Column: huldiging alleen in de Kuip

Tramlijn 12 waarin ik zit, rijdt niet verder. Het is zondagmiddag kwart voor vijf, ter hoogte van het Churchillplein. Te voet verder dan maar. Achter de geblindeerde hekken staat de ME. Het lijkt rustig, totdat enkele gasten met flessen beginnen te gooien. Toevallig bevind ik mij middenin zo’n groepje.

De achteloosheid verbaast mij. Elke flessengooier heeft een brede glimlach. Na iedere worp krijgt hij high fives van zijn maten. En vrijwel niemand zegt er iets van. Massaal wordt er gefilmd, met smartphones. Honderden mensen. Maar vrijwel niemand zegt iets.

Ik ben geen held, maar de verbijstering die zich meester maakt van mij, geeft mij een soort onzichtbaar schild. Ik loop op de flessengooiers af, kijk hen recht in de ogen en vraag “waarom?” Geen antwoord. Ze worden niet boos op mij en lopen weg.

Dan, aan mijn linkerkant: “Zijn er geen stenen?” De volgende fase van het ME-pesten is begonnen. Stoeptegels worden uit de grond gehaald en kapot gegooid, waarna de brokstukken worden verdeeld onder de relschoppers. De mobieltjes gaan de lucht in, om de regen van stenen te kunnen vastleggen. Er wordt gelachen. Er wordt gezongen. Er wordt gezwegen.

Een jongen op een scooter, zonnebril op, Feyenoordshirt, komt aanrijden: “Kappen nou!” Hij is een roepende in de woestijn.

Achter mij brult een jongen: “Wat een mafketels!” Ik zeg: “Wie bedoel je?” Hij: “Die ME’ers!” Ik: “Als er niets wordt gegooid, staan ze er niet.” Zonder iets te zeggen, loopt hij weg.

De ME veegt de Coolsingel schoon en het gebied rond de Koopgoot. Op het Rodezand is de volgende confrontatie. Een jongen met een flinke steen in de handen staat pal voor mij. Ik neem een foto en denk “wat bezielt hem?” Het antwoord komt van een maat van hem: “Dat zijn allemaal joden.” Hij wijst naar de ME. Een meisje mengt zich in het gesprek. Ze heeft een blikje bier in de rechterhand en is dronken. “Hamas, Hamas, alle joden aan het gas!”

Twee atletisch gebouwde jongens dagen de ME uit. “Wat schiet je hier nou mee op?", probeer ik nog. “We hebben 18 jaar gewacht op een titel. We spelen zelf bij Feyenoord in de jeugd. We zijn gewoon boos.”

Dit soort relschoppers heb ik maar al te vaak in de rechtszaal gezien. Gelegenheidshooligans. Ach, kon ik nu maar politici rondleiden. Die achter hun bureau beginnen over stadionverboden en de voetbalwet, maar de praktijk niet kennen. De praktijk van jongeren (16-25 jaar) die in een grote groep, onder invloed van alcohol, genieten van het trotseren van de politie.

Dus, wat kan je ertegen doen? Niet veel. Daar waar massa’s zijn, loert altijd het geweld.

Ik moet een paar keer rennen voor de aanstormende ME. Een vrouwelijke agente valt op. Ze slaat vrij willekeurig met de wapenstok. “Optiefen nou! Optiefen!” Ook supporters die geen geweld plegen, krijgen klappen. Ik voel geen enkel medelijden met hen. Ik denk alleen: arme ME’er. Je zal maar urenlang worden uitgescholden en bekogeld. Dan snap ik best dat je een keer uithaalt, als je de gelegenheid wordt geboden. In het strafrecht heet dat “psychische overmacht.”

Volgende week moeten ze weer allemaal paraat staan, als Feyenoord tegen Heracles speelt. De Coolsingel zal de hele zondag een belegerde vesting zijn. Stel nou, ik herhaal: stel. Stel dat Feyenoord wint en er moet een huldiging volgen. Waarom niet uitsluitend na de wedstrijd in de Kuip? Waarom niet een feest op de plek waar de echte en betrokken supporters samenzijn?

Burgemeester Aboutaleb heeft in reactie op de schermutselingen van zondag gezegd dat de eventuele huldiging geen gevaar loopt. Als trouwe seizoenkaarthouder zeg ik: na 18 jaar wachten, zou ik gek van blijdschap zijn bij een kampioenschap. Maar ik zou genoegen nemen met een huldiging in de Kuip. De Coolsingel mag wat mij betreft leeg blijven.

Paul Verspeek is verslaggever bij RTV Rijnmond en supporter van Feyenoord