Mariëlla verloor net haar moeder, maar doet toch mee aan de Roparun: 'Dit is ons feestje'

Een week geleden zat Mariëlla de Jonge nog midden in haar voorbereiding voor de Roparun. Als captain van een team met 29 deelnemers viel er genoeg te doen, maar na tien Roparuns beschikt ze over aardig wat ervaring om uit te putten. Tot zover de sportieve voorbereidingen.

Het verhaal van de Roparun kreeg dit jaar ook een persoonlijke kant: haar moeder kreeg een maand eerder de diagnose leverkanker en de vooruitzichten waren niet goed. "Ze was te zwak om daar nog tegen te vechten", vertelt Mariëlla sober. "Gekscherend heb ik nog tegen haar gezegd dat ze niet in het Pinksterweekend mocht overlijden. Toen zei ze zelf: 'Dan doe ik het daarvoor wel'. Dat heeft ze gedaan."

Vrijwel alle teams die meedoen aan de Roparun kennen persoonlijke verhalen over verlies door en de strijd tegen kanker. Zo ook Mariëlla's team, Team 240 Leef. "Deze run was al opgedragen aan twee van onze teammaatjes met kanker. Een van hen is genezen, de ander nog niet. Dit geeft er nu wel een extra lading aan", geeft Mariëlla toe.

Voor Mariëlla is de Roparun ook een vorm van rouwverwerking. Ze zegt veel te hebben aan de ondersteuning die haar team biedt. "Dit team hebben wij in 2017 opgericht. Mijn vader was daar toen ook bij betrokken als penningmeester. 90 procent van het team kende mijn moeder. Ze houden mij en mijn man, die als fietser meedoet, strak. Dit is ons feestje", zegt ze trots. En niet zonder reden: haar team haalde dit jaar een recordbedrag van maar liefst 22.240 euro op.

De grootste verrassing van de afgelopen weken was wel de hoeveelheid steun die Mariëlla ook vanuit de organisatie van de Roparun ontving. "Ik heb elf jaar nooit de organisatie nodig gehad, maar toen ik aangaf dat mijn moeder was overleden, hebben ze gevraagd of alles goed ging en of alles nog onder controle was. Als ik niet meer wilde meedoen, kon dat volgens hen gewoon. Dat was heel fijn."

Zelfs voor het overlijden van haar moeder werd Mariëlla al gesteund vanuit de organisatie. "Mijn moeder lag in het hospice. Toen hebben we een koppelbed kunnen regelen zodat mijn vader in de laatste dagen naast haar kon liggen. Dat bed is door de Roparun gedoneerd van het geld dat de teams hebben opgehaald", legt ze uit. "Die plaatsen ze in heel Nederland in hospices om naasten de mogelijkheid te geven om echt naast elkaar te slapen in de laatste dagen. Dat maakte me heel nederig."

Maar niet meedoen aan de Roparun was voor Mariëlla geen optie. "Vanaf nu komt ieder jaar met Pinksteren de sterfdag van mijn moeder voorbij. Als ik de run nu niet doe, ga ik het nooit meer doen, vrees ik."

Daarnaast is de route van dit jaar juist vanwege het overlijden van haar moeder erg bijzonder. "Ze ligt bij de uitvaartondernemer in de Dorpsstraat in Halsteren. Daar komen we langs", legt ze uit. 'Ik wil daar nu nog niet te veel over nadenken'", geeft ze toe. "Er zullen zeker moeilijke momenten zijn, maar er staat een calamiteitenteam klaar voor het geval dat ik echt door m'n hoeven zak."

Ondanks alle emotie verwacht Mariëlla een mooie Roparun. Als teamcaptain loopt ze zelf niet mee. Dat is dan ook een welverdiende positie. In de voorgaande jaren was ze onder meer fietser, navigator en kok. Sinds 2018 is ze captain van het team. "Ik kan alles, behalve rennen", lacht ze.