Vergeten Verhalen: ''Geen hoerenkast bij de Euromast!"

Eerdere plannen eind jaren zeventig om de prostitutie te organiseren in en rondom het Poortgebouw op de Kop van Zuid zijn afgeschoten. Dit is in strijd met de bestemmingsplannen voor dat gebied.

De Parkhaven vormt volgens het gemeentebestuur een mooi alternatief om de Rotterdamse prostitutie te centraliseren. Als klap op de vuurpijl beweert Van der Louw dat seks goed is voor de Euromast omdat het extra toeristische belangstelling oplevert.

Eric Bakema is tussen 1972 en ’82 gemeenteraadslid namens de PvdA. Hij licht de achterliggende reden toe waarom zijn fractie met het idee van de seksboten bij de Euromast komt. Bakema: ‘In 1974 namen we een motie aan om ervoor te zorgen dat de prostitutie van Katendrecht zou verdwijnen.’ De Kaap is van oudsher, vooral na de Tweede Wereldoorlog, de plek in Rotterdam waar de dames van lichte zeden actief zijn.

Tot de jaren zestig is vooral het gezellig op Katendrecht met haar rosse buurt. Geleidelijk komt hier verandering in. Prostitutie komt grotendeels in de handen van criminelen terecht en de seksindustrie wordt steeds groter. Daarnaast komt prostitutie geleidelijk synoniem te staan voor drugs- en vrouwenhandel.

De Katendrechters zijn de overlast zat. De inmiddels 86-jarige Herman van Eijk is echte Katendrechter en is jarenlang voorzitter van het actiecomité Redt Katendrecht geweest. Hij herinnert zich de problemen van toen als de dag van gisteren.

Van Eijk: ‘Op een gegeven stonden hier wel twaalf van die meiden bij mij voor op de stoep. En verderop vond je overal op het grasveld kapotjes. En tijdens het actievoeren tegen die criminele uitbaters heb ik heftige situaties meegemaakt. Zo ben ik een tijdje door de politie beschermd omdat ze bang waren dat ze mij kapot zouden schieten.’

Goed prostitutiebeleid voeren is makkelijker gezegd dan gedaan. Volgens Sietske Altink, onderzoeker op het gebied van prostitutiebeleid, is het lange tijd een bekend verschijnsel geweest dat Nederlandse gemeentes dat verkeerd aanpakten. ‘Veel gemeentes deden in die tijd maar wat. Ook Rotterdam. Omdat het zo’n delicaat onderwerp is, wilden ze het snel afhandelen. Maar vaak waren ze dan blind voor de feiten. Dan hielden ze bijvoorbeeld geen rekening met bestemmingsplannen.’

De grote vraag in 1980 is waar de rosse buurt van Katendrecht naartoe kan verhuizen. Meerdere plannen met het vinden van een alternatief voor De Kaap vinden in de jaren zeventig geen doorgang. Ondertussen blijven de Katendrechters actie voeren onder de leus ‘Beloofd is beloofd’.

Uiteindelijk rolt het plan uit de koker om seksboten te installeren rond de Euromast. Het valt niet goed. De wijken Delfshaven, Middelland en Nieuwe Westen staan op hun achterste benen. Ook sommige binnenvaartschippers keuren het plan af. De strijdkreten 'Door jullie gaan onze boten en wijken naar de kloten!' en ‘Van der Louw als pooier kan het nog mooier’ zijn regelmatig terug te vinden op diverse spandoeken.

‘Wij hadden begrip voor de vervelende situatie van Katendrecht, maar wij wilden niet dat het probleem richting ons verplaatst zou worden’, vertelt Matija Stanicic. Zij is in 1980 actiewoordvoerder namens de wijken Delfshaven, Middelland en Nieuwe Westen. Zij geeft vooral aan dat destijds deze wijken, onder meer door drugsoverlast, al zo kwetsbaar zijn en niet zitten te wachten op nieuwe problemen.

Om hun protestactie kracht bij te zetten, wordt op 6 maart 1980 de Euromast bezet. Stanicic: ‘De directeur van de Euromast werkte grotendeels mee, omdat hij met ons een gezamenlijk belang had. Hij keurde de komst van die seksboten ook af.’

Uiteindelijk gaat het plan met de seksboten bij de Euromast niet door. Niet doordat de verschillende wijken één vuist maken richting de gemeenteraad. Katendrecht ziet immers het idee wel zitten. Ook niet doordat de gemeenteraad inbindt na de protestacties van Delfshaven, Middelland en Nieuwe Westen. Al geeft Bakema wel aan dat ze onder de indruk waren van de heftige protesten.

En het plan wordt ook niet afgeschoten omdat de prostituees niet op de seksboten willen werken. Volgens Altink wilden ze dit ook niet, maar het was niet aan hen gevraagd.

De feitenblindheid van de gemeenteraad op het gebied van prostitutiebeleid geeft wederom de doorslag. Doordat de situatie zou ontstaan dat er op lange termijn prostitutie wordt toegestaan op seksboten, zou de gemeente Rotterdam zich schuldig maken aan overtreding van het bordeelverbod. De Raad van State concludeert dat er geen sekspretparkje mag ontstaan nabij de Euromast. Altink: ‘Ik heb nog nooit zo’n grote opeenstapeling van fouten gezien als toen in Rotterdam.’