ARCHIEF RIJNMOND 5 maart 2017 – Conny, Bonnie & ik

Er was bijna te veel te zien en te horen, bij een voorstelling moderne dans.

Ik geef direct toe: dans is niet mijn favoriete expressievorm om de deur voor uit te gaan. Maar in de loop der jaren heb ik inmiddels heel wat voorstellingen gezien van zowel het Scapino Ballet als van Conny Janssen Danst.
En dat bepaald niet tot mijn verdriet.

Zoals het denk ik vrij veel mannelijke bezoekers van dansvoorstellingen vergaat, ben ik in feite steeds ‘meegegaan’ met mijn vrouw. Gemiddeld genomen zijn vrouwen iets meer van de dans dan mannen, is mijn indruk.

En waar heeft dat ‘meegaan’ me gebracht?
Nou, Conny Janssen zoekt met haar dansgezelschap graag bijzondere plekken op, zoals de Onderzeebootloods op het RDM-terrein, de tramremise Hillegersberg en de Ferro Dome in Rotterdam-West.
Wat ik daar allemaal heb gezien afgelopen jaren was ronduit geweldig.

Naar het Scapino ga ik al langer.
Mijn vorige echtgenote heeft daar een tijdje aan de receptie gezeten. En ik heb er inleidingen mogen doen. Gesprekken met dansers en choreografen, voorafgaand aan voorstellingen.

Ik weet nog dat ik de eerste keer naar het Scapino ging kijken, iets van dertien, veertien jaar geleden. Ik ging er blanco naartoe.
Ik wist niks, voor zover er iets te ‘weten’ is voor de bezoeker.
Ik liet het óver me komen.

Gaande de voorstelling merkte ik dat mijn ogen bleven haken aan één danseres. En niet doordat ze seksueel opwindend was of zo, maar door haar bewegingen. Ze bewoog met zo’n innerlijke overtuiging, met zo’n gedrevenheid, met zo’n precisie en verfijning, het was gewoon een lust voor het oog.
Ook voor het oog van de leek.
Sommige dingen zie je gewoon.

Na afloop had ik het erover met een mevrouw die de kleding voor het gezelschap deed. Ik had geen idee hoe die ene danseres heette, maar ik prees haar gedecideerde motoriek. Ik zei: ‘Als ze iets doet, dat dóet ze ’t ook.’
‘Ja,’ zei de kledingmevrouw, ‘zo heet ze ook.’
Pardon?
‘Ja, Doets heet ze, Bonnie Doets.’

In de loop der jaren heb ik Bonnie vaak op het podium gezien.
Van de week was ze er ook bij, in de voorstelling Pablo, losjes geïnspireerd door het leven van Pablo Picasso.
Een voorstelling vol vuur en dynamiek.
Live-muziek van het orkest Sinfonia Rotterdam, heel veel dansers op de planken, geweldige kostuums, onnavolgbaar ingewikkelde danspatronen, veel actie, indrukwekkende decorstukken, het was alsof er een wervelwind van dik een uur door de Rotterdamse Schouwburg ging.
Ik kreeg het allemaal nauwelijks bij elkaar gekeken en geluisterd.

En dan was ik ook nog in gevecht met allemaal bijgedachten.
Zoals: hoeveel jaar zou die Bonnie dat nog volhouden, dat dansen op dit nivo? En zou ze daarna niet verder kunnen als actrice? Of als zangeres? Want in deze voorstelling bleek dat ze ook geweldig kan zingen.

Ik dacht ook: wat een cultureel rijk land is Nederland toch dat we met elkaar zo’n voorstelling als deze mogelijk maken.
Zo veel talent, zo veel energie, en ja: ook zo veel geld.
Tuurlijk, je moet als mens eerst een dak boven je hoofd hebben, en te eten, en je veilig voelen, maar wat maakt het leven daarna de moeite waard? Dit soort dingen, zou ik denken.
Een voetbalwedstrijd in De Kuip, een concertje in Rotown of het Scapino in de Schouwburg: dat is het soort evenementen dat je boven het alledaagse uittilt.

Tijdens die voorstelling Pablo ging ook weer eens door mijn hoofd hoe groot het verschil toch is tussen wat de gemiddelde mens op enig vlak kan en waartoe de top in staat is. De top: de mensen met werkelijk talent, die jaren en jaren hebben geoefend.
Ik zag al die jongens en meisjes over het podium vliegen in enorm doordachte patronen en dacht aan mijn eigen zintuiglijke tolerantie voor snelle beweging.
Ik heb een vrij lage bloeddruk en als ik iets te snel van de bank opsta word ik al licht in mijn hoofd.

Toen het ovationele slotapplaus aanbrak ben ik rustig overend gekomen, om mee te klappen. Voor Bonnie, voor al die andere fantastische dansers, voor de muzikanten, voor iedereen achter de schermen, èn een beetje voor heel Nederland.

SPEELLIJST

DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost

JAAP & ARIE VALKHOFF
2. Thea – The Ramblers
3. Diep in mijn hart – Erno Reti & Boyd Bachman
4. Dat kan alleen in Rotterdam – Harry-Jan Bus
5. Met z’n allen in de Oasebar – Arie Valkhoff
6. Snorren Cha-cha – Arie Valkhoff
7. Zwarte Lola – Arie Valkhoff
8. Lylette – Denny & Charles
9. My blue heaven – Denny & Charles
10. De Parel van de Jordaan – Wim Knorr
11. Het Oaselied – Arie Valkhoff
12. ’t Was op de weg tussen Arnhem en Ede – Jaap Valkhoff
13. Langs de Maas & Hand in hand, kameraden – Hans Somers

AANKONDIGINGEN
14 Americanas – Metropole Orchestra Big Band

15. Bel de medicijnman – Jerry Hormone
16. Mi ma medley – Mike Boddé