ARCHIEF RIJNMOND 21 mei 2017 - Zelfbeeld

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik vind het lastig om me een beetje adekwaat beeld van mezelf te vormen. Een beeld dat niet alleen recht doet aan hoe ik mezelf van binnenuit ervaar, maar dat ook rekening houdt met hoe anderen mij zien.
Want je wilt toch niet dat je zelfbeeld al te zeer afwijkt van hoe anderen naar jou kijken. Dat lijkt me vragen om problemen.

Van binnenuit ervaar ik mezelf als een vriendelijke man met een zeer beschouwende natuur. Dat wordt geloof ik ook wel herkend door de buitenwereld. En door reacties van anderen weet ik dat ik een zekere neiging heb tot sociale onaangepastheid.

Tot zover weinig aan de hand.

Maar dan mijn fysieke verschijning.
Hoe zie ik eruit?
Het hoofd dat ik elke ochtend bij het scheren in de spiegel zie, vind ik persoonlijk wel prettig, en dat vindt de buitenwereld gemiddeld geloof ik ook wel. Ook al wordt mijn haar dan dunner, zijn mijn wenkbrauwen sommigen wat te wild en zie je wel dat ik de vijftig gepasseerd ben.
Maar mijn omvang?
Dat vind ik een heel lastige.
Hoe groot ben ik in verhouding tot andere mensen?

Ik ben iets van 1 meter 85 lang.
Hoeveel ik momenteel weeg weet ik niet. Wil ik ook niet weten.
Op mijn zwaarst, jaren geleden, woog ik bijna 120.
Daar is inmiddels na allerlei golfbewegingen wel wat vanaf.
Maar ik ben nog steeds een grote, brede kerel.

Jaren en jaren geleden fietste ik eens richting het fietserstunneltje naast het Centraal Station. Stond echt midden voor de ingang tot het tunneltje een groepje jongeren te praten. Ik slalomde eromheen, terwijl ik ietwat geërgerd opmerkte: ‘Dat is niet handig, hè?’
Hoorde ik achter mij meteen foeteren: ‘Joh, dikzak!’
Die opmerking zal bedoeld zijn om mij te kwetsen.
Dat deed ie niet. Ik word eerder geraakt door hoe de dingen zijn dan door hoe mensen de dingen benoemen.
Ik vond het vooral opmerkelijk.
Blijkbaar was mijn grootte, mijn omvang, iets dat opviel. Iets waarmee ze mij dachten te kunnen treffen.

In het zwembad heb ik ook eens zoiets gehad.
Ging een hele schoolklas tegen mij scanderen: ‘Dag meneer de dikzak! Dag meneer de dikzak!’
Ik vond het eerlijk gezegd vooral amusant.

En ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt in het theater.
Kwam ik in aanvaring met een mede-bezoeker die ondanks alomtegenwoordige bordjes met ‘Verboden te fotograferen’, maar bleef kieken, met flits. Toen ik haar daarop had aangesproken schold ze me tot twee keer toe uit voor ‘vetklep’.
Vetklep, heerlijk woord.

Maar goed, dat was dus in een-wat-dikkere-periode-dan-nu iets dat opviel als onbekenden mij zagen.

Maar nu afgelopen week.

Na de overwinning van Feyenoord op Heracles was het eerst feest in De Kuip, daarna trok menigeen naar de Coolsingel.
Zelf heb ik de wedstrijd niet gevolgd, ik zat zondagmiddag in het theater, in Walhalla, op Katendrecht, maar na afloop, op de fiets naar huis, raakte ik verzeild in de Feyenoord-drukte.
Een hele colonne Feyenoord-supporters trok over de Erasmusbrug naar het stadscentrum. De colonne zwermde hier en daar ook uit over het fietspad waar ik – wederom: slalommend - overheen ging. Heuvel op. Met een straf windje tegen.
Heel hard ging het niet.

En toen hoorde ik opeens schuin achter me uit de colonne een stem.
‘Doortrappen, ouwe,’ zei de stem.
Het was bemoedigend bedoeld. Ik moest er ook om glimlachen.
Maar ik realiseerde me meteen: in de ogen van sommigen ben ik nu dus een ‘ouwe’.

Iets om mee te nemen in mijn zelfbeeld.
Ik heb het van de week ook al meerdere keren in stilte én hardop tegen mezelf herhaald:
‘Doortrappen, ouwe!’

SPEELLIJST

1. Ik mis je – John Verkroost

2. Swiebertje – Rob Franken & Tony Nolte

HET HART VAN ROTTERDAM- JOHN BUIJSMAN
3. Het Hart van Rotterdam (historische inleiding) – John Buijsman
4. Rotterdam Vrouwenstad (Elfie Tromp) - John Buijsman

5. Wat ’n dag – Greetje Kauffeld

AANKONDIGINGEN
6 Americanas – Metropole Orchestra Big Band