Van activist naar volksvertegenwoordiger, Mieke (BIJ1) zit 100 dagen in de gemeenteraad

Felle sneakers, tattoos en meerdere piercings in haar gezicht. Mieke Megawati is een opvallende verschijning in de gemeenteraad. Ik ontmoet haar in de tuin van het stadhuis waar ze me met een knuffel begroet. "Wil je nog een sigaretje doen voordat we beginnen", vraag ik. "Buiten het stadhuis, want in de rozentuin mag het niet meer", zegt Mieke. De laatste keer dat ik haar zag was precies honderd dagen geleden. 

Dat was op 16 maart, de dag van de gemeenteraadsverkiezingen. Voor een verhaal volgde ik haar op een dag die doorspekt was met spanning en emotie. Het was de dag dat Rotterdam BIJ1 vanuit het niets twee zetels behaalde. Samen met Michantely de Jong vormt ze nu de fractie Rotterdam BIJ1.

Opeens werd de politiek onervaren maar gedreven Mieke een volksvertegenwoordiger. Op de uitslagenavond liep ze zichtbaar onwennig door het stadhuis terwijl ze van alle kanten felicitaties kreeg. De ene na de andere verslaggever wilde haar reactie. Hoe vergaat het haar 100 dagen na de verkiezingen? 

De werkdag begint met koffie. Op het programma staat in iedere geval de commissievergadering Fysiek, waar wordt gesproken over walstroom voor cruiseschepen op de Wilhelminapier. Niet meteen een onderwerp dat hoog op de agenda staat van BIJ1, maar dat maakt het voor Mieke niet minder bijzonder. “In de raad gaat het over besluiten en in commissies ga je dieper in op de inhoud. Bezorgde burgers kunnen ook inspreken en dat vind ik heel interessant.”

In het begin keek ze de kat uit de boom. “Ik heb een aantal goede bijdragen gehad en een eerste motie ingediend om de gebiedsontwikkeling van Feyenoord City inclusiever te maken. Die motie werd keihard afgestemd 32 stemmen tegen”, lacht ze. Maar ze beseft ook dat het een enorm privilege is dat ze volksvertegenwoordiger is. “Ik krijg de kans om met heel veel mensen te praten. Dat je iets kan betekenen voor veel mensen is heel cool.”

Van de commissievergadering gaan we naar het kantoor van BIJ1, ook op de begane grond. Onderweg groet Mieke ambtenaren en collega-raadsleden. In de kleine kamer passen net twee bureaus en een tafel. Voorheen was dit de kamer van de Rotterdamse PVV, nu prijken er felle campagneposters met teksten als ‘cultuur van verbinding’ aan de muren. 

Voelt ze zich al thuis op het stadhuis? “In het begin had ik het gevoel dat dit niet mijn plek was. Dat ik beter naar huis kon gaan en weer achter de bar moest staan. Ik werk opeens in het stadhuis en dan loop ik hier rond met mijn piercings en tattoos.”

Haar onzekerheden maken langzaam plaats voor berusting. Ik heb steeds meer het gevoel dat ik mijn weg kan vinden en hoor van mensen dat ze het fijn vinden dat er iemand is in de raad die op hun lijkt en zichzelf durft te blijven. Mijn maidenspeech (eerste toespraak van een raadslid, red.) heb ik in een bandshirt gedaan omdat dat is wie ik ben.” 

We zijn weer terug in de rozentuin. De dienstauto’s van de wethouders staan pontificaal op de oprit. Ik wijs naar de BMW’s en vraag aan Mieke of zij ooit in een dienstauto zal worden rondgereden. Ik krijg een serieuze blik terug: “Absoluut niet.” Ze schudt daarna hevig haar hoofd. “De kracht van onze partij is de oppositie. Als je wil besturen dan moet je schikken en inleveren omdat je een coalitie vormt. Wij zijn hier omdat we klaar zijn met inleveren.”

Geen ambitie om te besturen dus, wat wil ze wel bereiken de komende termijn van vier jaar? “Ik wil dat als iemand die bij een gemarginaliseerde groep hoort meekijkt bij een raadsvergadering het gevoel krijgt dat die wordt vertegenwoordigd. Dat is het belangrijkste en het sterkste wat we kunnen doen.”