Anna (47) verloor haar partner, verkocht haar huis en begint een herberg in Spanje

In de tuin van haar moeder vertelt ze haar verhaal. Haar eigen huis is al verkocht, alle spullen zijn ingeladen en deze dagen staan in het teken van afscheid nemen van familie en vrienden. “Van een stad met 700 duizend inwoners, naar een dorp met tweehonderd inwoners. Een cultuurshock, maar ik verheug me erop. Onthaasten. Spanjaarden zijn nou eenmaal beter dan wij in van het leven genieten.”

“Spanje heeft altijd wel in mijn hoofd gezeten. Toen ik vijf jaar was, heb ik er een aantal maanden gewoond, omdat mijn vader een documentaire maakte over Salvador Dali. Ik denk dat daar de liefde voor het land ontstaan is. Ik heb altijd gezegd: later ga ik in Spanje wonen. Mijn drie kinderen (22, 24 en 25 jaar) zijn daarom al helemaal gewend aan dat idee en vinden ook echt dat ik het moet doen.”

“Toen Chris vorig jaar overleed aan een hartstilstand wist ik niet meer hoe ik verder moest. Ik stond altijd zo positief in het leven, maar ik wist niet meer waar ik dat vandaan moest halen. Ik vond het leven gewoon kut. Eerst leef je van uur tot uur, daarna van dag tot dag. Ik was blij als ik ‘s avonds naar bed mocht en weer een dag overleefd had.”

“Dus ik had het gevoel dat ik iets moest verzinnen om een maand mee te kunnen overbruggen. Ik heb altijd al de hele Camino willen lopen, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Maar dat is 35 dagen. Dat leek me niet haalbaar, omdat ik me zo labiel voelde. En toen kwam ik op de Camino Portugues, van Portugal naar Santiago, een tocht van vijftien dagen. Ik heb ‘s ochtends in een vlaag van verstandsverbijstering een ticket geboekt voor twee weken later. Gaan, dacht ik! En dat heeft me zoveel gebracht.”

“Het was prettig om niet meer de hele tijd die zielige Anna te zijn van wie de vriend dood is neergevallen. Je leert allemaal nieuwe mensen kennen, je Camino-familie. Je gaat samen eten, vindt begrip en steun bij elkaar. Ik ben eigenlijk een soort Camino-zendeling geworden, want ik vind het echt magisch hoe het werkt. Ik ontmoette vrouwen die zeiden: Ik ben zeven jaar geleden mijn partner verloren en ik kan je gerust stellen: het gemis blijft, maar de pijn gaat over. En soms was het gewoon flauwe geintjes maken en veel drinken en dacht ik: hee ik kan het nog! Ik heb opeens weer het hoogste woord.”

“Terug in Nederland voelde ik dat ik mijn zelfvertrouwen terug had. Ik was ver in een sollicitatieproces voor een hoge functie. Maar ik kon niet slapen. Dit is mijn oude ik, dacht ik. Ik wil het niet, want ik vind andere dingen belangrijk nu. En ik lag wat te googlen in het Spaans op ‘te koop: herberg aan de Camino’ en toen kwam de herberg naar boven die ik nu gekocht heb.”

“Het is een herberg in Penduele aan de Camino del Norte. Een stukje van Spanje waar ik nog nooit geweest was. Ik ben twee dagen later in mijn eentje gaan kijken en mijn mond viel open, zo mooi! Aan de ene kant de bergtoppen, aan de andere kant de knal turquoise zee. Toen ik in het dorp arriveerde kwam gelijk de oudste bewoner een sinaasappel brengen en me de weg wijzen. Het voelde gelijk goed.”

“Het is een donativo, Spaans voor ‘gift’. Je bepaalt zelf hoeveel je kunt en wilt geven. Ik val ook niet onder de toerismeregels, maar onder de regels van het grote, heilige boek van Santiago de Compostella. Dus daar moet ik me aan houden. Er staat bijvoorbeeld in dat je pelgrims geen onderdak mag weigeren. Ik moet nog even kijken hoe dat zit, want ik ga in april pas open en wil eerst de herberg nog opknappen.”

“Ja en dat is natuurlijk heel spannend. De huidige eigenaar kon ervan leven. Ik ga af en toe nog terug naar Nederland om hier programma’s te maken. Dus die extra inkomsten heb ik wel. Maar van april tot oktober ben ik echt herbergier en komen er elke dag maximaal twaalf pelgrims waar ik voor kook en de was voor doe. Keihard werken denk ik, maar ik verheug me enorm op de mooie verhalen en het ontmoeten van mensen met allerlei nationaliteiten. En ik hoop dat ik daar in de herberg mensen kan geven wat ik zelf heb gekregen tijdens de Camino, het begrip en perspectief.“

“Mijn vader, die heeft dementie en zit in een verzorgingstehuis. Ik laat de zorg voor hem dus ook voor het grootste deel achter bij mijn zusje, broertje en moeder. Dat vind ik lastig. Maar als mijn vader nog helemaal bij de pinken was geweest, dan had hij gezegd: ga en doe je ding! Je moet niet je eigen leven stil zetten. Maar moeilijk is het wel. Gelukkig is het niet het einde van de wereld. Het is 15 honderd kilometer, dus je bent er zo.“

“De camino is heel veilig, ook voor vrouwen alleen. Er loopt altijd wel iemand voor of achter je. Zelfs voor de meest verdorven mannen is er wel een extra drempel om pelgrims op bedevaart lastig te vallen. Dan weet je wel echt zeker dat je in de hel komt. Dat helpt. Er gebeurt bijna nooit wat.”

“En misschien ga ik dood van de heimwee, dan blijf ik daar niet. Misschien heb ik er over vijf jaar genoeg van. Dan ga ik weer iets anders doen. Chris heeft alles uit het leven gehaald. Hij is wat dat betreft ook wel een voorbeeld voor me. Door het verliezen van je geliefde weet je dat de toekomst ineens weer helemaal anders kan zijn. Leef je leven nu, want voor hetzelfde geld is er geen later.”

Anna volgen tijdens haar avontuur als herbergier in Spanje? Via het instagramaccount Anna in Spanje houdt ze iedereen op de hoogte