BEVERWAARD

Nadat hun dochter Vienna (2) verdrinkt, krabbelen Nadia en Varies langzaam omhoog: 'Ik zie mezelf als de schuldige'

Varies (links) en Nadia (rechts) bij het monument voor Vienna
Varies (links) en Nadia (rechts) bij het monument voor Vienna © Rijnmond
Als de 2-jarige Vienna in 2020 overlijdt, stort het leven van moeder Nadia en vader Varies in. Varies kampt met schuldgevoelens, Nadia doet een zelfmoordpoging. "Tot mijn dochter overleed, dacht ik altijd dat je in een paradijs terecht zou komen nadat je doodgaat. Dat geloofde ik niet meer. Ik wilde naar haar toe om haar te troosten" Inmiddels gaat het beter. Nadia schreef zelfs mee aan een boek over hoe het is om je kind te verliezen.
Wie bij Nadia Buzink (33) en Varies Bhageloe (54) aanbelt, wordt eerst begroet door Toby en Bruno. Twee enthousiaste honden: Toby heeft een lichtbruine, middellange vacht, Bruno heeft iets weg van een bulldog, met zijn hangende snuit en een goede dot speeksel. Dagelijks worden ze uitgelaten door hun baasjes. Dan lopen ze over de Sterkenburgsingel langs een sloot. Daar staat een monument ter nagedachtenis aan de 2-jarige Vienna: het dochtertje van Nadia en Varies, die daar twee jaar geleden verdronk.
"Een jaar geleden nam de gemeente Rotterdam contact met ons op”, zegt Nadia, “dat ze graag een monument wilden plaatsen. Toen hebben ze een ontwerp gemaakt op basis van onze wensen.” Voor een tulpenboom staan bloembakken in de vorm van een vlinder. Naast de boom staan beelden van knuffelberen. “Ze hebben het heel mooi gemaakt”, zegt Varies.
Ze zitten tegenover elkaar in de woonkamer. Nadia op de bank, Varies in een zachte, witte stoel. Hij heeft de riemen van Toby en Bruno vast, die zo nu en dan laten merken dat ze er ook zijn. Op de muur achter Nadia hangen twaalf ronde foto’s van Vienna. "Ze was een heel vrolijk meisje. Vriendelijk, ze zwaaide buiten naar iedereen, ze had altijd een lach op haar gezicht. Ze was heel ondeugend”, zegt Nadia. “Haar wil was wet”, vult Varies aan. “Als ik zei dat ze iets niet mocht dan ging ze lachen, en wist ze dat het toch mocht.”
Het stel leeft per dag. Toekomstplannen maken ze al een tijdje niet. “Je weet niet wat er over een minuut gebeurd kan zijn. Je leven kan in een seconde veranderen. Dat heb ik altijd in mijn achterhoofd”, zegt Varies. Nadia knikt. Varies vervolgt: “Ik doe alles nu voor mijn zoons en voor Nadia. Als zij het naar hun zin hebben, heb ik het naar mijn zin.”
De twaalf foto's ter herinnering aan Vienna
De twaalf foto's ter herinnering aan Vienna © Rijnmond

Vijftig minuten in het water

Op 4 september 2020 verandert het leven van Nadia en Varies, beiden trambestuurders bij de RET, ingrijpend. Nadia is dan aan het werk. “Ik kreeg een berichtje van hem, dat Vienna kwijt was. Ik belde direct en hoorde de paniek in zijn stem.” Hun zoons (van 11 en 9) en een logé gaan buitenspelen en vragen of Vienna mee mag. Dat mag wel, zegt Varies, die thuis is. Hij moet wat in de keuken afronden en komt een minuut later achter de kinderen aan.
Voordat hij ze heeft ingehaald, wordt hij opgehouden door een wijkagent die buurtonderzoek doet en benieuwd is naar de veiligheid in de wijk. Varies wil hem niet afwimpelen en staat de man te woord. Dan wordt hij gebeld door de logé: Vienna is zoek. De wijkagent schakelt direct hulptroepen in en een zoekactie wordt opgetuigd. Nadia rijdt haar tram naar het eindpunt, daar wacht de politie haar op. Met piepende banden rijden ze naar de Sterkenburgsingel.
Vienna heeft vijftig minuten in het water gelegen, zegt de politie tegen Nadia in de auto. “Ze zeiden: we zijn bezig met reanimeren, maar het ziet er niet goed uit.” Bij aankomst mag Nadia onder het politielint door, terwijl de hele buurt toekijkt. “Ik liep ernaartoe en zag m'n dochter in het gras liggen. Ze waren nog bezig met reanimeren. Uiteindelijk zeiden ze dat ze niets meer voor haar konden doen.” Terwijl het stel vertelt duwen ze hun kaken zichtbaar strak op elkaar. Hun gezichten houden ze met moeite in een plooi.

Leven in een roes

Het dringt dan niet bij Nadia door wat er is gebeurd, zegt ze. Huilen lukt niet. “Ik was helemaal afgesloten of zo. Ik had geen emotie, geen gevoel, helemaal niks.” Ze tilt het lichaampje van Vienna op en loopt naar huis. Daar belt ze de begrafenisondernemer, waarna er verzorgers langskomen om Vienna te wassen en aan te kleden. Dat wil ze eerst zelf doen, maar ze krabbelt terug. “Ik dacht: straks doe ik haar pijn.” Vienna ligt daarna vijf dagen op een koelplaat op haar kamer. Nadia gaat vaak bij haar kijken. “Ik hield dan haar handje vast."
"Op het moment dat je dochter wordt gevonden, houd je altijd hoop”, zegt Varies. “Zelfs tijdens de reanimatie. Je beseft bepaalde dingen nog niet, zoals dat het werkelijkheid is. Je hoopt dat het kan veranderen, dat ze opeens wakker wordt.” Nadia: “Je leeft in een roes en krijgt niet alles mee. Je denkt alleen: wat is er nu gebeurd?”
Uiteindelijk komt alles onvermijdelijk binnen. Nadia probeert twee maanden na het overlijden van Vienna een einde aan haar leven te maken. “Tot mijn dochter overleed dacht ik altijd dat je in een paradijs terecht zou komen nadat je doodgaat. Dat geloofde ik niet meer. Ik zag haar voor me, op een donkere plek, alleen en bang.” Ze wilde naar haar toe, bij haar zijn. Haar troosten. Ze neemt een overdosis slaappillen van Varies – hij slaap slecht sinds Vienna’s dood – en combineert dat met alcohol. Varies vindt haar op tijd en belt het noodnummer. “Ik weet nog dat ik zelf naar de ambulance ben gelopen. Daarna werd ik wakker in het ziekenhuis.”

Second opinion

Eigenlijk willen artsen Nadia gedwongen laten opnemen in een inrichting. Dat wil zij niet en ze vraagt een second opinion. Ze mag naar huis, onder voorwaarde dat er iedere dag iemand kan langskomen om te checken hoe het gaat.
Nadia en Varies lopen sindsdien beiden bij een psycholoog. Nadia om het verdriet te verwerken, Varies om met zijn schuldgevoelens om te leren gaan. Het lukt Nadia in eerste instantie ook niet om haar man te vergeven, al houdt ze dat een jaar voor zich. “Ik wilde hem niet nog meer verdriet aandoen”, zegt ze. Zij weet ook wel dat hij dit nooit gewild heeft. Maar de bom barst en haar ware gevoelens komen aan het licht. Ze scheiden bijna en Nadia woont een tijdje bij haar moeder. “Maar we hebben elkaar teruggevonden. Ik kan zeggen dat het nu wel goed gaat.”
Was het moeilijk om te horen dat Nadia hém verantwoordelijk houdt voor zijn dochters dood? “Nee”, zegt Varies vrij direct. “Ik had het al verwacht. Ik zie mezelf ook als de schuldige, daarvoor ben ik ook in therapie. Dus, nee, voor mij was het geen verrassing.”
| Foto:
| Foto:
Varies: "Iedereen gaat door met zijn leven. Maar wij blijven eigenlijk op een bepaalde manier hangen." De dood van Vienna heeft ook impact op hun twee zoons. “Ze kwamen eerst iedere avond naar beneden omdat ze hun zusje misten”, zegt Nadia. Ze hebben het allemaal heel bewust meegemaakt, volgens Nadia. Ze waren erbij toen Vienna kwijtraakte. “Maar kinderen gaan op een andere manier om met verlies dan volwassenen. Het gaat nu weer goed met ze, ook op school. Er komen weer vriendjes spelen, voor hen is alles weer redelijk normaal.”

Stichting Nooit Voorbij

Vienna mag niet vergeten worden. Daarom maakt Nadia voor Stichting Nooit Voorbij een hoofdstuk in een boek ter ere aan haar dochter. Daarin vertellen tien ouders hoe het is om een kind te verliezen. “Ik zag op Facebook een oproep staan en heb direct gezegd dat ik dat wilde doen.” In totaal schrijft ze 15 duizend woorden. “In het begin dacht ik: ga ik dat wel kunnen volmaken? Maar dat lukte wel.” Warme herinneringen in overvloede, net als momenten van leed.
Want om haar hoofdstuk te schrijven, moet ze terug naar dat vreselijke moment. Alles opnieuw meemaken. “Het moeilijkste moment om te herbeleven was de dag zelf, en de begrafenis. De begrafenis was helemaal buiten in verband met corona. De speech en alles waren allemaal buiten, bij haar graf.”
Daar gaan Nadia en Varies regelmatig langs. “Ze ligt op een stukje met andere overleden kinderen. Het is moeilijk, maar je weet ook dat je niet de enige bent die dit meemaakt. Dat biedt troost.” Varies vraagt aan de begraafplaatsbeheerder of er een bankje geplaatst kan worden. Dat kan. Daar zit hij geregeld, voor ‘familiebezoek’. “Mijn vader en moeder liggen hier, mijn dochter ligt er ook. Het is een ritueel, dan kijk ik eerst bij mijn dochter, dan bij mijn ouders, dan weer bij mijn dochter. Je ziet dan hoe hard het leven is: er komt een tijd waarop iedereen eraan moet geloven. Alleen ouders horen hun kinderen niet weg te brengen. Het hoort andersom te zijn. Dat is het allermoeilijkste.”
Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl