CULTUUR

Pianist neemt piano niet mee tijdens wandelvakantie - even bellen met Mike Boddé

Mike Boddé aan de piano in het tv-programma Podium Witteman
Mike Boddé aan de piano in het tv-programma Podium Witteman © tv-screenshot
Hij heeft er tijdens zijn pelgrimstocht door Portugal en Spanje afgelopen maand echt wel naar gezocht, naar een piano, maar de van oorsprong Rotterdamse pianist, componist en min of meer ex-cabaretier Mike Boddé moest het weken lang doen met alleen de muziek in zijn hoofd. Zijn vingers hingen er als het ware werkloos bij. Wat de souplesse van de huispianist van het tv-programma Podium Witteman natuurlijk niet bevorderde. Even bellen om te vragen wat het doel was van zijn tocht en hoe het nu gaat.
Mike Boddé tijdens zijn Camino-pelgrimstocht, met de kathedraal van Santiago de Compostella, en linksonder de gekookte varkensoren die hij onderweg op het menu vond.
Mike Boddé tijdens zijn Camino-pelgrimstocht, met de kathedraal van Santiago de Compostella, en linksonder de gekookte varkensoren die hij onderweg op het menu vond. © Mike Boddé
Waar kwam het idee van die pelgrimstocht vandaan?
- Nou, ik ben met Thomas van Luyn, met wie ik lang een cabaretduo heb gevormd, eens heel Corsica over gelopen en dat was een heel mooie ervaring. Ik had van de Camino in Portugal gehoord. Die wilde ik ook wel een keer meemaken. Verder wilde ik mijn hoofd leegmaken en afvallen. Door wandelen raak ik ook altijd heel geïnspireerd. Ik loop de onrust dan een beetje uit mijn lijf. Ik heb toch in het algemeen veel onrust in mijn hoofd en in mijn romp zitten. Het is lekker om dat er allemaal uit te stampen.
En dus liep je afgelopen maand in je eentje het 285 kilometer lange Camino-pelgrimspad van Porto, in Portugal, naar Santiago de Compostella, in Spanje. Als ik het goed heb was het idee: twaalf kilometer per dag afleggen. Ging het ook zo?
- Het wisselde heel erg. Ik heb ook weleens achttien kilometer op een dag gelopen. En weleens 24. En ik ben ook weleens een dagje op mijn reet blijven liggen in een hostel met een biertje. Dacht ik: joh, zoek het maar uit, vandaag doe ik niks. Ik ben ook heel vaak verkeerd gelopen. Volgens de stappenteller heb ik er 340 kilometer op zitten.
Je hebt ook de zij-camino gedaan?
- Ja, alles om de Camino heen heb ik ook even meegepikt.
Is het geen eenzaam avontuur, een maand in je eentje?
- Nee, ik heb onderweg heel veel mensen ontmoet en over die mensen heb ik gedichtjes en liedjes gemaakt.
Ik kan me herinneren dat je eerst het plan had om allemaal mensen te vragen om een stuk met je mee te lopen, en van hun verhalen een boek of iets anders te maken.
- Klopt. Maar nu ben ik van plan om een podcast te maken van deze tocht. Op een klein Zoom-recordertje heb ik onderweg allemaal gesprekken opgenomen.
Eetgelegenheid langs de Camino van Porto naar Santiago de Compostella.
Eetgelegenheid langs de Camino van Porto naar Santiago de Compostella. © Mike Boddé
En hoe was het om geen piano bij de hand te hebben? Want thuis speel je toch elke dag?
- Ik heb drie weken geen piano gespeeld. Pas in het begin van de laatste week kwam ik in een hostel waar een héél valse piano stond, en waar een vrouw per se met mij muziek wilde maken. Ze speelde héél slecht cello. Toen heb ik het Ave Maria van Gounod zitten spelen met een valse piano en een heel slechte cello. En dat was enig. Maar ik was in het begin wel een beetje verloren. Ik heb overal gezocht naar een piano maar ik kon niks vinden. En als er ergens wél een piano stond dan mocht ik er meestal niet op spelen. Dan had ik er een gevonden, zei iemand: néé, die is uit 1820, daar mag je absoluut niet aankomen. Het leek op zeker moment wel een soap dat ik maar geen piano kon vinden. En in Portugese en Spaanse kerkjes staan ook geen orgels. Dus daar kon ik ook niet terecht. Ik had van tevoren gedacht: nou, dan ga ik naar zo’n kerkje, dan haal ik m’n Santiago-stempeltje en dan vraag ik of ik even op het orgel mag. Maar dat lukte dus niet.
En pianospelen is toch bijna als ademen voor je.
- Ja, zo’n beetje wel. Ik wil het niet overdrijven, maar dat ik een week geen piano speel komt niet vaak voor. Dus dit was wel een beetje raar. Je hangt je eigen identiteit toch een beetje op aan die piano. Als je dan geen piano kan spelen voor mensen, dan weet je niet zo goed hoe je ze moet benaderen.
Pianospelen is een beetje jouw manier om je tot de wereld te verhouden.
- Precies.
En voelt het nu roestig?
- Ja, in het begin voelde het roestig, maar meteen toen ik thuis was ben ik als een beest gaan spelen.
Mike Boddé achter de vleugel in het inmiddels gestopte tv-programma Podium Witteman.
Mike Boddé achter de vleugel in het inmiddels gestopte tv-programma Podium Witteman. © tv-screenshot
Acht jaar lang was je de huispianist van het tv-programma Podium Witteman. Begin mei, kort voor het eind van het seizoen, kondigde presentator Paul Witteman tot ieders verrassing aan dat ie zichzelf met pensioen stuurde. Inmiddels is bekend dat er na de zomer in elk geval weer zo’n soort programma komt, op hetzelfde tijdstip aan het begin van de zondagavond, en ook op NPO2. Over de presentatie is nog niks naar buiten gebracht, maar heb jij er ook weer een rol in?
- Ja, gelukkig wel. Eerst wist ik helemaal niet of ik in september nog wel werk had.
En Podium Witteman was al die tijd de basis van je inkomen, toch?
- Ja, ik moet zeven concerten geven om hetzelfde te verdienen als wat ik in vijf minuten bij Podium Witteman kreeg. Dat zijn bedragen die je niet zomaar kan missen. Onze hele huishouding is erop gebaseerd.
En heeft het lopen inderdaad voor rust in je hoofd gezorgd?
- Ja, ik ben heerlijk rustig geworden. Ik loop nog steeds een beetje na te gloeien. Alle onrust loop je er echt uit. Als je eenmaal gewend bent aan zo’n soort nomade-bestaan is het heel relaxed.
Is het afvallen ook gelukt?
- Nee. Het eten in Spanje en Portugal was veel te lekker.

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl