nieuws
ARCHIEF RIJNMOND 26 maart 2017 - Bezoek
Afgelopen week heb ik niet ver hoeven reizen voor een fraai stukje antropologisch veldonderzoek.
Ik heb bezoek bij me thuis geobserveerd.
Ik heb geloof ik wel eerder verteld hoe mijn vrouw en ik wonen.
Wij wonen in een schandalig groot huis, een soort herenpand, van vier verdiepingen, dat we te danken hebben aan de nalatenschap van mijn vader.
Dat lijkt veel, vier verdiepingen, voor twee mensen, en een hondje, en dat is het ook, maar leeg staat het niet bepaald.
Mijn muziek-manie slokt zo al anderhalve verdieping op.
Anderhalve verdieping vol grammofoonplaten, cd’s, dozen met cassettes en bandrecorderbanden die ik nog moet beluisteren, boeken over amusement, bladmuziek, een wand vol knipsel- en fotomappen, muziekinstrumenten, parafernalia: de ruimte is goed gevuld.
En op die resterende tweeënhalve verdieping staan her en der ook nog wel wat kasten met lees- en luisterachterstand, omringd door alle gezelligheidjes die mijn vrouw zoal fabriceert.
Wij wonen een beetje in een archief.
In een kunstzinnig aangekleed archief.
Wij wonen in een schandalig groot huis, een soort herenpand, van vier verdiepingen, dat we te danken hebben aan de nalatenschap van mijn vader.
Dat lijkt veel, vier verdiepingen, voor twee mensen, en een hondje, en dat is het ook, maar leeg staat het niet bepaald.
Mijn muziek-manie slokt zo al anderhalve verdieping op.
Anderhalve verdieping vol grammofoonplaten, cd’s, dozen met cassettes en bandrecorderbanden die ik nog moet beluisteren, boeken over amusement, bladmuziek, een wand vol knipsel- en fotomappen, muziekinstrumenten, parafernalia: de ruimte is goed gevuld.
En op die resterende tweeënhalve verdieping staan her en der ook nog wel wat kasten met lees- en luisterachterstand, omringd door alle gezelligheidjes die mijn vrouw zoal fabriceert.
Wij wonen een beetje in een archief.
In een kunstzinnig aangekleed archief.
Hoe bezoek reageert op de aanblik van dit alles, verschilt nogal.
En die verschillen mag ik graag observeren.
Als een soort antropoloog in eigen huis, dus.
En die verschillen mag ik graag observeren.
Als een soort antropoloog in eigen huis, dus.
De meeste mensen zijn een beetje overdonderd door de veelheid aan spullen, door hoe vol het staat.
Ik proef aan alles dat ze zich er zelf ongemakkelijk bij zouden voelen. In zo veel teringzooi zouden zij zelf niet kunnen leven.
Ik proef aan alles dat ze zich er zelf ongemakkelijk bij zouden voelen. In zo veel teringzooi zouden zij zelf niet kunnen leven.
Er zijn ook bezoekers bij wie van binnen iets gaat meetrillen.
Zo is er een collega-verzamelaar op wie een paar kasten met singletjes een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen. Al bij herhaling heeft hij erop aangedrongen om in die kasten te mogen snuffelen.
Dat wil ik niet, ik moet er eerst zelf doorheen, en dat stelt de frustratie-tolerantie van de collega-verzamelaar danig op de proef.
Zo is er een collega-verzamelaar op wie een paar kasten met singletjes een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen. Al bij herhaling heeft hij erop aangedrongen om in die kasten te mogen snuffelen.
Dat wil ik niet, ik moet er eerst zelf doorheen, en dat stelt de frustratie-tolerantie van de collega-verzamelaar danig op de proef.
En dan zijn er bezoekers die minder onder de indruk raken.
Mijn oudste zus bijvoorbeeld. Heel vaak komt ze niet langs, maar als ze er weer eens is, heb ik altijd het gevoel dat ze ons huis vooral kleurrijk en gezellig vindt.
Ze heeft in de loop der jaren wel iets afgeleerd.
Heel lang geleden, toen ik denk ik kleiner en in mijn eentje woonde, had ze de neiging om bij elk bezoek te kijken wat er veranderd of nieuw was sinds de vorige keer. En daarbij schroomde ze niet om kastdeuren en lades open te trekken, wat ik allemaal prima vond.
Maar nu, tja, nu staat er gewoon te veel om kleine veranderingen op te merken.
Mijn oudste zus bijvoorbeeld. Heel vaak komt ze niet langs, maar als ze er weer eens is, heb ik altijd het gevoel dat ze ons huis vooral kleurrijk en gezellig vindt.
Ze heeft in de loop der jaren wel iets afgeleerd.
Heel lang geleden, toen ik denk ik kleiner en in mijn eentje woonde, had ze de neiging om bij elk bezoek te kijken wat er veranderd of nieuw was sinds de vorige keer. En daarbij schroomde ze niet om kastdeuren en lades open te trekken, wat ik allemaal prima vond.
Maar nu, tja, nu staat er gewoon te veel om kleine veranderingen op te merken.
Wie ook niet onder de indruk was: een bezoeker die ik van de week mocht ontvangen. Een vrouw, een kennis, die iets wilde weten.
Ik ontving haar op mijn werkverdieping, te midden van al die spullen die een soort amusements-mausoleum vormen, maar ze leek zich nergens over te verbazen. Vroeg ook niks.
Ik ontving haar op mijn werkverdieping, te midden van al die spullen die een soort amusements-mausoleum vormen, maar ze leek zich nergens over te verbazen. Vroeg ook niks.
Mooi was ook de scène die zich ontrolde nadat ze had aangegeven even naar de wc te willen.
Ik zei: ‘Hier op de gang is een wc, maar je kunt beter een verdieping hoger gaan, want deze maak ik nooit schoon.’
‘O,’ zei ze laconiek, ‘geen probleem. Ik ga hier wel. Zet ik wel even mijn bril af. Zie ik het allemaal niet.’
Ik zei: ‘Hier op de gang is een wc, maar je kunt beter een verdieping hoger gaan, want deze maak ik nooit schoon.’
‘O,’ zei ze laconiek, ‘geen probleem. Ik ga hier wel. Zet ik wel even mijn bril af. Zie ik het allemaal niet.’
Inwendig moest ik er nogal om lachen.
Maar het sloeg toch niet het bezoek van een buitencategorie, jaren geleden, toen ik nog met mijn eerste echtgenote in dit pand woonde.
Ik leidde een vrouw rond door mijn domein, een vrouw die allemaal vragen begon te stellen.
Ze zag mijn wand met hangmappen, met allemaal namen op de rug, namen van Rotterdamse artiesten, alfabetisch gerangschikt, en wilde er alles van weten.
Wat zat er in die mappen? Hoe kwam ik eraan? Wat deed ik ermee? Hoe vaak gebruikte ik het allemaal?
Ik leidde een vrouw rond door mijn domein, een vrouw die allemaal vragen begon te stellen.
Ze zag mijn wand met hangmappen, met allemaal namen op de rug, namen van Rotterdamse artiesten, alfabetisch gerangschikt, en wilde er alles van weten.
Wat zat er in die mappen? Hoe kwam ik eraan? Wat deed ik ermee? Hoe vaak gebruikte ik het allemaal?
Het waren vragen waarmee ze doordrong tot in de haarvaten van waar ik mee bezig was, en bèn. Vragen van misschien wel een collega-antropoloog, of –psycholoog.
U voelt ‘m misschien al aankomen: drie jaar later zijn we getrouwd.
En werd de helft van al die troep van haar.
En werd de helft van al die troep van haar.
Troep die wij zelf als heel gewoon zijn gaan beschouwen.
SPEELLIJST
DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost
1. Ik mis je – John Verkroost
2. Wat ’n dag – Joke Bruijs
3. Mijn paasfeest vorig jaar– Mike Boddé
4. Mijn huis – Thomas Acda
3. Mijn paasfeest vorig jaar– Mike Boddé
4. Mijn huis – Thomas Acda
PILP FUCTION
5. In de film – Loes Luca, De Ploeg
6. Casting #1 – Loes Luca, De Ploeg
7. Casting #2 – Genio de Groot, De Ploeg
8. Figuranten – Loes Luca, De Ploeg
9. Leeftijd is een moordenaar #1 – Loes Luca, De Ploeg
10. Leeftijd is een moordenaar #2 – Loes Luca, De Ploeg
5. In de film – Loes Luca, De Ploeg
6. Casting #1 – Loes Luca, De Ploeg
7. Casting #2 – Genio de Groot, De Ploeg
8. Figuranten – Loes Luca, De Ploeg
9. Leeftijd is een moordenaar #1 – Loes Luca, De Ploeg
10. Leeftijd is een moordenaar #2 – Loes Luca, De Ploeg
11. Boom & Stad en Land II – The Kik
12. Sir Anthony Thazzathathahaugh – Mike Boddé
13. Zandkastelen – Mike Boddé
12. Sir Anthony Thazzathathahaugh – Mike Boddé
13. Zandkastelen – Mike Boddé
AANKONDIGINGEN
14. Americanas – Metropole Orchestra Big Band
14. Americanas – Metropole Orchestra Big Band
