nieuws
Column: een film in zwart-wit
3 februari 2017, 14:26 • 3 minuten leestijd
Drie Antilliaanse meisjes lopen voor mij uit richting Pathé Schouwburgplein. Leuk, denk ik, die komen vast voor 'Double Play', dat zich op Curaçao afspeelt. Vlak voor de ingang stoppen zij abrupt, als een weigerend paard bij een hindernis. "Wat gebeurt hier nou?"
Het drietal wilde gewoon naar de film en had geen idee dat er het Internationaal Filmfestival Rotterdam (IFFR) was. Ze maken direct rechtsomkeert. De klapdeuren van Pathé sluiten achter mij en ik word omgeven door soortgenoten. Allemaal witte mensen.
Kleurlingen op het witte doek
In het halfduister zoek ik een plaatsje in de zaal. De film 'Loving' gaat over een gemengd echtpaar in de VS in 1958. Het huwelijk wordt in Virginia onwettig verklaard en zij moeten naar een andere staat vluchten. 'Loving' maakt deel uit van Black Rebels, een programma met een raciaal thema. Ik kijk rond in de zaal. Schuin achter mij zit een zwarte vrouw. Als een eiland in een zee van witte mensen.
In het halfduister zoek ik een plaatsje in de zaal. De film 'Loving' gaat over een gemengd echtpaar in de VS in 1958. Het huwelijk wordt in Virginia onwettig verklaard en zij moeten naar een andere staat vluchten. 'Loving' maakt deel uit van Black Rebels, een programma met een raciaal thema. Ik kijk rond in de zaal. Schuin achter mij zit een zwarte vrouw. Als een eiland in een zee van witte mensen.
Bij de Japanse film zit één Japanse vrouw, bij de Braziliaanse film twee Brazilianen: de regisseurs. Bij de Afghaanse film niet één Afghaan. Marokkanen, Turken, Iraniërs, ze zijn er niet. Kleurlingen zie je op het IFFR uitsluitend op het witte doek.
Antropologische zones
Als ik naar de metro loop, ga ik in vijf minuten tijd door drie antropologische zones. Van het filmfestival (wit, 50-plus, rustig, individualistisch, casual gekleed), langs de cafés op het Stadhuisplein (veel allochtonen, 20-plus, uitbundig, groepjes, dress to impress) de metro in, die is volgepakt met bezoekers van 'Vrienden van Amstel Live' (wit, 40-plus, lawaaierig, spijkerbroek).
Als ik naar de metro loop, ga ik in vijf minuten tijd door drie antropologische zones. Van het filmfestival (wit, 50-plus, rustig, individualistisch, casual gekleed), langs de cafés op het Stadhuisplein (veel allochtonen, 20-plus, uitbundig, groepjes, dress to impress) de metro in, die is volgepakt met bezoekers van 'Vrienden van Amstel Live' (wit, 40-plus, lawaaierig, spijkerbroek).
Het zijn gescheiden werelden. En dat is niet alleen daar. Onlangs reed ik met de auto naar de Kuip en raakte verdwaald (als jongen van Noord raak ik altijd de weg kwijt in Zuid). Ik besloot de auto neer te zetten en verder te lopen. Ik bleek in de Lede te staan, Vreewijk. Een leuk buurtje waar de Feyenoordemblemen als permanente kerstverlichting achter de ramen hangen.
Doorsnee van Rotterdam
Links en rechts van mij gingen deuren open en sloten supporters zich aan bij de aanzwellende stroom mensen richting het stadion. De lichtmasten als bakens voor ons. Opgenomen in de menigte realiseerde ik mij: iedereen is wit. Op het veld staat een doorsnee van de Rotterdamse bevolking. Op de tribunes is 95 procent wit. Marokkanen voor El Ahmadi? Ze zijn er niet. Althans, niet hier.
Links en rechts van mij gingen deuren open en sloten supporters zich aan bij de aanzwellende stroom mensen richting het stadion. De lichtmasten als bakens voor ons. Opgenomen in de menigte realiseerde ik mij: iedereen is wit. Op het veld staat een doorsnee van de Rotterdamse bevolking. Op de tribunes is 95 procent wit. Marokkanen voor El Ahmadi? Ze zijn er niet. Althans, niet hier.
Op het plein voor Rotterdam Centraal stond de afgelopen week een grote, opgeblazen bal van het Filmfestival Rotterdam. Het logo van de tijger, deze editie fraai ingekleurd. Alle culturen kwamen afgelopen tijd weer langs in de afgeladen bioscoopzalen. Maar buiten, in de werkelijkheid, draait tot in lengte van jaren een film in zwart-wit.
Paul Verspeek is rechtbankverslaggever bij RTV Rijnmond en fervent filmfestivalganger.
