervaringen die Feyenoord hebben gesterkt voor latere tegenslagen. Thuis tegen Slavia Praag in de kwartfinale werd een voorsprong omgebogen in een 1-2 achterstand. Feyenoord had kunnen knakken, maar boog het zelf ook weer om naar een 3-2 voorsprong. Om in blessuretijd een mokerslag te incasseren. Dat daar bij de return een week later amper iets van te merken was, is misschien wel hét bewijs van de veerkracht en volwassenheid van dit elftal.

Eerder in het artikel hebben we het gehad over de vele boetes die Feyenoord heeft gekregen na de thuis- en uitduels in de Conference League. Maar bij het succes van dit seizoen mag dat niet het hele verhaal zijn. Rijnmond is elke wedstrijd erbij geweest en heeft met eigen ogen gezien en verslag gedaan van de prachtige sfeer. In Berlijn, Praag (2x) en Belgrado was het een groot feest, waarbij Het Legioen zich als collectief van zijn beste kant liet zien.

Uiteraard zijn er incidenten, net zoals dat gebeurt als er duizenden mensen bij een festival zijn. Maar de grote groep heeft gelachen, gezongen, gedanst en gefeest omdat hun Feyenoord er weer toe doet in Europa. Voor hen is de reis naar Tirana ook een prachtige beloning van een mooie campagne. Die begon in Pristina, waar in een Ierse pub ludiek een ‘Road to Tirana’-vlag van Feyenoord werd opgehangen. Inmiddels is het niet meer ludiek, maar de keiharde realiteit. Feyenoord gaat naar Albanië en Het Legioen gaat mee om die beker op te halen.

Ten slotte gaan we toch ‘the elephant in the room’ benoemen. Criticasters zijn er snel bij om te zeggen dat deze prestatie van Feyenoord wel meevalt. “Het is maar de Conference League”, een toernooi dat al voor aanvang is omgedoopt tot een ‘Jut en Jul competitie’ door onze bondscoach Louis van Gaal.

Met een halve finaleveld met AS Roma, Olympique Marseille, Leicester City en Feyenoord is die opmerkelijk al genoeg gelogenstraft. Maar in de voorrondes en poulefase ligt het niveau op het derde toernooi inderdaad iets lager dan Feyenoord in de Europa League gewend was. Door deze komst en opzet van de nieuwe Conference League is de kans dus groter dat Feyenoord vaker de poulefase behaald en Europees overwinterd. Maar een halve finale of finale bereiken, dat blijft ook in dit toernooi een prestatie van formaat.