John Buijsman over optreden in zijn eigen achtertuin, de hoed van de 010sherriff en de carrière van hond Kees

"We spelen het ook op de plek die de inspiratie was: recreatieoord Hoek van Holland. In de achtertuin van mijn huisje", vertelt Buijsman. "Als ik nu ’s morgens wakker word, loop ik m’n tuin in en dan staat daar de tribune. Dus ik slaap in het decor. Dat heb ik vroeger wel vaker gedaan toen we helemaal geen geld hadden en op tournee waren. Maar het is raar. En heel bijzonder."

Sinds het begin van de coronacrisis, begin 2020. Ik had geen werk meer, ik had niks te doen, alles stopte, en we wonen in een flat in Rotterdam. Van de verkoop van ons huis had ik nog wel een buffer. Daar hebben we heel voordelig een huisje in Hoek van Holland van gekocht en dat heb ik opgeknapt. Ik ben lekker gaan timmeren, samen met m’n zoon. Ik kon hier ademhalen. Mensen praatten hier in de coronaperiode met elkaar over de heg heen. Het was hier heel erg prettig. Totdat de winterstop kwam - want het gaat hier ieder jaar dicht begin november - en er een paar dagen later een brief op de mat viel van de gemeente Rotterdam dat ze het park weg gingen doen. Toen voelde ik me vrij machteloos.

Ja, dat was het. Mensen konden niet samenkomen. En er zitten hier 1100 gezinnen. Sommigen zitten hier al hier al drie, vier generaties. Het was behoorlijk paniek.

Nee. De 010sherriff is ingezet voor de media. Daarvoor was 'ie wel handig. Hij werd opgepikt door meerdere programma’s. Zat ik opeens overal met dat rare pak en die rare hoed. Dan was het weer Kassa, dan de Vijf Uur Show, waar een presentator aan me vroeg: waarom heb je in Godsnaam die hoed op? Ik zeg: ja, als ik die hoed niet op had gehad had ik hier waarschijnlijk niet gezeten. Het werkt als een tierelier.

Ik had dat personage ooit bedacht, mogelijk voor iets op Rijnmond, en mijn zoon Beer had daar goede foto’s van gemaakt. Ik dacht: die 010sherriff is wel een goeie vorm om aandacht te vragen voor mijn eigen irritaties in de stad. Zoals over mensen die zo uit een autoraam troep op straat gooien. Dat zijn ideale dingen voor een nieuwe sheriff. Om de nieuwe verloedering een beetje tegen te gaan. ‘There’s a new sheriff in town’. En toen kwam die kwestie met het recreatieoord voorbij en ben ik als de sheriff naar een actievergadering gegaan.

Ja, zeker weten. Er zijn mensen die er honderd keer meer aan hebben gedaan dan ik. Er is een groep mensen die al anderhalf jaar geloof ik twee keer in de week zit te vergaderen. Dat zijn mensen die er behoorlijk aan trekken. Dat heb ik niet gedaan. Maar ze kunnen me altijd bellen. Ik maak ook nog steeds filmpjes voor andere vakantiekampen. En de sheriff heeft in de coronatijd ook wel voor ziekenhuizen gestaan om personeel te ondersteunen. Ik heb ook veel vragen gekregen van bejaardenhuizen. Ik maak natuurlijk indruk met die hoed, en met dat oude overhemd waar ik zelf allemaal badges op heb genaaid, en een ster. Dan komt er wel iemand binnen. Ha ha!

Volgens mij is die frustratie er niet meer. Uiteindelijk is de gemeenteraad toch unaniem achter ons gaan staan. Bij mij is er in elk geval geen frustratie.

Nou, we hebben drie inklapbare tribunes gehuurd in ’s-Gravenzande. Die zijn heel klein. Maar je zet ze in twee minuten op. En we hebben nog wat stoeltjes. Ik denk dat we een mannetje of vijftig kwijt kunnen per keer. En dat dan drie lange weekenden achter elkaar.

Nee, Helmert en ik hebben scènes geïmproviseerd, twee weken lang. Die zijn uitgeschreven, en daar hebben Tjeerd Bischoff en Helmert een verhaal van gemaakt.

Omdat ik zelf niet zo goed schrijf als anderen. Mijn eerste solo, Dodo, heb ik wél zelf geschreven. De tweede schreef Jules Deelder. Ik zat met hem op het terras van het Westerpaviljoen en zei tegen hem: waarom schrijf jij niet een keer iets? Iets van zeven dagen later kreeg ik een script van hem over Chet Baker van zestig pagina’s. Dat was briljant. Dat werd de voorstelling Angel Eyes. Daarna heb ik er nog zestien gemaakt maar die heb ik niet meer zelf geschreven.

Ja, natuurlijk. En er zijn heel goede schrijvers. Zoals Peer Wittenbols met wie ik veel heb gewerkt. Dat is ideaal. Dan komt er ook een andere laag bij. Daar ben ik altijd heel erg blij mee.

Ja, dat is hier op het kamp. Ik weet niet of het een dingetje is voor de sheriff, maar het is hier op het veld en ik hoef pas drie uur later te spelen. Ik zie ernaar uit.

Ja, voor een nieuw wereldrecord.

Dat gaat heel moeizaam. Maar dat is altijd zo geweest. Soms leen ik wat ritalin van m’n zoon. Dan kan ik me beter concentreren.

Ja, ik denk wel dat ik het ook heb. Ik ben nooit gediagnostiseerd, mijn zoon wel, en die ritalin werkt bij mij ook, dus het zal wel.

Aan weerskanten van de kamer zet ik een script op een muziekstandaard, en dan maar heen en weer lopen. Vroeger toen ik nog rookte met een sigaret, tegenwoordig zonder. En m’n huiskamer is een stuk kleiner nu, dus ik ben heel snel aan de andere kant.

Ja, solo is makkelijker. Ik moet die tekst van Helmert ook kennen. En in deze voorstelling loop ik vaak naar binnen en naar buiten, en dan hoor ik niet zo goed of Helmert er al klaar voor is dat ik naar buiten kom. Dus dan moet ik goed opletten. Maar daar komen we wel doorheen.

Ja, dat denk ik ook. Daar had ik het met Helmert ook over. Mensen zien het toch voor de eerste keer. En die kunnen scènes behoorlijk grappig vinden waarvan jij denkt: O God, dit gaat helemaal mis.

Ja, alleen weten zij dan als eersten dat de voorstelling de volgende avond niet doorgaat.

Ja, dat is een beetje mijn leven.

Ja, en meestal komen de ideeën vanzelf als ik met een voorstelling klaar ben. Ik ga ook nog toeren met die voorstelling over Fortuyn. Die spelen we nog iets van dertig keer. En misschien wordt de musical De Marathon opnieuw opgevoerd.

Nee, daar heb ik nog nooit aan gedacht. Sowieso aan pensioen niet. Dat héb ik ook niet als zzp’er.

Ja, 631 euro in de maand. Daar viel ik op terug in de coronaperiode. Daar kon ik de huur niet eens van betalen.

Ik denk dat Kees solo gaat. En dat ik ‘r dan rijd.