Eenzaamheid, onbegrip en slalommen om deelscooters; Morwena in haar rolstoel heeft het zwaar in Rotterdam

Kinderombudsman Stans Goudsmit ondervroeg voor haar rapport tweehonderd kinderen met een beperking uit Rotterdam en omgeving. Ze concludeert dat deze kinderen ervaren dat ze niet meetellen. Zowel op emotioneel vlak als met praktische zaken zoals sport en vervoer. Veel kinderen hebben last van leerlingenvervoerders die veel te vroeg, te laat of helemaal niet komen opdagen. Sommige kinderen krijgen hier zoveel stress van dat ze niet meer fysiek naar school gaan. Kinderen zijn ook eenzaam. Klasgenoten op het regulier onderwijs laten kinderen met een beperking nog vaak links liggen.

"We hebben het altijd over inclusiviteit maar voor deze groep lijkt het niet te gelden." Ze hoopt op actie van gemeenten, sportclubs en scholen maar ook van Rotterdammers. "Dat mensen nadenken waar ze een deelscooter parkeren. Niet midden op de stoep of op een blindengeleidestrook." Het klinkt zo logisch, maar toch moet er nog veel gebeuren, vertelt Goudsmit. "Alles kost deze groep meer moeite dan kinderen zonder beperking. Van reizen met het OV tot vrienden maken op school."

Vooroordelen spelen ook in het leven van Morwena Pleines uit Hellevoetsluis een grote rol. Zo zien mensen haar niet altijd voor vol aan. Dat doet haar pijn. "Er zijn volwassenen die mijn moeder vragen stellen over mij, terwijl ik er naast zit. Dan denk ik: 'Hallo, ik ben hier en heb mijn eigen mening'." Morwena heeft cerebrale parese. Een hersenaandoening waardoor ze moeite heeft met bewegen. Ze kan zich op school prima redden, maar mensen denken vaak dat ze ook een geestelijke achterstand heeft. Ze wordt dan niet altijd serieus genomen.

"Het zou goed zijn als er meer contact is tussen mensen met en zonder beperking. Laat ze meer samenleven. Dan begrijpen mensen elkaar beter." Zo zat Morwena haar hele basis- en middelbare schooltijd op een mytylschool met andere kinderen met een beperking. Pas bij haar vervolgopleiding op het Zadkine in Rotterdam, komt ze in aanraking met klasgenoten zonder beperking. Die gescheiden werelden zorgen aan beide kanten voor veel onwetendheid, ziet ze. Daar wil ze graag wat aan doen. "Ik heb mijn doel bereikt als mensen echt kunnen meedoen in de maatschappij. Als dat lukt ben ik blij en heb ik mijn stukje gedaan."