nieuws

ARCHIEF RIJNMOND 7 mei 2017 - Ger Sax

Ger_SAX_1946-2017
Ger_SAX_1946-2017
Afgelopen week heb ik genoten bij een uitvaart.Genoten, ja, bij een uitvaart, bij de crematie van Ger van Voorden, uit Rotterdam, beter bekend als Ger Sax.
Het overlijden van Ger, op slechts 69-jarige leeftijd, was natuurlijk tragisch, maar wat een mooi afscheid kreeg ie.
Voor wie Ger niet heeft gekend, wat steekwoorden: grote gozer, kale kop, later een flinke baard eronder, bokser, vaak gehuld in leren motorjack, in het bezit van maar liefst drie Harley-Davidson motoren waar hij graag op mocht rijden, lid van een Harley-Davidson club ook, èn auto-didactisch saxofonist in onder meer de bands Willy Nilly, Kiem en Trio me Reet, een trio met Jules Deelder, met wie Ger veel op het podium heeft gestaan.
Ger kon er van een afstandje wat heftig uitzien, maar hij was een geweldig lieve vent. In hem huisde een zeer zachtmoedige ziel.
Niet eerder heb ik zo veel mensen op een uitvaart gezien als bij Ger, van de week. Hij werd uitgeleide gedaan door iets van honderd motorclub-leden met ronkende Harley-motoren, en in de toch flinke rouwzaal waren onvoldoende stoelen om iedereen een zitplaats te bieden. Uit allerlei geledingen van de maatschappij waren mensen gekomen om de innemende figuur die Ger was de laatste eer te bewijzen.
Dat was het eerste dat me raakte.
Ik genoot ervan, zo’n zee van mensen bij een crematie.
Dat maakt duidelijk dat het iemand gelukt is om in zijn leven met heel veel anderen een verbinding aan te gaan.
Dan is je leven sowieso al niet voor niks geweest, zou ik denken.
En waar ik helemaal blij van werd, was de toespraak van zijn weduwe, Annelies.
Een gewèldige toespraak.
Ik spreek zelf graag op crematies van dierbaren.
En als ik daarvoor een speech schrijf, neem ik me doorgaans twee dingen voor.
Het verhaal moet om te beginnen ècht iets zeggen over de overledene. Het moet recht doen aan wie hij of zij was. En iemands mindere kanten, of mindere levensfases, hoeven daarbij helemaal niet ongenoemd blijven.
Juist niet, zou ik denken. Eerlijkheid maakt een liefdevol betoog alleen maar sterker.
En het tweede is: in zo’n toespraak moet wat mij betreft minimaal één lachmoment zitten.
De spanning moet er even uit. Juist bij een uitvaart.
Zo’n afscheid is óók een manier om het leven te vieren.
En als er één manier is om dat te doen, dan is het wel: samen lachen.
Met deze opdrachten in het achterhoofd slaagde Annelies van de week, wat mij betreft, met vlag en wimpel, met haar speech bij het afscheid van haar ‘Gerrie’.
Haar Gerrie stond dus bekend als Ger Sax … doordat ie saxofoon speelde. De voorzitter van de motorclub waar Ger lid van was memoreerde bij de uitvaart nog dat ze er op zeker moment achter kwamen dat ze ‘één van de beste saxofonisten van Nederland’ in huis hadden.
Heel aardig gesproken, maar ‘één van de beste saxofonisten van Nederland’ … dat was ie zeker niet.
Ger had het zichzelf geleerd, technisch was hij niet heel erg onderlegd, je hoefde van hem geen virtuoze pentatonische improvisatie te verwachten, maar zijn gedrevenheid en eigenheid waren groot. Hij had ook een robuust geluid. En hij deed het heel goed op een podium.
Annelies vertelde hoe dat ging toen het 41 jaar geleden aan was geraakt met ‘Gerrie’. Samen gingen ze van de ene naar de andere kroeg, en overal kenden ze Ger. En bleek Ger geliefd.
Annelies, zich in haar toespraak rechtstreeks tot haar overleden man richtend: “Het leek wel of ik een of andere beroemdheid aan de haak had geslagen. En dat ‘Ger Sax’ begreep ik in het begin niet zo goed, want ik vond dat je nog best wel wat moest oefenen.”
En over de persoonlijkheid van Ger, dubbele punt:
“Iedereen kent dat wel. Sta je in de kroeg, en dan komt er iemand binnen van wie je denkt: nee hè? Zo’n type dat een half uur tegen je aan gaat staan zeuren. Ik ga dan bijvoorbeeld snel even naar het toilet. Nee, dan Ger. Die sloeg dan zijn arm om de schouders van zo’n figuur met de woorden ‘Ik vind je een aardige vent, maar wil je nu even doorlopen? Ik krijg zo’n koppijn van je.’ Ger kreeg dan lachend een schouderklopje van zo’n vervelia met als antwoord: ‘Ha ha, die Ger!’
Of we liepen in de stad, we kwamen weer eens een bekende tegen, en het gesprek startte dan met: ‘Goh, lang geleden dat we mekaar hebben gezien. Zeker wel tien jaar.’ Waarop Ger dan antwoordde: ‘Niet dat ik je gemist heb, hoor.’ Om vervolgens nog een half uur door te kletsen op straat en dan bij het afscheid te zeggen: ‘Nou, tot over tien jaar maar weer!’”
Een treffend mini-portretje van een lieve, speelse, nuchtere man die genoot van het leven.
Hij ging ietsje te vroeg, Ger Sax, maar zijn afscheid maakte duidelijk: hij heeft geleefd.

SPEELLIJST
DE TUNE
1. Ik mis je – John Verkroost
IN MEMORIAM GER SAX
2. Bahami – Kiem
3. Doin’ time – Kiem
4. Grand Street – Trio Me Reet
DODENHERDENKING
5. Het nieuwe hart – Sophie Reekers
6. Taptoe signaal – Thijs Musch
7. Mike Boddé over de man van de taptoe
ESTHER WAS JOODS
8. Duimelen – Amber Klatten
9. Reusachtig interessant – Amber Klatten en anderen
10. Ik droomde – Amber Klatten
11. Ach misschien valt Polen mee – Amber Klatten
AANKONDIGINGEN
12 Americanas – Metropole Orchestra Big Band

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl